Review: The Walking Dead seizoen 2 episode 5: No Going Back – Clementine heeft in de afgelopen negen episodes van The Walking Dead bijzonder veel meegemaakt. Het begon allemaal toen ze een klein meisje was die niet wist wat haar overkwam en gedurende de twee seizoenen is ze uitgegroeid tot een jongedame met iets te veel levenservaring. Het is een wilde rit geweest tot dusver met diverse hachelijke momenten, vrienden die doodgaan en nog veel meer en nu is daar de conclusie van het tweede seizoen. Pfoe…

Die opbouw

In eerdere reviews van inmiddels verschenen episodes merkten we dat er een continue opbouw was naar een grandioze finale. Wel, we hadden het bij het rechte eind, want de episode No Going Back is één van de beste tot dusver. We zullen deze keer niets over het verhaal gaan vertellen, want dat zou zonde zijn voor de ervaring. Wat we wel kunnen vertellen is dat die ijzingwekkende cliffhanger van episode 4 op een spectaculaire wijze verder gaat en waarmee ook de laatste ontwikkelingen met betrekking tot de algehele groep en sfeer in gang worden gezet.

Er is frustratie, irritatie en onbezonnenheid wat heerst in de groep en dat levert een gespannen episode op vol met moeilijke keuzes die je moet maken. Sterker nog, deze episode bevat de moeilijkste keuzes ooit tot dusver in de gehele serie. We prezen de tweede episode al vanwege de morele keuzes die echt met je gevoel speelden, dat stelt niets voor bij wat je nu voorgeschoteld gaat krijgen. Welke keuze je ook maakt, je zult altijd direct grote gevolgen in gang zetten wat zo samenkomt naar aanleiding van de ontwikkeling van het verhaal. Heftig, vandaar ook de ‘pfoe’ aan het einde van de inleiding.

Volop afwisseling

Ten opzichte van het eerste seizoen is het tweede seizoen toch wat meer een interactieve film geworden. Er is minder te doen en het draait veel meer om de dialogen die als koppelmomenten dienen tussen de scènes zodat het verhaal verder vertelt kan worden. Dat is misschien wat jammer, maar in No Going Back weet Telltale Games zich te overtreffen door een sterke balans tussen elementen te brengen. Je bent veel aan het praten met iedereen, maar ook tref je geregeld hectische momenten aan met een afsluiter van jewelste.

Deze balans maakt deze episode onder andere tot één van de beste ooit, naast natuurlijk de climax van het verhaal. In ieder geval zul je als speler aan het scherm vast gekluisterd zitten van het begin tot het einde en als dat het geval is, dan is dat natuurlijk een teken van een goed in elkaar gezette episode. Deze episode is wat betreft variatie een aaneenschakeling van heftige en minder heftige momenten waarbij je gevoelens voor bepaalde personages ineens kunnen veranderen door de gebeurtenissen. Dat zit hem vooral in het gegeven dat de personages in de game zo ontzettend menselijk zijn en misschien ergens zo hier en daar wel herkenbaar aanvoelen.

Het is de juiste emotionele lading dat Telltale Games weet mee te geven en dat komt uitstekend tot uiting in deze episode. Daarnaast bevat het verhaal nog interessante plotwendingen met zelfs even een mindfuck tot gevolg wat fans van de serie absoluut fantastisch gaan vinden. Kortom, Telltale Games heeft met deze episode een pracht van een episode afgeleverd waar elke speler met gemengde gevoelens op terug zal kijken. Dat klinkt wat aarzelend, maar dat heeft niet zozeer met de kwaliteit te maken, maar meer met de keuzes die maakt, want die hebben een behoorlijke impact. Of althans, dat hangt er natuurlijk een beetje vanaf hoe emotioneel je bij het verhaal en de personages betrokken bent.

Even zeuren

Veelgehoord kritiek op de episodes is dat ze technisch niet altijd even goed in elkaar staken. Met name haperingen en framerate issues zijn terugkerende onderwerpen en dat is voor de speelervaring natuurlijk erg vervelend. Wel, dit is nog steeds aanwezig in No Going Back en we betwijfelen of Telltale Games hier ooit wat aan gaat doen, seizoen 1 werd immers ook al geplaagd door deze technische mankementen. Gelukkig heeft het in deze episode minder effect, omdat je na het laden dit keer niet direct in hectische situaties terecht komt, waardoor je geen direct nadeel ondervindt. Ook zijn de framedrops en haperingen minimaal aan de orde, dus in dat opzicht is er wel enige vooruitgang geboekt wat fijn te noemen valt.

Conclusie:

No Going Back is simpelweg een fantastische episode wat vooral te danken is aan de spanning binnen de groep en de acties die bepaalde individuen uitvoeren. De keuzes die hiermee gemoeid gaan zijn heftig, emotioneel geladen en soms zelfs erg zwaar. In dat opzicht is deze episode één van de beste tot dusver te noemen en als seizoensfinale is dit simpelweg de perfecte episode. Na afloop zal je nadenken over de keuzes die je hebt gemaakt en hoe het ook anders had kunnen lopen. Iets wat eerdere episodes niet altijd even goed voor elkaar kregen. Hierdoor is de replaywaarde ook vele malen hoger dan voorheen. Enige smetje is wederom de haperingen en framedrops vlak na het laden van nieuwe scènes. Los van dat is No Going Back een fantastisch einde van seizoen 2.

Pluspunten

  • Sfeer in de groep
  • Moeilijke keuzes
  • Afwisseling
  • Eén van de beste episodes tot nu toe

Minpunten

  • Haperingen en framedrops