Review: Assassin’s Creed: Syndicate – Na een aantal jaren in Noord-Amerika en het Caribische gebied te hebben vertoefd keerde Assassin’s Creed vorig jaar terug naar Europa met Assassin’s Creed: Unity. We verblijven dit jaar wederom in Europa en ditmaal bezoeken we de stad Londen, ten tijde van de industriële revolutie. Een in potentie interessante setting, maar weet de game deze potentie ook waar te maken? En belangrijker nog, heeft Ubisoft geleerd van de fouten die ze met Assassin’s Creed: Unity hebben gemaakt? We vertellen het je graag in deze review.

Jacob & Evie Frye

Jacob & Evie Frye zijn een tweeling en met hen val je direct met je neus in de boter. Hun vader was ook een assassin en zij zijn in papa’s voetsporen getreden, waardoor ze direct al over de nodige ervaring beschikken. Hun avontuur brengt ze naar Londen, dat geregeerd wordt door corruptie, bendes en meer ongure types die vooral in hun eigen belang bezig zijn. Boven hen staan de tempeliers die er natuurlijk alles aan doen om de club te blijven die de dienst uitmaakt. Jacob & Evie zien hier als assassins natuurlijk helemaal niets in en besluiten het corrupte imperium van de tempeliers van onderuit af te gaan breken.

Dat doen ze natuurlijk niet helemaal alleen, want net zoals in elk ander deel komen ook in deze game weer de nodige bekende historische figuren voorbij. Denk aan Charles Darwin, Charles Dickens, Alexander Graham Bell, Koningin Victoria en meer. Veel van deze figuren hebben enige invloed in het verhaal, waarbij de één een grotere rol heeft dan de andere. Toch is het verhaal ditmaal veel meer op de twee hoofdpersonages gericht en dat is op zich een aangename ervaring. Toch voelt het verhaal als meer van hetzelfde aan, want het komt in grote lijnen neer op hetzelfde concept als het vorige deel en dat is dat je per sequentie een aantal missies uitvoert om uiteindelijk een sleutelfiguur te vermoorden.

Het verhaal is hierin natuurlijk de rode draad om alles aan elkaar te knopen, maar sommige personages worden iets te plots en soms zonder enige achtergrondinformatie in het verhaal gepropt, wat een beetje geforceerd aanvoelt. Gelukkig weet de game qua verhaal richting het einde wel steeds meer te boeien, mede door de terugkeer van oude bekenden. Maar het laatste eindbaasgevecht is dan – zonder verder details weg te geven – weer een beetje goedkoop recycleren, waardoor we toch wat gemengde gevoelens hebben over het narratief van deze game.

Het grootste kantelpunt in dit geheel is echter het duo waar je mee speelt, want de game weet dit op een juiste manier af te wisselen en beide personages hebben daarbij allebei hun eigen aanpak. Dat geldt niet alleen qua gameplay, maar ook qua benadering, aangezien ze elkaars tegenpolen zijn. Dat levert in zekere zin herkenbare situaties op wat betreft kibbelen evenals situaties waarbij je toch echt moet lachen om hun gedrag. Evie is eigenlijk degene met de meeste hersenen, want zij denkt na over haar aanpak, kiest voor de subtiele manier, enzovoort. Jacob daarentegen is nog geen minuut in Londen en gaat al zijn eigen gang vormen, rent overal als een ongeleid projectiel naar binnen en moet het vooral van de brute domme actie hebben.

Levelen en punten spenderen

Beide personages verschillen dus enigszins in gameplay, maar het zijn vooral hun karakteristieke kenmerken die hen flink van elkaar doet onderscheiden. Qua gameplay zit er, zoals al aangegeven, ook verschil in beide figuren, maar dat zit hem dan vooral in bepaalde upgrades. Zo kun je door missies te voltooien, zijmissies te spelen en meer XP te verzamelen je skilltree verder uitbouwen. Elke keer als je 1000XP bereikt, unlock je een punt en deze kun je vervolgens inwisselen voor een bepaalde skill. Deze skills zijn tot op zekere hoogte gelijk, maar zullen zich gaandeweg afsplitsen, wat dus voor enige verschillen in gameplay moet zorgen. Overigens levert het spenderen van punten op een gegeven moment ook een hoger level op en als je een level hoger bent, dan kun je betere wapens, outfits en meer aanschaffen, waardoor je ook een stuk effectiever bent in alles wat je doet.

Dit systeem werkt handig en zit goed in elkaar, waardoor dat zich op een duidelijke manier ontwikkelt en waarmee de personages langzaamaan hun eigen weg gaan qua gameplay mogelijkheden. Binnen het stukje nieuwe wapens, outfits en meer aanschaffen zit ook een enigszins nieuw element waardoor het zoeken van kisten in de stad ineens een stuk interessanter wordt. Dit was voorheen alleen goed voor geld, maar nu tref je hier ook grondstoffen in aan en die zijn vervolgens weer nodig om items te maken of te upgraden. Daarnaast leveren zijmissies geld, XP en tevens grondstoffen op en ook dat kan je dus goed gebruiken om nieuwe dingen te bereiken en te unlocken, waardoor het geheel qua structuur een stuk logischer in elkaar steekt. Het gevoel dat je nutteloze dingen aan het doen bent, is hiermee ook aanzienlijk afgenomen, wat een positieve zaak is. Ofwel: het is beter gebalanceerd.

Het werkt zowaar beter dan ooit

De structuur in alles wat je moet doen en wat het oplevert, zit beter in elkaar verweven, wat het in die zin één van de betere delen maakt. Dat is natuurlijk al een mooie vooruitgang, maar hoe zit het dan met de gameplay? Dat is toch iets waar altijd veel op aan te merken viel, maar ook daarin zien we dat Ubisoft echt forse stappen vooruit heeft gemaakt. Zowel het freerunnen als het vechten is behoorlijk verbeterd, waardoor het een verademing is om te spelen. Het omhoog en omlaag klimmen, werkt eigenlijk hetzelfde als in Assassin’s Creed: Unity, maar ditmaal komt het zo goed als nooit voor dat je ergens op blijft zitten, achter blijft hangen en meer.

Het gaat echt ontzettend soepel en zeer fijn, waardoor de momenten van frustratie zeer minimaal zijn en dat is wel eens anders geweest. Hetzelfde geldt voor het vechtsysteem, dat al tien keer op de schop is gegaan, maar nooit echt heel goed werkte. Ook dat is nu aanzienlijk beter, want de game reageert daadwerkelijk op de input die je geeft en dat is behoorlijk fijn. Als jij nu geraakt wordt door een vijand, dan is dat echt aan jezelf te wijten en niet aan de game. Dat is de eerste keer dat ik dat zeg over het vechtsysteem in een Assassin’s Creed game en hetzelfde geldt eigenlijk voor het freerunningsysteem. Dit is echt een enorme stap vooruit, waardoor de game ineens zeer aangenaam is om te spelen.

Ook over de grafische kwaliteit en bijbehorende techniek mogen we niets anders dan lof uitspreken, want de game heeft zo goed als geen last van framedrops en het ziet er gedurende het avontuur uitstekend uit. Sommige details bij personages zijn wat minder – zo zien baarden er wat gek uit – maar dat mag absoluut geen belemmering vormen binnen het genieten van de visuele kwaliteit. Als we het toch over details hebben: de game heeft ook nauwelijks met grafische glitches te maken en dat mag ook zeker niet onbenoemd gelaten worden. Aanvullend kunnen we hierover nog zeggen dat Londen een heerlijke sfeer van bedrijvigheid en ontwikkeling kent, waardoor de setting in dat opzicht echt vernieuwend aanvoelt. Dit komt overigens mede door de toevoeging van paard en wagen, wat toch zo z’n charme kent.

Ugh, bugs…

Daar waar het verhaal misschien niet bijster interessant is (althans, in het begin niet), weet de game qua sfeer, setting en gameplay behoorlijk te overtuigen. Assassin’s Creed: Syndicate voelt qua gameplay dan ook echt aan als de game die Assassin’s Creed: Unity had moeten zijn. Toch is het niet helemaal koek en ei, want ondanks dat veel zaken zijn verbeterd of zijn opgelost, heeft de game nog wel te maken met bugs. Zo komt het wel eens voor dat de game blijft hangen in een laadscherm, waardoor rebooten de enige oplossing is. Daarnaast hebben we regelmatig gehad dat personages die we dienden te volgen opeens stil bleven staan voor langer dan een minuut, om plotseling weer verder te gaan.

Of dit echt heel makkelijk op te lossen is, dat valt te betwijfelen, aangezien deze dingen op totaal willekeurige momenten de kop op steken. Wat dat betreft, zijn het voornamelijk schoonheidsfoutjes en echt heel erg veel last zal je er niet van hebben. Waar je wel last van zal hebben, is dat Ubisoft de neiging heeft om meerdere opties onder één knop te stoppen (soms zonder uitleg), met als gevolg dat je het één wil doen en de game het andere doet, wat dus in het ergste geval je missie kan verprutsen. Dat is, zeker als je 100% synchronisatie wilt behalen, zo nu en dan knap irritant en dus iets waar men ook nog wel even naar mag kijken.

Vliegen met de rope launcher

Verder is het gebruik van de rope launcher niet altijd even goed toepasbaar. Met deze gadget kun je jezelf op een gemakkelijke manier tegen een gebouw omhoog trekken, evenals een afstand in de lucht overbruggen door eraan te gaan hangen. Dit is ideaal als je wilt vluchten of als je snel over een gebouw heen wilt. De game toont keer op keer of je deze rope launcher in kunt zetten, maar in plaats van altijd vooruit te richten, gaat het ook zeer regelmatig niet goed, waardoor je ineens achteruit vliegt. Ook komt het vaak voor dat je met geen enkele mogelijkheid een bepaald gebouw op kan klimmen en als je dan een meter hoger staat, werkt de rope launcher opeens wel.

Daar waar de game in zoveel opzichten flink is verbeterd, voelt het gebruik van deze gadget dan weer half afgewerkt aan. Het is absoluut je beste vriend bij het ontsnappen uit lastige situaties en het snel navigeren in de stad, maar wat we niet begrijpen, is waarom de game niet altijd automatisch richt op het gebouw voor je. Als je immers vooruit rent, is het allesbehalve logisch om jezelf omhoog te tillen aan een gebouw dat inmiddels achter je ligt. Het werkt bovendien desoriënterend. Goed, het is dus nog niet optimaal, de manier waarop dit werkt, maar desondanks biedt het wel veel meer voordeel binnen de gameplay als het gaat om navigatie.

Levendig Londen

De grootste vraag die rondom Assassin’s Creed: Syndicate hangt, is natuurlijk of de problemen niet weer de kop op steken. Dat is inmiddels wel duidelijk: gedurende onze speeltijd hebben we geen van de problemen ervaren die het vorige deel wel had. Daarbij is de gameplay aanzienlijk beter waardoor het echt een genot is om te spelen. Belangrijker nog: de momenten van frustratie zijn voor het eerst in de franchise naar een minimaal punt gedaald en dat is toch wel een hele goede vooruitgang. Tel hierbij op dat je een werkelijk waar prachtig Londen voorgeschoteld krijgt dat leeft en een heerlijke sfeer kent.

Het is een genot om de stad te verkennen, deel te nemen aan de vele zijmissies die de game je biedt, te communiceren met de bekende historische figuren en natuurlijk het verhaal te voltooien, vooral omdat dit je op allerlei prachtige locaties brengt. Hier komen dan nog nieuwe zaken bij kijken, zoals straatraces, vechtclubs, trein berovingen en meer. Ubisoft komt in zekere zin op een leuke manier uit de hoek betreffende de invulling van bepaalde zijmissies en daarnaast weten ze de structuur veel meer in elkaar te verweven, waardoor alles wat je doet in deze prachtige stad ook daadwerkelijk nuttig aanvoelt.

Conclusie

Assassin’s Creed: Syndicate is als het op de gameplay aankomt werkelijk waar een plezier om te spelen. Alle irritaties van de vorige delen zijn verleden tijd en dat is echt ontzettend fijn. Het verhaal voelt echter toch iets te cliché aan, want we hebben het allemaal al vaker gedaan in een andere setting. Richting het einde wordt het gelukkig interessanter en Jacob & Evie zijn hierbinnen boeiend genoeg. Er blijven echter toch nog punten van kritiek bestaan en dat is dat de game toch nog regelmatig met rare bugs te maken heeft, ook de laadtijden zijn aan de lange kant en het gebruik van de rope launcher werkt soms niet zoals je wilt. Laat dat echter geen drempel zijn in je overweging, want de positieve punten zijn er in overhand aanwezig. Assassin’s Creed: Syndicate, een verademing om te spelen en beleven.

Pluspunten

  • Jacob & Evie
  • Freerunnen werkt beter dan ooit
  • Vechten werkt beter dan ooit
  • Heerlijke sfeer in Londen
  • Humor
  • Veel te doen

Minpunten

  • Rare bugs
  • Rope launcher werkt soms wat vreemd
  • Laadtijden zijn ietwat lang
  • Verhaal is wat cliché