Review: Devil May Cry 4: Special Edition – Een tijdje geleden vroeg ik me tijdens het spelen van DmC – de fel gecontesteerde reboot van Devil May Cry die Ninja Theory in de winkelrekken mikte – af wanneer een game de grens overschrijdt en officieel als “te cheesy” bestempeld mag worden. De ontwikkelaar deed dan wel zijn uiterste best om de mythologie van de franchise dichter bij het dagelijkse leven te plaatsen, maar dat wilde niet zeggen dat de game niet op bepaalde momenten al dan niet bewust de limieten van de menselijke smaak opzocht. Nu ik me door het spelen van de PS4-heruitgave van Devil May Cry 4 weer herinner hoe de reeks er oorspronkelijk uitzag, moet ik mijn woorden noodgedwongen weer inslikken. Dit gaat er écht over… en daar kunnen we eigenlijk alleen maar ons petje voor afnemen.

Een grote korrel zout, graag

Kleurrijke vijanden die eigenlijk best op hun plaats zouden zijn in de gemiddelde zaterdagochtend cartoon, schaars geklede vrouwen die met getuite lippen foute openingszinnen op je afvuren nadat ze met hun benen een legioen aan demonen de nek omwrongen en mannelijke hoofdpersonages die denken dat ze permanent op één of andere Gothic beurs rondlopen… ja, dit is Devil May Cry. Dat valt overigens ook te merken aan het volledig van de pot gerukte verhaal – waarin een boosaardige cult en een held met wapperende witte haarlokken centraal staan – en stemacteurs die schijnbaar auditie doen om een rol van betekenis te spelen in een oude Resident Evil game (neen, dat is géén compliment). Devil May Cry 4 ademt cheese en is er verdorie nog bijzonder trots op ook.

Wie het bovenstaande in een negatief daglicht leest, begrijpt mij verkeerd. Devil May Cry is als franchise altijd over de top gegaan en koos in het vierde deel dan ook logischerwijs voor een gelijkaardige aanpak. Weinig games komen weg met dit soort flitsende onzin, maar Devil May Cry blinkt uit in een soort epische schaamteloosheid. Fans hebben niets liever en wie dit soort games niet kan verdragen, blijft nog steeds best enkele mijlen uit de buurt. Dit is ofwel jouw soort game ofwel is het dat niet; een gulden middenweg lijkt er vooralsnog niet te bestaan. Aartslelijke creaturen afslachten met één hand terwijl je met de andere een stuk pizza opeet en er na afloop bij wijze van kers op de taart nog een foute oneliner achteraan gooit… Dat is Devil May Cry ten voeten uit en dat moet je kunnen verdragen.

Nog steeds weinig aan kracht ingeboet

Goed, genoeg gezeverd. Devil May Cry is schaamteloos cheesy, maar komt daar wonderwel mee weg en dit vierde deel toont eigenlijk nog maar eens dat fans terecht verontwaardigd waren over de make-over waaraan Ninja Theory de franchise onderwierp. Wie de eerste drie delen niet gespeeld heeft, zal aanvankelijk een beetje zijn weg moeten zoeken. De verhaallijn is redelijk vaag en start bovendien niet met de gebruikelijke held Dante in de hoofdrol. In de plaats daarvan mag je de lange jas van demonenjager Nero aantrekken, die in het begin van de game achter Dante wordt aangestuurd en al snel leert dat niets in zijn tot dusver zorgeloze leventje was waar het aanvankelijk op leek. Geen prima instapmateriaal, maar wel een narratief dat – mede door zijn absurde aard – de aandacht weet vast te houden.

Wie op zoek is naar een uitdagende actiegame, zit bij Devil May Cry 4 aan het juiste adres. Wie denkt visueel spektakel op zijn bord te krijgen ook, al zal je daar in deze game wat meer moeite voor moeten doen dan in pakweg God of War. Denk Bayonetta – niet voor niets een spirituele opvolger van de Devil May Cry franchise – maar dan een tikkeltje trager, en je komt in de buurt. De combo’s liggen voor het rapen, maar vereisen de nodige vingervlugheid, terwijl je best ook één oog op de vijand houdt, want wie klappen incasseert, zal zich niet lang staande houden. Het afwisselen tussen korte en lange afstandswapens houdt het hele gebeuren ook vers, evenals de vaak ronduit indrukwekkende baasgevechten. Dat de camera af en toe een eigen leven gaat leiden, nemen we er dan eigenlijk best graag bij.

Alles erop en eraan

Zoals je mag verwachten van een heruitgave die de ambitieuze ondertitel ‘special edition’ draagt, bevat Devil May Cry 4 op de PlayStation 4 voldoende extra content om die stempel te rechtvaardigen. Fans kijken tegen een nieuwe moeilijkheidsgraad aan, die extra vijanden aan de levels toevoegt. Was crowd control voorheen nog een optie, dan kijk je op dit niveau best even uit je doppen. Het verhaal kan je dit keer ook met Vergil, Lady en Trish doorspelen, drie personages die elk hun eigen intro- en slotfilmpjes hebben en met een distinctieve speelstijl steevast voor een nieuwe ervaring zorgen, al vind ik het persoonlijk wel jammer dat ze gewoon in dezelfde levels als Nero/Dante gedropt worden. Tenslotte heb je ook nog enkele extra kostuums, al rechtvaardigen die op zichzelf uiteraard de aankoop niet.

High Definition?

Een HD-remaster gaat altijd vergezeld van de nodige verwachtingen, al mag je van een wat oudere titel als Devil May Cry 4 ook geen wonderen verwachten. Het is ergens logisch dat je nooit echt onder de indruk bent, al ziet het spel er wel opmerkelijk scherper en gedetailleerder uit. Het voortdurend wisselen van omgevingen zorgt er ook voor dat je nooit te lang op dezelfde achtergrond zit te staren, al hadden nieuwe levels voor Vergil, Lady en Trish het geheel toch echt een stuk interessanter gemaakt. Qua audio kan ik kort zijn. De foute rock/pop soundtrack past perfect bij het plaatje en dan maakt het eigenlijk helemaal niet zoveel uit dat de muziek mij persoonlijk na verloop van tijd op de zenuwen begon te werken. Aan het stemmenwerk maak ik dan weer best weinig woorden vuil.

Conclusie

Devil May Cry 4 is ook op de PlayStation 4 nog altijd alles wat je mag verwachten van een Devil May Cry game. De game is cheesy, maar op een goede manier, en schotelt je nog steeds een absurd, maar boeiend verhaal voor alsook een gevechtssysteem waar veel andere actiereeksen terecht jaloers op mogen zijn. Er is uiteraard een instapdrempel en Devil May Cry 4 is verre van het ideale beginpunt voor leken, maar je kan niet alles hebben. Grafisch gaat deze heruitgave geen prijzen winnen en datzelfde geldt wat mij betreft voor de audio, maar echt “gamebrekend” zijn deze minpunten niet. Fans die de game in optimale vorm willen herbeleven, raden we een aankoop aan. Nieuwkomers die eens willen zien hoe de franchise er oorspronkelijk uitzag, mogen ook afzakken naar de lokale gameboer.

Pluspunten

  • Leuk verhaal vol absurde personages
  • Diepgaand vechtsysteem
  • Gevarieerd en uitdagend
  • Complete editie

Minpunten

  • Over-the-top sfeertje niet voor iedereen even appetijtelijk
  • Tegendraadse camera
  • Stemmenwerk allesbehalve top