Review: TowerFall: Ascension – Indie-games, ze hebben vaak of liever gezegd altijd tegen grote titels op te boksen en krijgen daardoor niet altijd de aandacht die ze verdienen. Toch zijn er meerdere pareltjes die we hier graag in de spotlight zetten door bijvoorbeeld een review. Nu is het de beurt aan TowerFall: Ascension die eerder zes maanden lang exclusief was voor de Ouya console. Aan die exclusiviteitsperiode is nu een einde gekomen en TowerFall: Ascension heeft nu tevens zijn weg gevonden naar de PlayStation 4. Zonder verwachtingen gingen we met deze PSN game aan de slag en dat beviel ons boven verwachting goed…

Retro setting spreekt aan

Het begint al bij het retro ogende menu en de muziek die je tegelijk te horen krijgt. Het oogt allemaal vrij overzichtelijk en het kost ook niet veel tijd eer je begonnen bent met spelen. De gehele setting ademt die typische sfeer van games die je pakweg twintig jaar geleden speelde (als je toen al games speelde). De retro setting vind je ook in de verschillende levels die iedere keer weer iets anders van opzet zijn. Dat vertaalt zich bijvoorbeeld in verschillende plateaus die telkens op een iets andere plaats in de lucht hangen en dito gameplay die er simpelweg op neer komt dat je vijanden die alsmaar blijven komen moet doden.

Want springen en schieten, dat is wat je continu aan het doen bent. Tijdens het spelen hoef je een rustig moment niet te verwachten. Het is telkens op je hoede zijn omdat je vijanden niet altijd even snel zijn, maar wel vaak onverwachts uit de hoek kunnen komen. En neem dat laatste maar letterlijk, want daar komt de geniale opzet van de verschillende levels om de hoek kijken. Ieder level heeft boven en onder twee doorgangen en rechts en links ook een. Dat betekent, dat wanneer het echt hectisch wordt en je even staat te slapen, je zomaar verrast kan worden door tegenstanders die beneden uit beeld glippen en van boven weer tevoorschijn komen.

Hoewel je daardoor zeker in de latere levels soms ogen tekort komt om bij te houden wat er allemaal op het scherm gebeurt, maakt dit de gameplay wel heel dynamisch. Wel wordt de game er hierdoor zeker niet makkelijker op waardoor de scheidslijn tussen plezier en frustratie soms wat dun kan zijn. Als speler heb je een rugzakje met pijlen op je rug waarbij je door alles wat er om je heen gebeurt beter niet lukraak gelijk alles weg kan schieten. Je kan je pijltjes elke keer wel proberen terug te halen, wat wel moeilijker kan zijn naarmate er meer vijanden in het level verschijnen. Een vijand in de lucht afschieten en dan te lang blijven staan is niet verstandig, voordat je het weet word je dan zelf geraakt wanneer de pijl weer omlaag valt.

Vier characters en dynamische gameplay

TowerFall: Ascension bevat geen specifieke verhaallijn, na het uitspelen van een level verschuift de cursor over een soort van wereldkaart automatisch naar de andere levels die je dan vrijspeelt. Tevens heb je gelijk alle vier de beschikbare characters tot je beschikking en hoewel het spel eenvoudig van opzet is, is het toch een beetje jammer dat deze vier characters niet iets meer zijn uitgewerkt zijn. Daarmee bedoel ik dat ieder personage eigen specialiteiten kent, zoals langer in de lucht kunnen zweven, wat sneller aanvallen ontwijken enzovoort. Nu is dat enigszins wat oppervlakkig en wat diepgang had niet misstaan.

Wel zijn de vijanden redelijk divers en krijg je niet continu alleen maar dezelfde tegenover je. Zo kom je in elk level wel vliegende oogjes tegen, maar zijn er daarnaast bijvoorbeeld ook nog kleine ‘springende puddinkjes’ die je al springend het leven proberen zuur te maken. Telkens speel je een aantal waves door en bij de voorlaatste en laatste wave die je in elk level speelt verandert level daarbij een klein beetje. Zo krijgen sommige plateaus ineens een blauwe vuurlaag en bij een andere levels kom je in een slow-motion modus terecht. Dat maakt het einde soms nog best spannend, zeker als je nog één of geen levens meer hebt, dan moet je toch even op je tellen passen.

Drie modi, singleplayer is tof en time trials erg lastig

In TowerFall: Ascension heb je de Quest modus, de time trials en een offline coöp modus voor twee tot vier personen. De Quest modus kan je eigenlijk zien als een soort singleplayer waarbij je verschillende levels, verspreid over een wereldkaart, achter elkaar doorspeelt. Zoals je onder andere hierboven al kon lezen worden de waves die je in elk level moet doorstaan moeilijker naarmate je verder komt. Het is zo best een aardige uitdaging om alle levels te voltooien. In de time trials, de naam zegt het al, daar moet je in een aantal levels een zo snel mogelijk tijd zien neer te zetten. Dit doe je door een aantal poppen zo snel mogelijk te vernielen door ze met je pijlen te beschieten of door ze kapot te springen. Het is daarbij de kunst om een ‘gouden’ of zelfs diamanten tijd te klokken, wat wel buitengewoon lastig is.

Offline coöp is de publiekstrekker

Het is echter de offline coöp modus waarvoor ik graag een aparte alinea inruim, want wat schreeuwt deze game werkelijk om door meerdere mensen tegelijkertijd gespeeld te worden. Een online component is helaas niet aanwezig, maar dat stoort niet heel erg. Hoe fantastisch het wel niet is om het tegen je vrienden op te nemen, dat moet je gewoon even ervaren. Het laat je competitieve ego boven komen drijven en nog beter, het geeft onwijs veel voldoening als je, je vriend of vriendin compleet weet af te schieten. Het deed me tegelijkertijd denken aan die vele intense potjes Bomberman die ik ooit gespeeld heb en waar vaak ook de vonken vanaf vlogen.

Conclusie:

TowerFall: Ascension is een game waarvan ik vooraf eerlijk gezegd niet had verwacht dat die mij zo aan het spelen zou houden. De game ziet er weliswaar retro uit, maar dat maakt de speelervaring er eigenlijk alleen maar unieker op. Eenvoud is hier het toverwoord en het blijkt maar weer dat er zich tussen alle triple-A titels zeker een aantal pareltjes aan indie-games bevinden. Daar is TowerFall: Ascension er absoluut één van waarbij de scheidslijn tussen frustratie plezier soms wel wat dun is. De beste modus is zonder twijfel het offline coöp gedeelte waarin je het tegen maximaal drie vrienden naast je op de bank kan opnemen.

Pluspunten

  • Retro setting is erg tof
  • Actie lekker dynamisch
  • Offline coöp met vrienden is fantastisch

Minpunten

  • Door hoge moeilijkheidsgraad ligt frustratie soms op de loer
  • Ontbreken van online multiplayer