Review: Wolfenstein: The Old Blood – BJ Blazkowicz heeft er met The New Order een aardig avontuur op zitten, maar wat gebeurde er in aanleiding tot deze game? Dat vertelt de standalone prequel The Old Blood, die ons weer de gameplay bracht die The New Order zo goed maakte. Nogmaals traden we in de voetsporen van Blazkowicz om nog eens wat meer nazi’s naar het hiernamaals te schieten en als vanouds beviel ons dat uitermate goed.

Op naar het kasteel

In Wolfenstein: The Old Blood begint het avontuur in de auto op weg naar Wolfenstein, waar je moet infiltreren om een document te stelen. Dit document bevat de locatie van de Deathsheads compound, welke je in The New Order aandoet. Aangezien dat in die game prima is gelukt, moet dat in The Old Blood ook wel goed komen. Dat is echter lastiger voor elkaar te krijgen dan je denkt, want nog geen vijftien minuten later ben je al de sigaar. Ook is het document niet op de plek waar het zijn moet en dat betekent een nieuwe tocht die je mag ondernemen in de Wolfenstein geschiedenis.

De game is ten opzichte van The New Order compacter van opzet, want je doet in feite slechts drie locaties aan die relatief dicht bij elkaar liggen. Deze levels zijn natuurlijk nieuw, maar voelen in combinatie met de gameplay bijzonder vertrouwd aan. Ook The Old Blood is weer een lineaire shooter waarin je simpelweg van A naar B moet lopen en alles kapot schiet wat ook maar een beetje beweegt. Dat is hersenloos, maar wel verdomd leuk, want de gameplay staat nog steeds als een huis. Verdeeld over acht hoofdstukken doe je diverse verschillende locaties in het kasteel aan, met natuurlijk de nodige gevechten tot gevolg.

Zelf de loop van je shotgun afzagen

Dit vechten gaat eveneens op een vertrouwde manier, want je hebt je standaard knalmateriaal natuurlijk bij je, maar tevens is de game voorzien van wat nieuwe wapens. Zo heb je nu de Kampfpistole, waarvan één kogel genoeg is om een vijand uit elkaar te laten knallen. Ook krijg je op een gegeven moment een shotgun, waarvan je zelf de loop afzaagt om nog meer dood en verderf te zaaien. Ook de perks keren weer terug in deze game, zij het wat beperkter, en als laatste ontbreken ook de dual-wielding mogelijkheden niet.

De game volgt precies het pad dat MachineGames met The New Order heeft uitgestippeld. De gameplay is identiek en de gehele structuur van de levels lijkt erop. Dat waren precies de elementen die The New Order tot een uitstekende game maakten en daarmee weet je dus op voorhand al dat je kwaliteit in huis haalt. De acht chapters zijn bovendien goed voor ruim zeven uur aan gameplay en uiteraard ontbreken ook de diverse collectables in de levels niet, waardoor een tweede run veelal benodigd is als je alles wilt verzamelen. Ook dat is geen straf, want net zoals na het uitspelen van The New Order, heb je na het einde van The Old Blood wederom zin in meer, véél meer…

Uitdagingen verlengen de speelduur

Meer, veel meer. En dat krijg je ook! Elke keer als je een level voltooit, unlock je een nieuwe challenge map en deze maps bestaan uit een klein gedeelte van een bepaald level. Hierin dien je het op te nemen tegen de nazi’s met daarbij de bedoeling om zoveel mogelijk punten te scoren. Deze scoor je door vooral veel headshots uit te delen en combo’s te maken. Zodra je een level uit hebt gespeeld, wordt de score verrekend en als je nadien aan bepaalde doelstellingen hebt voldaan, krijg je een medaille. Deze uitdagingen zijn A, leuk om te spelen en B, er zit een competitief element aan vast.

De scores kunnen gedeeld worden op de leaderboards, waarbij het natuurlijk prachtig staat als je de nummer één positie van de wereld bezet. Los van dat is het natuurlijk een leuke extra bovenop het gewone avontuur en vooral ideaal als je niet wil stoppen met spelen. Voor de trophy jagers is bovendien ook hier nog het nodige in te behalen, wat des te meer uitnodigt om deze levels te voltooien.

Waar het uiteindelijk op neerkomt, is natuurlijk of de game genoeg te bieden heeft voor het prijskaartje van twintig euro. Daar kunnen we vrij kort over zijn: ja, de game biedt voldoende. Naast een avontuur van ruim zeven uur kan je ook nog wel een uur of drie-vier kwijt in de challenge levels, wat de totale speelduur tot boven de tien uur stuwt. Bovendien is een tweede playthrough absoluut aan te raden, gewoon omdat de game vermakelijk genoeg is. Iedereen die dus nog twijfelde, maar wel enorm van The New Order heeft genoten; kan deze titel dus zonder problemen aanschaffen.

En dan nog even dit…

Wolfenstein: The Old Blood blinkt vooral uit in een bepaalde vorm van eenvoud die de gameplay ons brengt. Het is toegankelijk, vermakelijk en vooral lekker gewelddadig zonder dat je erbij na hoeft te denken. Grafisch is de game vergelijkbaar met The New Order – bij vlagen zelfs wat mooier – en die game zag er sowieso al prima uit, dus ook daar hebben we niets op aan te merken. Wel heeft de game te maken met grafische glitches en af en toe wat rare bugs. Zo kwam het wel eens voor dat vijanden die dood waren in beeld bleven staan, terwijl we er wel doorheen konden lopen. Het is niet heel bijzonder en het doet ook geen directe afbreuk aan de ervaring, maar wat een beetje irritant kan zijn, is dat je je kan vergissen in levende en dode vijanden. Dat kan dus soms wat onhandig zijn.

Het is overigens een kleine flaw in een verder solide geheel dat als totaalpakket eigenlijk omschreven kan worden als een perfect voorbeeld hoe je downloadbare content aan moet pakken. Oké, die vergelijking gaat niet helemaal op, maar waar het op neer komt, is dat je voor een nette prijs je ervaring van The New Order aanzienlijk kan uitbreiden met extra content die ook echt zinnig genoemd mag worden. Deze manier van aanpakken valt alleen maar toe te juichen wat ons betreft. Bovendien smaakt het wederom naar meer… maar dat hadden we al gezegd.

Conclusie

Wolfenstein: The Old Blood is een uitstekende ervaring dat ons precies de gameplay brengt wat The New Order zo goed maakte. Blazkowicz is en blijft een baas, die wel van een lolletje houdt en wat dus voor de droge humor in de game zorgt. De gameplay is vertrouwd, vermakelijk en het biedt voldoende uren speelplezier. Wel heeft de game wat kleine technische mankementen en het verhaal bevat een wat clichématige omslag dat misschien wat goedkoop aanvoelt, maar dat mag niemand ervan weerhouden om The Old Blood aan te schaffen. Of je nu bekend bent met Wolfenstein: The New Order of niet, The Old Blood is simpelweg een aanrader te noemen.

Pluspunten

  • Blazkowicz en zijn humor
  • Hersenloos geknal
  • Relatief lange speelduur
  • Aantrekkelijk geprijsd
  • Leuke Nightmare levels en easter-eggs

Minpunten

  • Paar kleine technische issues
  • Verhaal kent een ietwat cliché plot