Review: Rack ’n Ruin – In een alternatieve realiteit is er een opperdemon die heerser van het heelal wil worden. Alles wat zich er in bevindt, moet zijn eigendom worden en om dit klusje te klaren, heeft hij de demon ‘minion’ Rack in de arm genomen. Die sloopt echter alle planeten en asteroïden, waardoor de opperdemon geen klap verder komt. Deze is het dus zat en eist van Rack dat hij het nu eens goed gaat doen, want anders loopt het ook slecht met hem af.

Rack is een eikel

Je speelt in Rack ’n Ruin dus met Rack en zijn laatste kans is om een planeet te veroveren, zodat er tenminste nog iets overblijft voor de opperdemon om over te regeren. Los van het feit dat Rack alles sloopte, is de opperdemon ook nog eens allesbehalve gecharmeerd van de grote bek die Rack elke keer geeft. Rack krijgt dus een laatste kans om het een keer echt goed te doen en hoewel hij er niet echt wakker van ligt, brengt dit wel een vermakelijk avontuur met zich mee dat diverse elementen op een goede manier weet te combineren.

Rack zelf is echt een eikel te noemen, want op de planeet die je aandoet, kom je in dialoog met diverse inwoners. De gewone mensen moeten het vooral ontgelden, want hij gaat gewetenloos met hen om. Geeft de winkelier je geen bommen? Dan blaas je toch gewoon z’n winkel op! Dit zegt hij ook letterlijk, trouwens. Een ander voorbeeld is dat hij gif in een waterbron gooit en tegen een jong meisje zegt van “joh, ga eens lekker wat water drinken.” Het is wel duidelijk: Rack heeft geen enkele vorm van moraal

Rack voert diverse dialogen en hij doet vooral erg lacherig en lullig tegen iedereen die hij tegenkomt. Hij vindt zichzelf een nogal bad-ass demon waar iedereen voor uit moet kijken. Hij onderschat zichzelf echter regelmatig en dat betekent vaak lastige gevechten en veel dood gaan in een wereld die doet denken aan games als de old-school Zelda. Rack is in die zin best wel een tof personage en de dialogen zijn ook erg vermakelijk, voornamelijk omdat het zo’n apart en tot op zekere hoogte gestoord personage is.

Diepgang

Een wereld die doet denken aan de old-school Zelda; Ja, je leest het goed. Het mag dan een PlayStation 4 game zijn, de ontwikkelaar kiest voor een klassieke aanpak en dat past hier uitstekend bij. De game hanteert een vogelperspectief en je wandelt van locatie naar locatie over de gehele planeet, waarbij je verschillende gebieden aandoet. Het ene moment wandel je in de woestijn en het andere moment in een bos, om even later het gevecht met ridders in een kasteel aan te gaan.

De game is gevarieerd en ondanks de klassieke visuele invulling erg kleurrijk, en daarom ook keer op keer een verrassing in wat het je gaat bieden. De diepgang in de gameplay zit hem echter in het vechten. Dit lijkt aanvankelijk een wat onhandig gedeelte, aangezien het een nogal traditionele manier van spelen hanteert die niet helemaal goed werkt met een controller. Maar oefening baart enigszins kunst en gaandeweg pik je steeds meer zaken met betrekking tot deze besturing op door een tutorial die je al spelend voorgeschoteld krijgt.

Rack is aanvankelijk een zwak personage dat enkel wat vuurballen af kan schieten, een halfbakken beschermingssysteem heeft en er doodleuk maar een beetje op los aan het moorden is. Al snel krijg je echter meer mogelijkheden in je aanvallen en natuurlijk items die een belangrijke rol spelen. De aanwezige diepgang zit hem voornamelijk in de diverse middelen die je kan gebruiken om het leven van de vijanden zuur te maken en hierbij is het vooral een kwestie van hoe je om gaat met de middelen die je dan hebt. De game is zeker in een later stadium allesbehalve gemakkelijk en dus zul je goed op moeten letten hoe je de gevechten aangaat en welke items je hierbij inzet. De juiste aanpak zal beloond worden en als je hier niet efficiënt mee omgaat, dan leg je snel het loodje.

Vechten en puzzelen

Het vechten zelf is relatief simpel, want het is in zekere zin een beetje een button-basher, om zo maar zoveel mogelijk vijanden snel uit te schakelen. Toch is de eerder genoemde combinatie met je items van cruciaal belang, zeker bij de grotere vijanden en al helemaal de eindbazen, want daar zul je de patronen moeten leren kennen, zodat je hierop kan anticiperen. Dat brengt ook gelijk een nadeel met zich mee, namelijk dat de game regelmatig zeer frustrerend kan zijn. Oefening baart natuurlijk kunst, maar dan nog kan het op sommige momenten zeer uitdagend zijn en als je dan voor de tiende keer het loodje legt, dan werkt dat uiteraard averechts op het speelplezier.

Naast dat je diverse gevechten in de wereld aangaat, krijg je ook te maken met enig puzzelwerk. Om bepaalde gebieden te bereiken, zul je dingen moeten combineren, items moeten zoeken, en meer. Hoewel de puzzels altijd vrij simpel op te lossen zijn, brengt dat in combinatie met de combat een gevarieerde mengelmoes van leuke gameplay voort. Het is zeker later in de game keer op keer vermakelijk om het gevecht aan te gaan met de vele vijanden die de wereld rijk is, maar hier gaat ook een fors nadeel mee gemoeid.

De vijanden vallen altijd in grote getale aan en het kan regelmatig onoverzichtelijk worden omdat elke vijand all-out op je gaat met aanvallen. Je hebt weinig tot geen bescherming, wat dus de uitdaging brengt om goed te navigeren in de ruimte die je hebt en tegelijk tegenaanvallen te plaatsen. Daarbij komt dat het besturingssysteem aanvankelijk gewenning vraagt en als je het onder de knie hebt, dat je dan toch tegen het euvel aanloopt dat het gewoon niet zo heel erg lekker werkt. De game gebruikt de mogelijkheid om in negen richtingen te bewegen en aan te vallen, en in hectische gevechten moet je dan maar precies goed staan. Een oplossing is de lock-on, maar ook dat werkt maar half.

Fijne presentatie van een onoverzichtelijk geheel

De game weet op het gebied van combat zowel erg leuk te zijn als frustrerend en wat onhandig, wat dus een beetje gemengde gevoelens voortbrengt. De wereld daarbij is ook een ding, want hoewel het er voor de grafische stijl die men gebruikt prachtig uitziet, is het een beetje onoverzichtelijk. Je hebt wel een wereldkaart, maar daar zit je regelmatig op te turen om te zien waar je precies bent. Er is ook niet echt de mogelijkheid om goed te ontdekken wat de chronologische volgorde van de missies is, waardoor je veelal op wat willekeurig op vijanden in gaat hakken in de hoop wat te bereiken.

Een bijkomend effect is backtracken tot je een ons weegt en dat zijn toch wel punten die onnodig veel tijd van je vragen, zonder dat je enige progressie boekt en dat is jammer. Het komt er simpelweg op neer dat je vrij snel de weg kwijt raakt en dat de game je niet direct goed een indicatie geeft waar je heen moet gaan of wat je moet doen. Dat is uiteindelijk toch een punt van kritiek en dat is jammer, want iets meer duidelijke aanwijzingen had een hoop gescheeld. Dat gezegd hebbende kunnen we de invulling van de wereld wel waarderen en dat is ook deels te danken aan de audio die in elke omgeving weer anders klinkt en uitstekend bij de situatie past. In die zin heeft de game zelfs één van de betere soundtracks voor een indietitel.

Conclusie

Rack ’n Ruin is een vermakelijke titel die zich richt op klassieke combat, waarbij efficiënt omgaan met de middelen die je hebt een vereiste is. De game presenteert een visueel gevarieerde wereld met een fantastische soundtrack en erg leuk personage. De besturing is echter net niet prettig genoeg voor dit type van combat, wat gevechten dus onnodig frustrerend kan maken. Ook het verdwalen in de wereld en de onduidelijke weergave van wat je moet doen werken niet bevorderend voor het spelplezier. De game weet zeker dingen op een goede manier te doen, maar weet ook op bepaalde punten niet helemaal de potentie eruit te halen en dat is jammer.

Pluspunten

  • Rack is een leuk personage
  • Klassieke benadering van de gameplay
  • Kleurrijke wereld en sterke soundtrack
  • Bad-ass eindbazen
  • Uitdagende combat…

Minpunten

  • …die heel erg frustrerend kan zijn
  • Regelmatig onduidelijk wat je moet doen
  • Je verdwaalt snel
  • Besturing werkt net niet lekker genoeg voor de combat