Review: The Sly Trilogy (PS Vita) – De PlayStation Vita kwam ruim 2 jaar geleden in onze winkelschappen te liggen. Zo’n 2 maanden na de Japanse release waren wij aan de beurt en de early adopters (indien niet al geïmporteerd) konden niet wachten het apparaat in handen te nemen en te testen. De launch line-up was alleraardigst. Nu nog amper geëvenaarde toppers als Uncharted: Golden Abyss en Gravity Rush werden geflankeerd door mindere goden, maar al met al een acceptabele hoeveelheid games.

In de jaren die daarop volgden zijn er nog genoeg interessante titels verschenen. Ik denk aan exclusieve titels als Soul Sacrifice en Tearaway. Ik denk aan spin-off’s: Assassin’s Creed III: Liberation en Killzone: Mercenary. Maar ook succesvolle ports zoals Rayman: Origins, Zero Escape: Virtue’s Last Reward en het eerste seizoen van The Walking Dead. Ondanks deze respectabele rits aan spellen is de algemene opvatting dat er niet genoeg aandacht wordt geschonken door Sony aan de Vita. En dat is ergens helemaal niet zo vreemd.

Remake van een remake

Het aandeel exclusieve spellen waardoor de consument over zou moeten gaan tot de aanschaf van een PlayStation Vita is namelijk laag. En het lijkt er ook niet op dat dit erg verbeterd gaat worden in de nabije toekomst. Persoonlijk ben ik een groot fan en regelmatig gebruiker van Sony’s handheld, maar ook ik zie wel dat het aanbod stagneert. Indies, ports, remakes, ja, die zijn er aardig wat en verantwoorden naast Remote-play in principe al een aankoop. Maar triple-A kneiters die het platform kunnen dragen? Nee, helaas.

Ja, ik weet het. Je verwacht hier een review van Sly Cooper’s Trilogie voor de Vita. Die komt ook, maar om in deze review een goed waarde-oordeel te kunnen vellen is het denk ik van belang om te bepalen hoe erg wij, de Vita-gamers, zitten te wachten op (nog) een remake van een remake. Daarbij is dit nu de derde keer dat de drie games uitgebracht worden en zullen er niet veel mensen zijn die de avonturen van Sly, Bentley en Murray nog helemaal niét kennen.

Sly je slag

Dus ga ik je misschien ten overvloede toch even voorstellen aan Sly Cooper, de gevatte en vingervlugge wasbeer, de laatste telg in een familie van meesterdieven. Sly groeit samen met zijn jeugdvrienden Bentley en Murray op in een weeshuis. Met z’n drieën vormen ze het befaamde Cooper-team. Bentley, de briljante schildpad in zijn supersonische rolstoel, is het brein van de organisatie en beraamt de snode plannetjes. Murray het nijlpaard is de chauffeur en dommekracht van het drietal en komt in actie als het grove geschut ingezet moet worden.

Tot slot is het vermelden van Carmelita Fox niet overbodig. Deze aantrekkelijke Interpol-agente met haar rode haren heeft haar zinnen op Sly gezet. Niet alleen wil deze vos de dief in de boeien slaan, ze heeft ook een oogje op Sly. Wat overigens wederzijds is en in alle delen van de trilogie voor grappige taferelen zorgt.

Drie-eenheid

Het eerste deel van de drieluik, Sly Cooper and the Thievius Raccoonus uit 2002, vangt aan nadat een vijftal slechteriken de ‘Thievius Raccoonus’ stelen. In dit boek zijn generaties lang de geheime methodes opgeschreven die Sly en zijn voorouders geholpen hebben hun rijkdom te vergaren, door te stelen. Niet van gewone mensen, nee, de eervolle Cooper-familie steelt slechts van misdadigers en criminelen. En nu is het de beurt aan Sly om de traditie voort te zetten en het boek terug te stelen van de zogenaamde Fiendish Five onder leiding van de mechanische uil Clockwerk.

In Sly 2: Band of Thieves (2004) gaat het drietal op zoek naar de onderdelen van de in het vorige deel verslagen kwaadaardige uil Clockwerk. De Klaww Gang heeft de vijf losse onderdelen in handen gekregen en de antagonist van dit deel, papegaai Arpeggio, heeft daar uiteraard kwade bedoelingen mee. In het derde en laatste deel van deze trilogie, Sly 3: Honor Among Thieves uit 2005 gaat Sly op zoek naar de Cooper Vault, een gigantische kluis waar alle rijkdom die de familie in de loop van de tijd vergaard heeft ligt opgeslagen. Dit keer is het de boosaardige Doctor M. die daar een stokje voor wil steken.

Tand des tijds

Stuk voor stuk klassieke verhaallijnen met een held, zijn compagnons, een stille liefde en een slechterik. Maar ze hebben allemaal de tand des tijds glansrijk doorstaan. Het gestuntel van Murray, de gevatheid van Sly, de nuchtere Bentley, de grappige dialogen, ze vervelen geen van allen. De gameplay staat na al die jaren nog steeds als een huis. Klimmen en klauteren tijdens het betere platformen. Zo sneaky mogelijk proberen je vijanden te verslaan of juist de confrontatie aangaan met Sly’s staf (‘cane’), Bentley’s gadgets of Murray’s vuisten.

En dan zijn er nog mini-games en memorabele eindbaasgevechten. Ondertussen verzamel je zoveel mogelijk muntjes om extra levens te verdienen (deel 1) of upgrades te kopen (deel 2 en 3). Voor de echte verzamelaars is er ook genoeg te doen. Wil je alle flesjes in een level bemachtigen, de code kraken en de kluis openen? Dan ben je wel even zoet.

Remastered

De games kwamen oorspronkelijk uit op de PlayStation 2 en zijn voorzien van een verfrissend HD-laagje. Dit was op de PS3 al een hele vooruitgang, maar het moet gezegd worden dat het op het scherm van de Vita helemaal tot zijn recht komt. Door de verbeterde graphics, de soepele, goed werkende besturing en de nog altijd uitstekende muziek en geluidseffecten heb je eigenlijk niet eens het idee dat je spellen van pak ‘m beet 10 jaar oud zit te spelen.

Maar dan wel op de meest geavanceerde handheld van dit moment en dat kan niet helemaal onopgemerkt voorbij gaan. Er wordt dan ook nuttig en niet storend gebruik gemaakt van de touchscreens. Niets geforceerds en ook geen niet goed werkende motion-controls die we vorig jaar bij Sly Cooper: Thieves in Time zagen.

Conclusie

Dus. Zitten we als Vita-bezitters te wachten op deze remake van een remake? Zitten we te wachten op de eerste drie delen van een serie waarvan we vorig jaar al het vierde en nieuwste deel konden spelen? Tja, een system-seller zal het niet worden. Maar ik zeg dan toch: ja. Ten eerste omdat er wel wat grote titels, zij het oude, op de Vita mogen verschijnen naast alle kleinere games. Met ook de God of War Collection in aantocht zit het met kwaliteit in ieder geval wel goed. En ten tweede, nog veel belangrijker, omdat de kracht van de serie nog niet is afgenomen en dit dus (opnieuw) een uitgelezen mogelijkheid is om de opgepoetste Sly, Bentley en Murray te leren kennen. Dus mocht je de oude Sly nog niet gespeeld hebben, grijp je kans. Zeker als je vorig jaar van Thieves in Time hebt genoten.

Pluspunten

  • Sly, Bentley en Murray
  • Staat als een huis
  • Komt goed uit de verf op de Vita

Minpunten

  • Wéér een remake…