Review: Penarium – Willy is een wat zielige jongen. Hij is gezet, werkt bij z’n vader op het land en beleeft geen enkel avontuur – iets waar hij wel naar smacht en waarvoor zich plots een aanbieding voordoet. Een circusdirecteur benadert Willy met het goede nieuws dat als hij met hem meegaat hij een prachtig avontuur zal beleven. Willy heeft hier wel oren naar en gaat zonder enige twijfel met de circusdirecteur mee. Als dat maar goed gaat…

Te mooi om waar te zijn

Nee, dat gaat inderdaad niet goed. De circusdirecteur beheert namelijk een uniek soort circus, een circus waar sadisme hoogtij viert. Willy wordt, nadat hij is meegegaan met de directeur, opgesloten en zodra het moment daar is, losgelaten in het circus. Hier dient hij allerlei opdrachten te voltooien terwijl er diverse gevaren op zijn pad loeren. Het stukje sadisme zit hem in de vele middelen die er op gericht zijn om Willy een zo gruwelijk mogelijke dood te laten sterven. IJspegels die hem doorklieven, raketten die hem achterna zitten, ballen zo groot als sloopkogels die hem platwalsen… alles komt voorbij.

De game is zo opgezet dat je te midden van het circus een aantal platformen hebt waar je naartoe kan springen met een gewone sprong of dubbel-jump. Hierbij is het zaak om opdrachten te voltooien terwijl je de gevaren zoveel mogelijk ontwijkt. Dat is de belangrijkste factor trouwens, want de game is onverbiddelijk. Word je geraakt? Dan ben je dood en kan je opnieuw beginnen. Frustratie is dan ook iets dat snel de boventoon voert en je moet hier dus goed rekening mee houden. De game is allesbehalve makkelijk. Sterker nog, het is één van de moeilijkste games van het moment.

Frustratie en doorzettingsvermogen

De frustratie komt relatief snel om de hoek kijken en dat zit hem natuurlijk in het gegeven dat één foutje opnieuw beginnen betekent. Je zult goed moeten oppassen terwijl je tegelijkertijd adequaat met de situatie omgaat. Naarmate je verder komt in de singleplayercampagne, krijg je met steeds meer elementen te maken waardoor het nog eens een stuk moeilijker wordt om het doel te bereiken. Had ik al gezegd dat van een platform afstappen ook opnieuw beginnen betekent? Het mag wel duidelijk zijn: het is zeer moeilijk en bij vlagen zelfs tergend.

Dat kan een positief punt zijn voor de ene speler, maar voor de andere juist niet. Het hangt van je doorzettingsvermogen af, want als je een bepaald doel dan wel weet te voltooien, dan is de voldoening natuurlijk groot. Maar ga bij jezelf te rade of jij in bent voor dit type aartsmoeilijke game. Is dat niet het geval, dan ben je er snel mee klaar. Hou je wel van een flinke uitdaging, dan is dit natuurlijk een geschenk uit de hemel. Want hoe geoefend je ook bent, je zult moeite met Penarium hebben en dat maakt het in zekere zin anno 2015 toch wel tot een unieke game.

Doorloop de campagne

De singleplayer campagne is zo opgezet dat je opdracht na opdracht afwerkt. Dat begint makkelijk door vijf tonnen kapot te slaan, maar al snel komen de afwisselende aanvallen om de hoek kijken, plus dat je meer uitdagende opdrachten voorgeschoteld krijgt. Dit loopt uiteen van neerdalende potions op tijd in potten stoppen tot ballonnen laten knappen en nog veel meer. Gaandeweg in de campagne krijg je ook nog met andere omgevingen te maken die voorzien zijn van meer plateaus, waardoor ook in het stukje platformen wat variatie zit.

De campagne is wel onverbiddelijk, want je kan pas naar de volgende opdracht op het moment dat je diegene ervoor hebt voltooid. Er is geen enkele vorm van tegemoetkoming en het kan dus voorkomen dat je een zeer lange tijd vast zit omdat een bepaald level maar niet wil lukken. Gelukkig zijn er naast een singleplayercampagne nog wat andere modi die ter afwisseling gespeeld kunnen worden. Zo is er de arcademodus waarin je een zo hoog mogelijke highscore moet neerzetten en in de multiplayer kun je in coöp aan de slag.

Oldschool uiterlijk

Qua gameplay steekt Penarium prima in elkaar. Het speelt lekker weg, is bij vlagen grappig en vooral heel erg moeilijk. Het is puur jouw kunnen of je slaagt in het einde bereiken ja of nee. In dat opzicht is Penarium dus een prima titel te noemen. Hetzelfde geldt voor de audiovisuele invulling, waar de ontwikkelaar voor het grafische aspect een oldschool uiterlijk heeft gekozen, het welbekende ‘pixelart’, een stijl die op zich prima bij de game past en daarbinnen erg kleurrijk te noemen is.

Visueel is het niet direct heel bijzonder of uniek, de audio daarentegen is iets dat wel een speciale vermelding dient te krijgen. De introductie tot het verhaal wordt op een erg toffe manier verteld die op de één of andere manier bijzonder goed bij de setting past. Dit gecombineerd met herkenbare circusgeluiden en andere geluidseffecten maken het gedurende het verhaal evenals de gameplay een erg aangenaam geheel om naar te luisteren. De ontwikkelaar weet hier precies de juiste snaar te raken, wat het tot een genot maakt. Voornamelijk omdat het zo goed bij de gameplay past.

Conclusie

Penarium is geen game voor alleman. De uitdaging is torenhoog en resulteert erg snel in frustratie. De game geeft geen greintje om jouw persoonlijke beleving door onverbiddelijk een restart voor te schotelen na één kleine misstap. Dat kan je natuurlijk liggen en zo ja, dan is de game zeker voor jou. Ben je niet vies van een beetje uitdaging, maar kan je slecht met snel opkomende frustratie omgaan, dan valt het te betwijfelen. Ben je een noob die enkel geniet van games waarin je niet dood kan gaan, dan moet je hier niet aan beginnen. Dat gezegd hebbende, als we naar de kwaliteit van Penarium kijken, dan kunnen we niet anders dan het een uitstekende game noemen.

Pluspunten

  • Audio
  • Vlotte gameplay
  • Afwisseling in opdrachten
  • Extreem hoge moelijkheidsgraad…

Minpunten

  • …die tergend frustrerend kan zijn
  • Als iets niet lukt kan je lang vastzitten