Review: Everybody’s Gone to the Rapture – De apocalypse is al verscheidene keren aan ons voorgesteld in boeken, films en games. Een rode lijn hierin zijn de altijd vreselijke gebeurtenissen waarbij de wereld letterlijk in brand vliegt, overspoeld raakt of gewoonweg in elkaar stort. Maar is dat een juiste weergave? Dat zullen we nooit weten tot het moment daar is, maar het kan ook op een rustige, mysterieuze wijze gaan. Hoe dan? Dat vertelt Everybody’s Gone to the Rapture je.

Het rustige Engelse platteland

De game begint vlak na de apocalypse, waar jij als persoon of entiteit vrij in rond kunt lopen om te ontdekken wat er zich heeft afgespeeld. Je wandelt in een uitgestorven gebied van dorp naar dorp om daar op zoek te gaan naar radio’s, televisies en gouden zwevende orbs. Deze telefoons en radio’s vertellen de belevenissen van Kate Collins en bevatten eveneens de dialogen die ze heeft met Stephen Appleton. Kate is een onderzoekster bij een soort sterrenwacht die dicht op de materie zit en probeert te ontdekken wat het kan, wat het is en of het enige vorm van leven kent.

Ondertussen volg je bij het zoeken naar deze informatiemiddelen één grote rondvliegende gouden orb die je eigenlijk van dialoog naar dialoog leidt om zo langzaamaan meer te weten te komen over wat er is gebeurd. De zwevende orb is eigenlijk je dynamische plattegrond die je door de game en dus wereld heen leidt om zo alles te ontdekken, maar hierbij is geen beperking aanwezig. Als de orb naar links gaat op een kruising, maar jij besluit naar rechts te gaan, dan heb je hier alle vrijheid toe. Ondertussen tref je ook momenten aan waar er plots karikaturen van mensen opduiken en waar je hun dialogen kunt volgen.

Dat begint aanvankelijk met de plaatselijke roddel, een gesprek over een vreemd soort griep die heerst, totdat je verder komt en het verhaal meer vorm krijgt. Belangrijker nog zijn de gouden orbs die op bepaalde plekken in de wereld te vinden zijn, waar je heen wordt geleid door de zwevende orb. Hier dien je de controller te bewegen om zo de ‘herinnering’ te triggeren. Wederom bestaat dit vooral uit dialogen, maar zo nu en dan komt er wat meer aan te pas om je een goed idee van de gebeurtenissen te geven.

Vrijheid en eigen interpretatie

De zwevende orb kan je dus gedurende het avontuur volgen, maar zoals al aangegeven kan je hier ook vanaf wijken. De wereld die je tot je beschikking krijgt, mag redelijk fors genoemd worden en als jij ergens anders heen wilt om te zien of er wat te vinden is, dan kan dat. Er is ook een bepaalde structuur in de richting waarin de zwevende orb je meeneemt, maar als je daar geen zin in hebt, kan je ook een andere richting op gaan, waarna de orb zich herpakt en je op een enigzins andere manier door het verhaal leidt. De vrijheid staat enigszins centraal en het is volledig aan jou in hoeverre je het verhaal ontdekt.

Als je puur de orb volgt, ben je vrij snel klaar, want je mist dan alle radio’s, telefoons en meer. Ga je zelf – waar de game je ook toe aanmoedigt – op onderzoek uit, dan ben je best wel even bezig. Wat hier positief aan bijdraagt, is dat de gesprekken, radio-uitzendingen, dialogen en meer het verhaal enigszins vorm geven, maar dat er ruimte voor eigen interpretatie over blijft. Nergens is het een gesloten verhaal en ook na het einde kan je je eigen fantasie erop los laten. Dat is misschien wat anders dan gebruikelijk, maar dat maakt het niet minder interessant. Sterker nog, naarmate je verder komt, wordt het steeds boeiender.

https://youtu.be/8z8qv6qhhAY

 Een rustige ervaring

Wat Everybody’s Gone to the Rapture bijzonder maakt, is de totaal uitgestorven wereld, de vrijheid en de werkelijk prachtig vormgegeven speelruimte. De dialogen kunnen heftig zijn, maar toch blijft het spelen van de game een ergens wat betoverende en rustige ervaring. Je speelt het volledig op je eigen manier en de game dwingt je nergens toe. Het grote gevaar dat hierin schuilt, is echter dat dit een game is die je moet weten te waarderen. Als je geen idee hebt wat je kunt verwachten en veel gameplay verwacht, dan kom je van een koude kermis thuis. Ben je wel te vinden voor een interactief verhaal? Dan is dit een uitstekende ervaring.

De game aanbevelen is dan ook wat lastig, want het is heel erg een kwestie van smaak. Verwacht je puzzels, veel interactie en een hoog tempo? Dan is dit precies het tegenovergestelde. Ben je op zoek naar een speciale ervaring die op een unieke manier gebracht wordt, dan is het wellicht de moeite waard om uit te proberen. Zit je hier tussenin, dan is het misschien de wereld wel die je weet te overtuigen, want er zijn zelden mooiere games op de PlayStation 4 verschenen. Dat tezamen met een sterk staaltje voice-acting, dat zonder dat de personen er echt zijn ongekend realistisch ter gehore wordt gebracht.

Het is audiovisueel dan ook puur en alleen genieten tijdens het spelen, want het Engelse platteland ziet er weergaloos uit. De belichting, de details, het gevoel van het afwezige leven in een doorleefde wereld is nooit eerder zo herken- en voelbaar overgebracht in een game en daar sluit de werkelijk briljante soundtrack op perfecte wijze bij aan. De ervaring is, mits je een verhalende game op unieke wijze kan waarderen, bijzonder en apart te noemen. In mijn geval bleef ik maar spelen om telkens nog net even die ene radio of dat ene telefoontje te vinden dat mijn interpretatie van het verhaal meer vorm gaf. Hiervoor moet je echter wel engelengeduld hebben.

Loop eens door…

Het grootste minpunt van Everybody’s Gone to the Rapture is namelijk je bewegingssnelheid. Je wilt graag – in mijn geval althans – alles ontdekken en dat betekent dat je veel heen en weer moet lopen en ieder hoekje af gaat struinen. Je loopt echter dermate langzaam dat het op een gegeven moment tergend wordt en dat je dat ene huis inspecteren maar links laat liggen, want het duurt zo godsgruwelijk lang. Wat de reden is voor het dramatisch trage voortschuifelen in de game is ons niet bekend, maar het valt te hopen dat dit flink opgeschroefd wordt met een patch. Dit is té langzaam en werkt op een gegeven moment op de zenuwen.

Conclusie

Het zal je ongetwijfeld nu wel duidelijk zijn dat Everybody’s Gone to the Rapture een mysterieuze en aparte game is die de één fantastisch zal vinden en de ander niet zal begrijpen. In ons geval hebben we genoten van het avontuur dat zoveel ruimte voor de verbeelding overlaat, volwassen en serieus aanvoelt, en er bovendien grafisch fenomenaal uitziet. De soundtrack is puur genieten en zal je na het uitspelen op YouTube op gaan zoeken om wat vaker af te spelen, en ook de voice-acting is van de bovenste plank. Jammer tot tergend is het trage lopen in de game en het tot twee keer toe crashen van de game op zes uur spelen is ook iets te veel. Los van deze twee minpunten geven we afsluitend mee dat je goed moet nadenken of dit wel iets voor jou is. Het is immers allesbehalve een traditionele game.

Pluspunten

  • Prachtige wereld
  • Briljante soundtrack en sterke voice-acting
  • Mysterieuze sfeer
  • Interessant verhaal

Minpunten

  • Lopen gaat idioot traag
  • Wil wel eens crashen