DLC Special: The Evil Within: The Executioner – Shinji Mikami heeft met The Evil Within misschien wel de beste achtergrond ooit geschapen voor een horrorfranchise. Door een aantal geplaagde personages in het onderbewustzijn van een perverse psychopaat te droppen, creëerde de man immers een omgeving die op elk moment met een vingerknip radicaal kan veranderen. Als speler begeef je je op dun ijs, weet je nooit wat echt of ingebeeld is en vraag je je continu af wat er in godsnaam om de eerstvolgende hoek op je ligt te wachten. Na de hoofdgame en twee korte – maar daarom niet minder genietbare – uitbreidingen met meer van dezelfde third person actie en stealth vertier, sluit The Evil Within zijn huiveringwekkende parcours af met een sprong in het onbekende. De resultaten zijn… wel, om eerlijk te zijn: wisselvallig.

Lezer, kluisman; kluisman, lezer

Wie The Evil Within gespeeld heeft, kent vast The Keeper nog wel. Deze breedgeschouderde reus met een kluis als hoofd leek aanvankelijk een goedkoop aftreksel van de inmiddels iconische Pyramid Head uit Silent Hill 2, maar wist zich al gauw te onderscheiden door je nóg hardnekkiger op de hielen te zitten. Een bijzonder gruwelijk ritueel zorgde ervoor dat deze spreekwoordelijke boeman – niet te verwarren met de boogeyman uit Silent Hill: Downpour – zich vlot doorheen de levels kon teleporteren, wat betekende dat je nooit veilig was, zeker niet wanneer je ergens in de buurt zo’n smerige kluis zag liggen. Na een aantal lekker intense duels waarin we als Sebastian steevast aan het langste eind trokken, mogen we nu echter zelf voor Keeper spelen in The Executioner. En dat is… ja, best speciaal eigenlijk.

Verwarring alom

Aanvankelijk zag het ernaar uit dat The Executioner zou bestaan uit een soort van challenge maps, waarin je dan als de Keeper korte metten mag maken met het gespuis dat het onderbewustzijn van RUVIK onveilig maakt. Ik was dan ook best verbaasd om vast te stellen dat deze uitbreiding op verhaalvlak wel degelijk een belangrijk bastion vormt in de Evil Within-saga. Als ik het goed begrepen heb – en het verhaal van The Executioner begrijpen is zeker geen sinecure – kruip je in de huid van een werknemer van Mobius die zijn dochter uit STEM wil bevrijden. Om in zijn doel te slagen, verandert hij in de Keeper en krijgt hij de opdracht om de andere smeerlappen uit het systeem te meppen. Vervolgens krijg je via tekstlogs de achtergrond van de meeste slechteriken in de hoofdgame voorgeschoteld.

Rechtdoorzee is The Evil Within nooit geweest en The Executioner vormt geen uitzondering op die regel. Ik ben bang dat ik soms door de bomen het bos niet meer zag en daardoor vaak het gevoel had dat belangrijke details me ontglipten. Het is dan ook alweer even geleden dat ik de aftiteling van de hoofdgame voorbij zag rollen. Dat neemt niet weg dat het verhaal van The Executioner verplicht voer is voor fans van The Evil Within. Vragen worden van een antwoord voorzien en andere vragen – zoals het hoort – opgeroepen. Hoe interessant het verhaal ook is, ik wil daar meteen bij vermelden dat dit DLC-pakket niet lang duurt. Snelle spelers zullen zich er op een kleine anderhalf uur doorheen weten te worstelen, al moet daar meteen bij vermeld worden dat The Executioner best uitdagend is – en niet altijd om de juiste redenen.

‘The vaults have eyes’

In The Executioner ruilen Mikami en co het traditionele derdepersoons perspectief in voor een first person standpunt. Ik heb me even afgevraagd hoe dat precies in zijn werk ging – de laatste keer dat ik een kluis zag, had dat ding volgens mij geen ogen – maar zoals wel vaker het geval is met dit soort games, kan je zulke vragen het best laten rusten. Je wordt losgelaten in het landhuis level van de originele game en verplaatst je dan met je betrouwbare bijl in de hand van kamer naar kamer. Om de haverklap teleporteer je kort naar een andere omgeving uit de hoofdgame, waarin je het vervolgens uitvecht met de vele kleurrijke bazen die de game rijk was. Stealth is in The Executioner niet aan de orde en vuurwapens zijn in de verste verte niet te bekennen. In deze uitbreiding klief je jezelf een weg door de zombieledematen.

‘Up close and personal’, heet dat soort aanpak in Amerika, en ik wil niets liever dan deze poging tot afwisseling toejuichen, ware het niet dat de gameplay die Tango Gameworks ons hier voorschotelt niet echt lekker in de hand ligt. De Keeper is erg log en dat vertaalt zich in een irritante slakkengang die zelfs wanneer je de sprintknop indrukt niet echt uit de startblokken schiet. Als je hem in de hoofdgame achter je aan kreeg, was dat best spannend. Wanneer je zelf de Keeper bent, werkt dit enorm op de zenuwen. Het vechtsysteem mist met slechts één deftige beweging en een finishing move diepgang, terwijl het ontwijkmanoeuvre dat hier geïntroduceerd wordt niet altijd even goed lijkt te werken. Dat soort zaken komen het spelplezier uiteraard niet ten goede. Jammer, want potentieel heeft deze DLC wel.

Conclusie

Ik ga jullie niet vervelen door nogmaals een hele alinea aan het audiovisuele aspect van de game te wijden. De graphics zijn nog steeds degelijk, maar wazig wanneer je tegen een vergezicht aankijkt. Het audio design, zowel wat de geluiden in de omgeving als de soundtrack betreft, is opnieuw voortreffelijk. Verder kan ik alleen maar concluderen dat fans van The Evil Within, en dan vooral het verhaal dat in die game naar voren geschoven werd, The Executioner echt niet links mogen laten liggen. Toegegeven, de actiegerichte first person gameplay werkt niet echt naar behoren en zal zeker voor de nodige frustratie zorgen, al kan ik tegelijkertijd niet anders dan respect hebben voor Mikami’s gewaagde keuze om het eens over een heel andere boeg te gooien. Gemengde gevoelens dus, en voor één keer is dat zo slecht nog niet.