Review: Life is Strange – Episode 3: Chaos Theory – Niets is wat het lijkt in Arcadia Bay, daar zijn we na twee Life is Strange episodes wel achter. Rond het kleine rustige stadje hangt een mysterieuze sfeer die teweeg wordt gebracht door bizarre weersverschijnselen, tienergedoe op de Blackwell Academy, en meer. Na twee mooie episodes is het tijd voor de derde episode die even op zich heeft laten wachten, maar dit gelijk ook helemaal goed maakt. Mindblowing…

De zoektocht van Max & Chloë

Iedereen die de eerste twee episodes nog niet heeft gespeeld, raden we aan om deze en de volgende twee alinea’s over te slaan in verband met spoilers. Goed, dat gezegd hebbende, tijd om even een korte blik op het verhaal van deze episode te werpen in opvolging van de vorige twee. Dat er vreemde dingen aan de hand zijn in Arcadia Bay staat vast en de gave van Max is hier slechts een onderdeel van. Chloë is inmiddels op de hoogte van haar bijzondere mogelijkheid en samen trekken ze erop uit om antwoorden te gaan zoeken.

Deze episode komt ietwat langzaam op gang en dat valt deels te danken aan de vele dialogen die het met zich meebrengt. Toch is dat geen straf naarmate je het einde nadert, aangezien de gehele episode eigenlijk een bevredigend gevoel voortbrengt. Waar veel episodische games aan het opbouwen zijn naar een climax richting het einde van een seizoen, weet Chaos Theory dit nu al te brengen. Max en Chloë willen uitzoeken wat de rollen van verschillende figuren – zoals de schooldirecteur, de bewaker, en meer – zijn, en dat doet hen neigen naar niet allemaal even legale middelen.

Denk hierbij aan het inbreken in de Blackwell Academy, evenals het compleet uitpluizen van de gevoelens van de diverse individuen met nog een inbraak als gevolg. Al vrij snel krijg je meer inzicht op het geheel waarmee duidelijk wordt dat er veel op hoger niveau – op de school weliswaar – gesjoemeld wordt met persoonsinformatie ter faveure van bepaalde figuren. Dat brengt Max en Chloë zelfs tot een breekpunt met een weergaloos einde als gevolg waar je minuten lang stil van bent. Dontnod overstijgt zich enorm met wat ze doen en de enigszins empathische speler zal geroerd achterblijven. Zelfs nu ik dit tik, enkele uren later, ben ik nog steeds bijzonder onder de indruk van wat Dontnod met het verhaal doet.

Dialoog hier, onderzoekje daar

Goed, na deze ietwat cryptische omschrijving van het verhaal, om daarmee concrete spoilers te vermijden, is het nu tijd om even wat dieper op de gameplay in te gaan. Deze is weinig anders dan we kennen van de voorgaande episodes. Je bent wederom veel in gesprek met mensen en ook zul je tientallen objecten aanklikken om te zien of je er iets mee kan, zodat je de vaart in de game houdt. Vanzelfsprekend komen hierbij de nodige tijdmanipulatie momenten om de hoek kijken, waardoor het geheel goed in balans is.

Waar het verhaal naartoe gaat, is natuurlijk nog steeds afwachten, maar de episode weet wel veel dingen in een bepaalde zin verder te verduidelijken waardoor het qua verhaal sowieso van begin tot einde interessant is. De interactie is absoluut aanwezig, maar wel wat minder dan in de vorige episode, puur omdat het verhaal nu de boventoon voert. De kritieke keuzemomenten ontbreken uiteraard ook niet en hierbij hebben we een beetje het gevoel dat het een enorme impact gaat hebben in het verdere verloop.

Natuurlijk is de gehele game gebouwd op de keuzes die je maakt, maar in deze episode is het heel erg zwart-wit gesteld, waardoor de kans zeer groot is dat als je straks episode vijf bereikt, je een compleet ander ervaring hebt dan een ander. Dat is een positieve ontwikkeling, want je zult regelmatig peinzen over welke kant je op wilt gaan. Voor alle keuzes die je hebt, valt elke keer wat te zeggen, waardoor het des te interessanter is hoe je er mee om gaat. Iets wat je aan het einde natuurlijk kunt vergelijken met de rest van de wereld via de keuzestatistieken.

Langere speelduur

Over de gameplay hebben we niet direct heel veel te melden, want deze is zoals al aangegeven, gewoon identiek aan de vorige episodes. Het verhaal is het voornaamste pluspunt met als aanhanger de behoorlijk zwart wit keuzes die je moet maken. Niet dat dit in de vorige episodes van ondergeschikt belang was – allesbehalve – maar het heeft nu meer nadruk. Een ander belangrijke pluspunt aan deze episode is de speelduur. De meeste episodische games, alsook de voorgaande twee Life is Strange episodes, nemen per episode zo’n twee uur in beslag. Chaos Theory is een heel stuk langer, want we hadden na afloop drie uur op de klok staan.

Goed, je moet dan wat langer wachten op de episodes alvorens ze verschijnen, maar een uur extra speelduur ten opzichte van de vorige episodes is natuurlijk een mooie goedmaker. Zeker als de episode dan ook een diepe indruk op je weet achter te laten. Dat doet de episode in elke vorm denkbaar, zij het op twee kleine punten na. Gedurende de episode kom je momenten tegen waarop je de tijd moet manipuleren, maar dit brengt soms iets teveel trial & error met zich mee en dat is niet echt ideaal voor een verhalende game.

Een ander punt van kritiek is iets dat we al eerder aan hebben gehaald, namelijk de ontbrekende lip-sync. In deze episode zit je veel naar dialogen te kijken en hierbij valt des te meer het gemis van dit kleine detail op. Het is toch jammer dat Dontnod hier niet wat meer aandacht aan heeft besteed of gaat doen, want het is wel zo’n detail dat de game af zou maken. Voor de rest valt er weinig negatiefs over te zeggen. Sterker nog, we zijn lyrisch en kunnen absoluut niet wachten op de volgende episode, puur omdat we willen weten hoe het verhaal zich verder zal ontwikkelen.

Conclusie

Games die met je emoties spelen hebben we al vaker gezien, maar er zijn weinig games die je minutenlang stil kunnen maken. Dat is iets wat deze episode voor elkaar krijgt en dat maakt Life is Strange nu al absoluut de moeite waard, met name deze episode. De vorige twee episodes kregen mooie cijfers, deze scoort hoger en dat zou al een indicatie moeten zijn om de game een kans te geven. We hebben veel goede en erg mooi episodische games voorbij zien komen, maar Life is Strange begint de topgrens van kwaliteit te doorbreken zo lijkt het, ondanks het ontbreken van degelijke lip-sync. Het is afwachten hoe de komende episodes gaan zijn, maar dat het je in z’n greep gaat houden is mij nu wel duidelijk.

Pluspunten

  • Heftige zwart/wit keuzes
  • Ontwikkeling van het verhaal
  • Langere speelduur dan de vorige episodes

Minpunten

  • Gebrek goede lip-sync blijft zonde