Review: Life is Strange – Episode 1: Chrysalis – Het Franse Dontnod Entertainment kennen we van het in 2013 verschenen Remember Me, een game die eens een keer wat nieuws deed en daarbij nog goed scoorde ook. Nu is de ontwikkelaar terug met een episodische game en wederom zien we hierin de creativiteit van deze jonge Franse ontwikkelaar terug. Life is Strange zal bestaan uit vijf episodes en inmiddels is de eerste verschenen. Wij doken in deze episode om kennis te maken met Max, een jonge meid die een wel heel bijzondere gave heeft.

Het typische schoolmeisje

De eerste episode begint rustig in een klaslokaal op de Blackwell Academy, waar Max al een maand op school zit. Ze is na vijf jaar in Seattle te hebben gewoond terug in haar geboorteplaats om daar een opleiding tot fotografe te volgen, haar passie. Ze heeft een niet al te boeiend leven, totdat ze bij toeval achter haar speciale gave komt. Deze gave is de mogelijkheid om de tijd terug te spoelen en daar maakt ze dankbaar gebruik van.

Aanvankelijk is het onwennig, vreemd en vooral heel erg raar, maar deze eerste episode laat al een beetje doorschemeren wat eraan zit te komen en dan is het maar goed ook dat zij over deze gave beschikt. De keerzijde is echter dat zij na een maand langzamerhand in de problemen raakt met medescholieren en dat is te danken aan haar plotselinge bemoeienis in situaties. Hetgeen haar schoolgenoten echter niet weten is dat zij het effect van keuzes en acties kan zien en teniet kan doen met haar gave. Dat brengt haar in een lastig parket, waarbij morele keuzes continu de overhand hebben.

Tja, wat moet ik nu kiezen

Life is Strange lijkt bijzonder veel op andere episodische games en in dat opzicht heeft Dontnod goed gekeken naar hoe Telltale dit met haar verschillende franchises klaarspeelt. Toch weten ze zich te onderscheiden doordat ze niet met gelicenseerde games aankomen, maar echt een eigen verhaal brengen. De eerste episode komt misschien wat traag op gang, maar na ruim drie kwartier spelen begin je de waarde van deze game te leren kennen. Het gaat namelijk dieper dan aanvankelijk het geval leek te zijn en de optie tot het terugspoelen, pauzeren en manipuleren van de tijd levert interessante situaties op.

In de eerste episode heeft het klooien met de tijd vooral invloed op dialogen en achteraf zit je altijd met de vraag of je de juiste keuze hebt gemaakt. Op het moment dat je een bepaalde keuze in een gesprek maakt, heeft dat een gevolg. Als dat je niet aanstaat, dan spoel je gewoon terug en maak je een andere keuze. Als die keuze echter nog grotere gevolgen of jouw persoonlijke positie in de maatschappij beïnvloedt, dan is het lastig om uiteindelijk te bepalen of je achter die keuze staat of toch maar weer wil teruggaan in de tijd om je oorspronkelijke keuze te nemen.

Je weet echter wat daar de uitkomst van is en daar kan je vervolgens weer op anticiperen met als gevolg dat het goed afloopt of juist nog meer frictie veroorzaakt. Doordat je tot op zekere hoogte kan blijven wisselen in keuzes die je maakt bij dialogen kan het allerlei kanten op gaan en uiteraard zal de game onthouden welke keuze je gemaakt hebt, wat vroeg of laat wel weer bij je terug komt. Daar waar de games van Telltale Games relatief lineair zijn in het maken van keuzes doordat je voor A of B kiest, kan je hier wat dieper op de materie ingaan door de keuze en de effecten daarvan. Dat schemert de eerste episode al aardig door, maar ik kan me goed voorstellen dat dit in de komende episodes nog veel heftiger gaat worden.

Een genot om te spelen

Wat bij die keuzes nog een extra invloed heeft op je virtuele morele realiteitszin is dat Max na iedere keuze haar denken aan je presenteert door aan te geven hoe ze erover denkt. Dit kan je weer aan het twijfelen brengen en wat je ook kiest – in cruciale dialogen – een effect zal het altijd hebben. Daarmee is Life is Strange een absoluut interessante titel, maar het gaat verder dan dat alleen. De game is namelijk een plezier om te spelen. De verschillende locaties worden voldoende afgewisseld, af en toe beland je in een nachtmerrie… of hoewel… tja, wat is het? En ook kom je genoeg interessante personages tegen die het verhaal langzaamaan vorm gaan geven.

Aan het einde van de eerste episode weet je enigszins welke kant het op gaat, maar alles wat je nog te wachten staat, is een heuse verrassing. Dat doet ons ook snakken naar meer, want het verhaal en Max als personage zijn boeiend genoeg om te blijven volgen. Daarbij komt dat de game zich prima laat besturen en dat het ook echt een toffe ervaring is om door te spelen. De gameplay-elementen wisselen zich voldoende af en waar de tijdmanipulatie zich aanvankelijk beperkt tot dialogen, gaat dat later in de episode dieper door je een in-directe teleporteermogelijkheid te bezorgen. Het is misschien allemaal wat wazig zoals het hier nu staat, maar wat in ieder geval wel duidelijk moet zijn, is dat Life is Strange een prima start kent en dus de moeite waard is.

Conclusie:

Dontnod Entertainment wist met Remember Me al te bewijzen dat ze over de juiste capaciteiten beschikken om goede games te maken. Dat bewijst deze eerste episode van Life is Strange nogmaals. Max is een leuk en interessant personage en waar de game redelijk rechtlijnig is opgesteld, is de tijdsmanipulatie een sterk element dat vooral – tot dusver – in dialogen een juiste uitwerking kent en daarbij goed met je gevoel speelt. De episode komt wat traag op gang en het is misschien niet direct heel spectaculair, maar het legt wel de basis voor een episodische serie die wellicht kan uitgroeien tot een parel onder de episodische games. Een goed begin is het halve werk en dat bewijst deze eerste episode nog maar eens.

Pluspunten

  • Max is een interessant personage
  • Tijdsmanipulatie
  • Audiovisueel sterk door goede soundtrack en mooie grafische stijl
  • Ontspannen game met sterke sfeer

Minpunten

  • Lipsync is nogal matig