Review: Game of Thrones Episode 2 – The Lost Lords – Godsamme, zeg. Als Game of Thrones fan mag je toch geen zwakke maag hebben, anders krijg je die stortlading aan monsterachtige tegenslagen nooit op een deftige manier verwerkt. Ook ik keek vol afgrijzen toe hoe Ser Ilyn Payne de edele Ned Stark letterlijk een kopje kleiner maakte en werd brutaal de adem afgesneden toen de Freys het huwelijk van Edmure Tully deden ontaarden in een bloederige slachtpartij. Ik heb verdorie zelfs het hoofdstuk waarin de Mountain in extremis Oberyn Martell te slim af weet te zijn meerdere keren herlezen, in de ijdele hoop dat de uitkomst van het gevecht daardoor zou veranderen. In principe had ik het einde van Iron From Ice dus moeten zien aankomen. Niet dus.

Exit Forresters?

[Deze alinea bevat spoilers] Ja, ik moet toegeven dat ik behoorlijk schrok toen Ramsay Snow op het einde van de vorige aflevering haast nonchalant zijn dolk begroef in de nek van Ethan Forrester. Telltale heeft duidelijk het één en ander geleerd van G.R.R. Martin en wacht niet lang om haar hoofdpersonages door het slijk te halen. De familie Forrester begon de eerste episode al niet met de beste vooruitzichten en leek tijdens de gepast rustige aftiteling al helemaal op sterven na dood. Telltale gaat er blijkbaar vanuit dat we na zo’n mokerslag enige verwerkingstijd nodig hebben en pakt het in The Lost Lords, de tweede aflevering in deze zesdelige reeks, een stuk kalmer aan. Vriendelijk van hen. Misschien iets té vriendelijk.

Een Grafrede van IJs en Vuur

The Lost Lords is namelijk een bij vlagen eerder saaie bedoening, die het in de vorige aflevering opgebouwde momentum op geen enkel moment weet vast te houden. We krijgen dit keer vier speelbare personages voor onze kiezen. Nieuweling Asher Forrester is een charismatische huurling in Yunkai, die wanneer hij bericht krijgt van zijn broers dood er alles aan doet om terug te keren naar Westeros. Na een actievol openingssegment vol QTE’s verdwijnt deze overigens behoorlijk interessante figuur volledig in de achtergrond en moeten we het weer doen met meer vertrouwde settings. We keren terug naar King’s Landing, The Wall en Ironrath om… ja, vooral dingen te doen die we al eerder gezien hadden.

Mira Forrester zorgt dit keer voor de meeste spanning. Als handmeid van Margaery Tyrell speelt ze nog steeds gevaarlijke spelletjes aan het hof, waar ze onder andere in aanraking komt met ieders favoriete dwerg Tyrion en een verdacht vriendelijke Lannister bewaker. Mira schotelt ons veruit de moeilijkste keuze van de aflevering voor en haar verhaallijn bevat ook met voorsprong de meest suspensievolle ontknoping. Gared Tuttle komt intussen aan bij de Night’s Watch en maakt daar min of meer exact hetzelfde mee als Jon Snow in zijn eerste weken aan de Wall. De identiteit van het laatste speelbare personage was voor ons een aangename verrassing, maar daar blijft het eigenlijk ook bij.

De naam van dit personage gaan we hier niet verklappen, al kunnen we jullie wel vertellen dat we met hem terugkeren naar Ironrath en daar onder andere te maken krijgen met een in potentie interessante huwelijksregeling. Verder wordt er binnen de muren van Ironrath vooral getreurd om de geleden verliezen en krijgen we naar het einde van de dik anderhalf uur durende aflevering toe de ene grafrede na de andere in ons gezicht. Begrijpelijk uiteraard, maar helaas niet meteen het meest opwindende materiaal voor een videogame. Het is vooral passief toekijken en antwoorden selecteren, terwijl je nooit echt het gevoel krijgt dat je keuzes ook daadwerkelijk een verschil maken in het overkoepelende verhaal.

Slecht?

Ik heb net even de vorige alinea’s herlezen en besef dat ik wel erg negatief uit de hoek kom. Dat moet ik dan toch even nuanceren, want hoewel ik van mening blijf dat er in The Lost Lords erg weinig gebeurt, heb ik toch weer genoten van de knap uitgeschreven dialogen en doorleefde vertolkingen van o.a. de acteurs uit de HBO-serie, waaronder Kit Harrington (Jon Snow) en uiteraard Peter Dinklage (Tyrion Lannister). Dat sfeertje dat Game of Thrones – zélfs in een fel gestileerde penseeluitwerking – uitademt, maakt gewoon indruk en als je eenmaal in het verhaal zit, maakt het, net als in de boeken, echt niet zoveel uit dat het verhaal niet echt vooruit gaat. De vorige aflevering was beter, maar deze kan er ook mee door.

Conclusie:

Op Mira Forrester na blijven de personages in The Lost Lords vooral ter plaatse watertrappelen. En als dat niet het geval is, herbeleven ze gebeurtenissen die we al eerder gezien hebben (Gared) of komen ze zo weinig in het stuk voor dat ze amper een indruk na kunnen laten (Asher). De dialogen en door G.R.R. Martin geschapen wereld redden de meubelen, samen met het ijzersterke vermoeden dat de reeks langzaam maar zeker naar een onvergetelijke climax aan het toewerken is. Tot die climax daar is, moeten we het doen met een veel bescheidener opzet, één die verre van slecht is, maar ook nooit echt helemaal weet te overtuigen. The Lost Lords is matig, maar dat is voorlopig nog goed genoeg.

Pluspunten

  • Mira’s verhaallijn
  • Twee interessante nieuwe personages
  • Sterke dialogen
  • Knap stemmenwerk
  • Onmiskenbaar Game of Thrones-sfeertje

Minpunten

  • Er gebeurt amper wat
  • Gerecycleerde verhaallijnen
  • Keuzes zonder gevolgen
  • Nog steeds niet helemaal overtuigd door het grafische stijltje