Gespeeld: What Remains of Edith Finch – Giant Sparrow is een kleine ontwikkelaar die veel samenwerkt met Sony Santa Monica. Dat bracht ons enkele jaren terug het bijzondere en erg leuke The Unfinished Swan en hun nieuwe game is What Remains of Edith Finch, een game die verhalen gaat vertellen over een excentrieke en mysterieuze familie. Verhalen in games, daar zijn we altijd wel fan van, maar de manier waarop dat in deze game gaat… dat is vrij uniek en bizar te noemen, zo leerden we tijdens onze hands-on.

Van de hak op de tak in het water

In What Remains of Edith Finch draait het om de Finch familie die al decennia lang de bezitter is van een groot landhuis. Jij zult dit landhuis betreden en per kamer zul je een verhaal over bepaalde familieleden gaan ontdekken. Zo kregen wij de mogelijkheid om het verhaal te ervaren van een jong meisje dat last van allerlei bizarre dromen had. Om dit zo goed mogelijk te ervaren, werden we binnen de kortste keren in een droom van het meisje gegooid en dat leverde een intrigerende twintig minuten aan gameplay op.

Zo begonnen we onze herbelevenis van een droom als een kat. Deze kat huppelde door de slaapkamer van het meisje om vervolgens op de vensterbank te springen en van daaruit door het open raam naar een boom te springen. Daar viel ons een vogel op die keer op keer naar een andere tak vloog toen we te dichtbij kwamen. Het doel? De vogel achterna gaan en zien wat het ons brengt, aldus de ontwikkelaar. Zo gezegd, zo gedaan. Van tak naar tak op een pergola naar de dakgoot van het huis en weer naar een andere boom. Eenmaal het nest van de vogel gevonden veranderde de droom op merkwaardige wijze in een totaal andere ervaring.

Ineens waren we een adelaar die over een wijd bebost gebied scheerde op zoek naar eten. Vanuit onze ooghoek zagen we ineens een konijn huppelen, waarna we onze aanval inzetten en met een duikvlucht recht op het arme dier afvlogen. De eerste poging was net mis, opnieuw proberen dus en jawel, toen waren we wel succesvol genoeg. Na dit nog twee keren te hebben herhaald, was dat segment voorbij en bevonden we ons ineens in het lichaam van een haai die op jacht was naar een prooi…

Een glibberige afsluiting

Als haai zijnde was het wederom zaak om prooien te zoeken en deze te verslinden en na enkele keren kwamen we aan bij een schip, welke we betraden als een enorme glibberige zeeslang. Met deze slang glibberden we over het dek om daar vervolgens getransporteerd te worden naar een portaal dat eindigde in de wc-pot van het huis waar we begonnen om zo onze reis te beëindigen. Dit klinkt apart en bizar, en in zekere zin is dat het ook.

De verhaalvertelling zit hem in deze niet zozeer in de gameplay die je ervaart, maar meer in de tekst die voorbij komt, die de gedachten van de persoon van wie de droom is reflecteert. Of dat in de gehele game het geval zal zijn, is natuurlijk nog even afwachten, want de game is nog in ontwikkeling, maar het gaat om een andere manier van verhaal vertellen en dat valt ook terug te zien in de manier van spelen. Je hebt bij de drie omschreven situaties wellicht een patroon ontdekt en dat patroon is dat er keer op keer jacht werd gemaakt. De kat op de vogel, de vogel op het konijn en de haai op de vis.

De ontwikkelaar die bij de hands-on pod stond gaf ook enige toelichting door te stellen dat het voor de mens zo gewoon is om eten in de winkel te halen en te consumeren. Voor dieren is dat een heel ander ding, want dat is in feite het overlevingsinstinct. Althans, dat varieert een beetje per dier, maar voor een haai is het nodig om continu andere vissen te eten, want die krijgt dat niet op een bord aangeleverd. Zo is er enige logische gedachte achter de gameplay en ook deze aaneenschakeling van kleine losse levels is een bepaalde manier van presenteren die niet voor ieder verhaal hetzelfde kan zijn. Dat betekent in theorie dat elk verhaal een compleet andere presentatie kent en dat maakt de game gelijk net wat anders dan de rest.

Voorlopige conclusie

The Unfinished Swan was een uitstekende game, maar ergens ook een beetje een vreemde eend in de bijt. Dat stelt echter niets voor bij What Remains of Edith Finch en dan is het maar net of je het kan waarderen of niet. Het is een aparte doch unieke game die vooral dingen op een andere manier probeert te doen. Qua presentatie en ervaring lukte dat tijdens de hands-on zeker, maar hierbij moeten we wel opmerken dat de besturing nog niet altijd even soepel werkte. Of dit echt iets is om je zorgen over te maken, is vooralsnog even afwachten, maar als je van de wat aparte en unieke games bent, dan is dit wellicht een titel om in de gaten te houden.