Review: God of War Collection (PS Vita) – Iets meer dan een maand geleden kon je op PSX-Sense mijn review lezen van de Sly Cooper Collection voor de PlayStation Vita. De nogal ongebruikelijke, misschien zelfs onorthodoxe inleiding, waar ik die review mee begon zou ik één op één kunnen kopiëren en boven deze kunnen review plaatsen. Die insteek, waarvan ik het nodig achtte ‘m te gebruiken, ging erover of wij, rechtgeaarde gamers, nog wel zitten te wachten op weer een remake van een remake.

Wil je de hele inleiding nog eens nalezen, dan kan je hier terecht, maar ik kan je zeggen, mijn eindconclusie was positief. Bij gebrek aan écht nieuwe AAA-titels is er niks mis met toppers uit het verleden in een nieuw jasje, zoals bijvoorbeeld Jak & Daxter, Sly Cooper of Metal Gear’s solide HD-remake. Dat het dan in sommige gevallen alweer de derde keer is dat zo’n spel uitkomt; het zij zo. Nu is het dus uiteraard de vraag of het positieve eindoordeel dat ik in april zonder meer aan de Sly Cooper Collection gaf ook opgaat voor de God of War Collection. Dat ga ik je nu vertellen.

Kratos’ levensloop

Hoofdpersoon Kratos behoeft uiteraard geen introductie meer. De Spartaanse held is inmiddels in zes op zichzelf staande titels verschenen en dan rekenen we uitstapjes naar Mortal Kombat en All-Stars Battle Royale of kleinere (mobiele) games niet mee. Kratos is daardoor één van de meest gevierde en langst actieve boegbeelden van Sony’s PlayStation. De herkenbare as-witte huid met rode tekeningen staat garant voor heerlijk gewelddadige hack- and slash gameplay, overweldigende eindbaasgevechten, sinistere locaties en dat allemaal overgoten met een mythologisch sausje.

Zijn eerste twee epische avonturen dateren alweer uit 2005 en 2007 en verschenen op de PlayStation 2. Maar daarover later meer. Het meesterstuk uit de serie is eigenlijk toch het derde deel. Dit was de eerste God of War-game op de vorige generatie spelcomputers en de titanen en omgevingen in dit deel waren en zijn nog steeds verbluffend mooi weergegeven. Het vierde deel, God of War: Ascension, verscheen vorig jaar nog op de PlayStation 3 en is in principe een prequel op de eerste drie delen.

Tussendoor kwamen Chains of Olympus en Ghost of Sparta uit op de PSP, dus deze collectie is niet het eerste uitstapje van Kratos op een handheld. Deze twee delen zijn ook al opnieuw uitgebracht en speelbaar op de PlayStation 3. Al met al dus een meer dan succesvolle staat van dienst. Hier lijkt nog geen einde aan te komen, want de geruchten over een God of War 4 voor (onder andere?) de PlayStation 4 zijn hardnekkig en een aankondiging op de E3 hoort wat mij betreft zeker tot de mogelijkheden.

Hand-Held

Maar dus. De God of War Collection op de PS Vita. Waar gingen die eerste twee delen ook alweer over? In het eerste deel ga je op verzoek van de godin Athene op zoek naar de Doos van Pandora. Deze heb je nodig om de (dan nog) god van de oorlog, Ares, te verslaan. Ares heeft Kratos en zijn manschappen ooit van de ondergang gered, maar Kratos heeft hier een hoge prijs voor betaald. Nu is het tijd om voor eens en altijd af te rekenen met Ares en zelf de troon als god van de oorlog te bestijgen.

In het tweede deel wordt Kratos, nadat hij is verraden door oppergod Zeus, geholpen door de titaan Gaia. Deze stuurt hem op pad om de zogenaamde Sisters of Fate te zoeken. Zij zullen hem helpen zijn schijnbaar onontkoombare dood toch te voorkomen en samen met Gaia en de andere titanen valt Kratos Olympus aan, de heilige berg in Griekenland waar de goden wonen.

Beide verhalen zitten boordevol actie, geweld, bloed en heldendaden en zijn geen moment saai. Ja, zelfs sex is een terugkerend item in de God of War-games, maar diegenen die de spellen hebben gespeeld zullen zich dat vast nog herinneren. Ook na al die jaren en ook na het grafisch en qua schaal ongeëvenaarde derde deel staan de omgevingen, vijanden en verhalen van deel één en twee nog steeds als een huis. Of als een berg, beter gezegd.

Mooi moment om je meteen te vertellen dat het grafisch dus meer dan goed zit met deze collectie. Zoals wel vaker leent het scherpe OLED-scherm van de Vita zich uitstekend voor de opgepoetste graphics. De epische omgevingen, de talrijke vijanden, alles wordt zoals je verwacht en als vanouds in beeld gebracht, allemaal met een HD-laagje. De cut-scenes zijn gedateerd, ja, maar dat waren ze op de PS3 ook en dat behoudt nog steeds absoluut zijn charme. Het eerste deel is immers ook alweer bijna 10 jaar oud.

God of Gameplay

Hack- and slash god Kratos, zo hebben we hem leren kennen. Veel, of misschien wel alles, staat of valt met de besturing en de daaraan gekoppelde souplesse waarmee Kratos zich door de hordes vijanden heenslaat. En het moet gezegd worden, er is nog geen port voor de Vita waarbij de besturing zo soepel en vlekkeloos is als bij de God of War Collection. Dat komt ongetwijfeld door de originele games, die simpelweg al voorzien waren van erg prettige controls. Maar het is toch altijd maar weer de vraag of de knuppeltjes van de Vita het goed vertalen.

Dat doen ze dus voortreffelijk en het is zelfs gelukt om geslaagde touch-controls toe te voegen. Er wordt gebruik gemaakt van het touchpad aan de achterkant van je Vita om de overal verspreide kistjes met health, Gorgon Eyes of Phoenix Feathers open te maken, deuren te openen of andere acties uit te voeren. Het werkt goed, stoort niet en mocht je het niks vinden dan kan je dezelfde handelingen ook ‘ouderwets’ met kruisje uitvoeren.

Voor diegenen die tegenwoordig gewend zijn om de camera alle kanten op te kunnen draaien is het misschien even wennen. Met de rechter analoge stick kan je namelijk rollen en niet de camera draaien. Aan de andere kant, het werkt niet storend, alles wordt goed in beeld gebracht en ach, zo ongebruikelijk is het nu ook weer niet, zagen we zoiets kortgeleden ook niet nog bij Knack?

Quick Time Misser

Toch is er één noemenswaardige en opmerkelijke misser gemaakt met betrekking tot de gameplay. Quick time events zijn talrijk in God of War I en II. Ik hoef je vast niet meer uit te leggen dat het bij deze events zaak is om op het juiste moment op een knop te drukken. Dit resulteert dan in het geval van God of War meestal in een gruwelijk bruut einde van een vijand waar vaak weinig van overblijft. Maar… dan is het wel belangrijk dat je ziét dat je op een bepaalde knop moet drukken! Want door het kleine scherm van de Vita vallen deze aanwijzingen af en toe buiten beeld waardoor je te laat bent met je actie. Dit kan in sommige gevallen frustrerend werken, zeker als je na zo’n gemiste QTE een stuk waarvan je blij was dat je het net gehaald had, opnieuw moet doen.

Soundtrack of War

Rest me slechts nog wat te zeggen over het geluid in de God of War Collection. Ook daarover kan ik overtuigd zeggen dat het goed zit. Alle geluidseffecten, maar zeker ook de epische soundtrack van beide games doen het nog steeds goed en het blijft fantastisch bombastisch, zeker als je met een koptelefoon op speelt. Wat mij betreft nog altijd één van de beste soundtracks in games aller tijden en mede debet aan de geweldige ervaring.

Conclusie:

Net zoals een maand geleden bij de Sly Cooper Collection kan ik ook nu niet anders dan een (onbevooroordeeld) positief oordeel vellen. Een remake, desnoods een port van een remake, is gewoonweg gerechtvaardigd in het geval van topgames als de eerste twee delen in de God of War saga. Mocht je de games al eens gespeeld hebben, kan je er natuurlijk voor kiezen om ze dit keer over te slaan. Maar zelfs voor de doorgewinterde Spartanen onder ons kan het een genot zijn om Kratos op de Vita aan de slag te zien. Dus ga je deze zomer op vakantie en zoek je nog een game om te spelen onderweg of op locatie, dan is deze collectie een absolute aanrader. Ook als je thuis blijft trouwens.

Pluspunten

  • Kratos is en blijft een baas
  • Gameplay is en blijft top
  • Grafisch uitermate geschikt voor de Vita
  • Soundtrack episch als altijd

Minpunten

  • QTE’s lastig door onzichtbare aanwijzingen