Review Resonance of Fate – Dat er voorheen niet veel (J)RPG’s uitkwamen voor de PlayStation 3 was een feit, maar de laatste tijd wordt dat ruimschoots goed gemaakt. Het voornaamste voorbeeld is dan natuurlijk Final Fantasy XIII. Of dit een goed moment was om een RPG op de markt te brengen is één vraag maar veel belangrijker nog: is Resonance of Fate je geld waard? Dat lees je hieronder in de review!

Verhaal

De wereld van Resonance of Fate is langzaam aan het sterven. De mensheid heeft de planeet uitgeput tot op het punt dat er niet meer te leven valt. Ze hebben toen een toren gebouwd waarin ze veilig konden wonen maar ook deze begon het einde van zijn levenscyclus te naderen. Deze toren heeft verschillende lagen, waar de rijken bovenaan wonen en de arme bevolking aan de voet van de toren. Secties van de toren zijn afgesloten en de machine’s die de mensen eerst in leven hielden creëren nu monsters. Je speelt met drie helden, waarbij Vashyron duidelijk de hoofdrol neemt en de jongere Zephyr en de lieftallige Leanne hem graag helpen. Een setting met veel potentie kunnen we wel zeggen.

De helft van de hoofdstukken heb je geen idee dat je met een verhaal bezig bent, en deze setting voelt eigenlijk meer als een simpele manier om hele uitgebreide gameplay technieken weer te geven. Zoals we van de ontwikkelaar Tri-Ace gewend zijn moet je aardig wat systemen zien te leren beheersen. Er zit dan ook een aardige steile ‘learning curve’ verbonden aan de game, je zult na ongeveer 5 minuten alle technieken en andere features namelijk al beschikbaar hebben. Dit kan veel gamers afschrikken want meteen doorgaan naar de echte gevechten zal zelfs de meest doorgewinterde gamer niet goed afgaan. Een deprimerend aantal slecht vertaalde, tekstuele handleidingen zijn het gevolg.

Hoge learning curve

Om je alles bij te leren alvorens de grote boze wereld te verkennen zul je na het verlaten van het eerste stadje bij een arena komen waar je al je skills kunt beoefenen. Hier vindt je de eerste rij aan tutorials, waar je nog wel even zoet mee bent. Het zal dan ook echt uren duren voordat je de absolute basis onder de knie hebt, iets wat eigenlijk in tekst niet eens uit te leggen valt. Vooral in de unieke gevechten merk je dat dit voornamelijk een strategische game is. De focus ligt niet op de beste spreuken doen of de hoogste statistieken hebben, maar op het strategisch plaatsen en bewegen van je karakters. Zo kun je een soort looplijn kiezen en zodra je rent kun je eindeloos blijven aanvallen tot je het punt hebt bereikt waar je naartoe rende. Als je dan ook nog eens tussen je twee andere mannetjes door loopt krijg je een Resonance punt. Doe dit met je volgende held weer en je kunt met je derde karakter een aanval doen waardoor je hele team zich focust op 1 vijand.

Als je al die meters, lijnen, balken en andere lichtjes eenmaal een beetje door hebt, zijn er nog talloze andere variabelen die mee kunnen spelen in je strategie. Het zoeken van dekking, het wisselen van wapens, wisselen van items, de verschillende schade soorten en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het vechtsysteem is bij uitstek vernieuwend en erg interessant. Af en toe is het alsof de ontwikkelaars er geen boodschap aan hadden om de gameplay ook maar enigszins duidelijk te maken, maar er is ongetwijfeld een grote markt voor deze speelstijl. Wat wel jammer is dat je erg vaak dood zult gaan ten koste van het feit dat het zo uitgebreid is, dus ze dagen je letterlijk uit om het te blijven spelen.

Naast die gevechten is het natuurlijk wel de bedoeling dat je vooruitgang boekt, en de gedane schade aan de toren herstelt. Dit doe je door ‘Energy Hexes’ te plaatsen op secties van de wereld kaart. Deze bestaat namelijk uit allemaal hexagonen en met die spreuken moet je een weg proberen te banen naar de volgende locatie op de wereld kaart. Mocht je niet voor de snelle route kiezen maar een ruimte helemaal vrijspelen krijg je daar een mooie bonus voor dus dat is zeker de moeite waard. Deze hexagonen hebben ook nog eens kleuren, die je alleen kan openen door de juiste ‘Energy Hex’ te hebben. Verbind je deze vervolgens aan een ‘Energy Station’ dan krijgen die hexagonen ook een bonus tijdens de gevechten. Dit kan bijvoorbeeld een hogere kans op zeldzame items zijn, of een minder grote kans op willekeurige gevechten.

Degeneratie

Dat er niet echt een interessant verhaal in Resonance of Fate zit maakte ons de eerste 10 uur niet uit, maar hierna begint het toch repetitief aan te voelen omdat er heel weinig nieuws geïntroduceerd wordt. Veel RPG’s zullen na dat tijdsbestek toch afbuigen van het verhaal of nieuwe features introduceren om dingen vers en spannend te houden. Hier voelt het bijna alsof er technieken van je afgenomen worden, aangezien het team later opsplitst en je dus de belangrijke team-aanvallen niet meer kunt doen. Alsof je gestraft wordt voor het verder spelen. Helaas voegen ook je vijanden weinig nieuws toe aan het geheel. Ze levellen met je mee en gooien af en toe een nieuwe move in de strijd, maar echt veranderen doen ze niet.

De ups en downs die elkaar afwisselen hebben ook hun effect gehad op de algehele presentatie van Resonance of Fate. Je wordt bij het opstarten van de game en tussendoor getrakteerd op prachtige cutscenes, waarbij je kunt kiezen tussen Japans- of Engels-talige spraak en ondertitels. Dat je dit weinig hoort tijdens het spelen zelf komt omdat je karakter alleen “Hey” zegt, en je vervolgens 8 keer op X moet drukken waarmee je lappen tekst uitwisselt. Helaas zit het in tegenstelling tot het geluid met de graphics niet helemaal snor. De omgevingen zijn grauw en blikkerig, zowel de wereld kaart als de omgevingen schreeuwen om meer detail terwijl de garderobe van onze drie helden weer extreem uitgebreid en mooi weergegeven is. Het is duidelijk dat sommige aspecten veel meer aandacht hebben gekregen dan andere delen.

Conclusie

Resonance of Fate biedt een extreem uitgebreid en vernieuwend gameplay mechanisme. Het zal uren duren voor je de basis van het vechten onder de knie hebt, en zelfs dan heb je nog een hoop om rekening mee te houden. Het zal zelfs elke hardcore RPG gamer moeite kosten om zonder schrammen bij het einde te komen. Mocht je niet zo’n fan zijn van dit soort games en geen zin hebben om talloze uren in het ‘leren-spelen’ te stoppen, zullen de voornamelijk matige graphics en onaantrekkelijke verhaallijn niet helpen. Resonance of Fate zal niet de boeken ingaan als stereotype RPG maar als jij wat verandering zoekt zal je zeker een nieuw soort avontuur beleven.

Pluspunten:

  • Uniek uitgebreid vecht systeem
  • 40 uur+ gameplay
  • ‘Anders’ dan de normale RPG

Minpunten:

  • Heel erg hoge learning curve
  • Slap verhaal
  • Grafisch niet altijd hoogstaand
  • Weinig vernieuwing naar mate je vordert