Review: Call of Duty: Black Ops III – Call of Duty: Black Ops III brengt ons naar het jaar 2065, een periode in de tijd waarin de soldaten niet enkel meer hun kracht putten uit hun pistool en geweer. Nee, geavanceerde technologie, een gekoppeld DNI-systeem en speciale mogelijkheden maken de soldaten rond deze tijd tot superieure oorlogsmachines. Samen met robots betreden ze het slagveld waarin de idealen verdedigen het belangrijkste is. Black Ops III brengt ons een ander verhaal, een nieuwe tijdspanne en een gloednieuwe ervaring.

Complex verhaal…

In het jaar 2065 staat de mens nog steeds bovenaan de voedselketen, waardoor ze de superieure levensvorm op deze planeet zijn. Voor oorlogsvoering is er echter een DNI ontwikkeld, wat staat voor ‘Direct Neural Interface’. Hiermee kunnen soldaten op een nog logischere wijze communiceren en het stelt eenieder tevens in staat om rechtstreeks te communiceren via levensechte simulaties. Dit alles heeft te maken met het nog efficiënter werken op het slagveld, waarbij Cybercores een aanvulling op de individuele mogelijkheid zijn, waarover later meer.

Deze DNI is vanzelfsprekend computergestuurd, waardoor je naast je eigen intelligentie ook beschikt over een complete aansturende AI, welke op operationeel niveau bijzonder effectief kan zijn. Jij bent echter een gewone soldaat die helaas half uit elkaar getrokken wordt door een gevechtsrobot. Jaren later ontwaak je, met dan de implementatie van DNI, waardoor je langzaam maar zeker weer in het leven van een echte soldaat getrokken wordt. Er is echter een hoop verandert: Singapore is niet meer door een zowat apocalyptische gebeurtenis die goed was voor 300.000 doden.

Langzaam maar zeker ga je van Zürich naar Caïro naar Singapore om zo meer te ontdekken over wat er aan de hand is. Tot overmaat van ramp laat een belangrijk teamlid je in de steek door steeds meer rare acties uit te halen. Er is dus veel meer aan de hand dan in de eerste instantie lijkt en samen met nog twee anderen besluit je ‘rogue’ te gaan om de daadwerkelijke toedracht te ontdekken en te achterhalen wat er met ‘Taylor’ aan de hand is, het belangrijke teamlid dat alles achter zich heeft gelaten en een spoor van dood en verderf zaait.

Het verhaal van Call of Duty: Black Ops III is niet in een paar alinea’s samen te vatten. Sterker nog, het is veruit de meest complexe Call of Duty die we ooit hebben gezien. De eerste helft van de game was totaal onduidelijk, van de hak op de tak en dus volstrekt onnavolgbaar. De tweede helft deed echter de puzzelstukjes in elkaar vallen en na het uitspelen van de game hadden we zo onze eigen theorie over de toedracht, de huidige situatie en wat er nu precies allemaal was gebeurd. Dat klinkt opmerkelijk, zeker voor Call of Duty, dat immers veelal een vrij rechtlijnig verhaal kent.

…het is aan jou

De singleplayer ofwel coöp campagne is expres zo opgezet en hoewel het enigszins chronologisch is, is het alsnog een warboel. De reden hiervoor is dat men wil dat je gaat nadenken over het verhaal, de situatie en hoe dit allemaal in het Call of Duty universum betreffende Black Ops past. Een positief punt hieraan is dat het je ruimte geeft om een eigen theorie te verzinnen die in diverse opzichten telkens plausibel zou moeten kunnen zijn. In aanvulling daarop krijg je in eerdere missies ook al – aanvankelijk nietszeggende – hints, opmerkingen en meer, welke binnen de rode draad van het verhaal moeten passen.

We hebben dit nog wat nader onderzocht, maar heel veel wijzer werden we er niet van. Aan de andere kant is er nog het stukje dat ‘Codex’ heet. Dit is een onderdeel in de ‘Vault’ die je aantreft in ‘The Safe Room’, waar je tussen de missies door vertoefd. In deze codex krijg je toelichting op diverse zaken, tref je audiologs aan en dit alles tezamen, wat overigens vrijgespeeld moet worden, geeft uiteindelijk een compleet beeld van de daadwerkelijke verhaallijn. Een op zich gewaagde aanpak, want dat tilt het verhaal in zekere zin naar een hoger niveau.

Toch is het volledig aan jou om te bekijken of dit wel of niet de moeite waard is. Tevens verklaart dit de keuze om levels los van elkaar te kunnen spelen, waardoor je dus niet meer aan het klassieke principe vastzit waarbij je in een vaste volgorde levels afwerkt. Alles is voor het verhaal bedoeld en dat ervaren we als een soort doorbraak in het enigszins vastgeroeste Call of Duty model. Treyarch kiest echter voor een dusdanig ingewikkeld en complex verhaal dat vervolgens de vraag ontstaat of men hier niet een beetje in doorslaat. De situatie is immers zo ingericht dat je veel extra onderzoek moet verrichten en zelfs missies opnieuw moet spelen wil je alles kunnen begrijpen. Goed voor de replaywaarde, dat zonder meer, maar gaat elke speler dat ook daadwerkelijk doen?

Lange speelduur

Of elke speler dat gaat doen, is de hamvraag en heel eerlijk: we betwijfelen het. Het is allemaal net iets te ingewikkeld en te complex, waardoor je wel heel veel werk moet verzetten om alles te ontrafelen, maar goed, het is aan iedereen zelf om dat wel of niet uit te dokteren. Een bijkomend effect is wel dat de speelduur aanzienlijk langer is, want met de elf missies in de campagne zijn we dik tien uur bezig geweest. De game is daarbij, zoals al aangegeven, zo ingericht dat het uitnodigt voor meerdere playthroughs, wat het gelijk tot de meest uitgebreide campagne in een Call of Duty ooit maakt.

Hier hangt nog een extra element aan vast, namelijk dat je per missies XP kunt verzamelen die je in level doen stijgen – tot maximaal level 35. Naarmate je level hoger is, kun je nieuwe wapens en items gebruiken en scoor je ‘Fabrication Kits’. Dit alles is van belang voor je ‘Safe House’, welke je tussen de missies door aandoet, want hier kan je je eigen loadout samenstellen voor de volgende missie. Je bent dus niet meer gebonden aan wat de game je presenteert en dat sluit mooi aan op het relatief vrije en open karakter van deze shooter. Hierbij komt nog dat je per missie tig secundaire doelen krijgt onder de noemer ‘accolades’, welke je weer extra XP op kunnen leveren.

Hogere levels zijn nodig voor bepaalde wapens en meer, maar ook om stukken van de codex in de Vault te kunnen bereiken. Het heeft dus absoluut nut en daarmee weet Treyarch elementen van de multiplayer op een goede manier te integreren in de singleplayer. Dit heeft ook deels te maken met de coöp, want de gehele missiestructuur, de manier van verhaalvertelling en wat je tussen de missies door doet, is geheel op de coöperatieve mogelijkheden afgestemd. Je kunt met maximaal vier man aan de slag met de missies en hierbij krijg je alle vrijheid in de aanpak en dus ook in welke wapens, specifieke extra’s (Tac-Rig) en Cybercores je meeneemt.

De coöp-ervaring is eigenlijk net zoals de singleplayerervaring, alleen zal het aantal vijanden dan enigszins toenemen. De structuur waarin de game is opgebouwd, leent zich in deze vorm uitstekend voor coöp en zonder problemen wissel je tussen de speelstanden. Na drie levels in coöp gespeeld te hebben alleen verder gaan? Geen enkel probleem, je bent te allen tijde vrij in je keuze. Geen zin in missies? Ga dan los in de modus waarin je golven van vijanden moet verslaan. Leuk detail: als jij speelt, dan kunnen anderen natuurlijk meedoen, maar ook met je meekijken op het in-game scherm dat boven de pod hangt waarop je speelt in je Safe House.

De gameplay zelf zal in de gekozen speelstand niet echt afwijken, want of je nu alleen of met meerdere mensen speelt, de ervaring is en blijft gelijk. In je eentje werkt het als een zonnetje en in coöp ook, waarbij we moeten zeggen dat spelen in coöp net even wat leuker is, maar dat zit hem meer in de gezelligheid. De game is in die zin qua modi ook echt op coöp afgestemd, want dat zie je terug in de Zombies modus en in de Nightmares modus, welke beiden naast de normale campagne tevens in coöp speel baar zijn.

Nightmares modus

Een singleplayer/coöp campagne, een Zombies modus en natuurlijk een multiplayer, dat zijn de standaard onderdelen van een Call of Duty game. Treyarch vult dit echter aan door er doodleuk nog een campagne in te stoppen onder de noemer ‘Nightmares’. Deze campagne kan je pas betreden na het voltooien van de gewone campagne en hierin krijg je een compleet nieuw verhaal voorgeschoteld dat zich afspeelt in de levels die je eerder hebt doorlopen. Een twist hierbinnen is dat de levels door elkaar gehusseld zijn qua volgorde en dat je nu niet tegen soldaten vecht, maar het opneemt tegen zombies.

Men gebruikt dus allerlei aspecten uit de gewone campagne om je een alternatieve zombiecampagne voor te schotelen, welke uiteraard ook in coöp speelbaar is. Sterker nog, deze modus is meer uitdagend dan de gewone campagne, waardoor je hier nog langer mee bezig bent dan dat je bezig was met het gewone verhaal. Daarmee overwint Treyarch een euvel dat al lang als een doorn in het oog van de franchise gezien wordt, namelijk te korte campagnes. Niet alleen is de belangrijkste campagne veel langer, dit wordt ook nog eens aangevuld met een extra campagne. Alles uitpluizen en vrijspelen in beide campagnes? Reken op dik 25 uur aan gameplay en dat is nogal een stap vooruit op de standaard 6 uur, niet waar?

Fabrication Kits en Cybercores

Goed, als laatste keren we nog even terug naar eerder genoemde termen. Deze hebben namelijk enige rol in de gameplay. Het belangrijkste is dat je, door in de campagne te levelen, zogenaamde ‘Fabrication Kits’ vrijspeelt. Met deze kits kun je verschillende ‘Tac-Rig’ voordelen unlocken, welke je tot maximaal twee kan koppelen aan een bepaalde loadout. Deze Tac-Rig voordelen zijn zoal de mogelijkheid om langs muren te rennen, explosies en flashbangs beter te kunnen incasseren, sneller te healen en meer.

Je kunt er in totaal vijf vrijspelen met je Fabrication Kits, maar er slechts twee gebruiken. Wel kun je dit indelen per loadout, zodat je altijd voorafgaand aan een missie een bepaalde voorkeur kunt instellen. Een leuke extra die zo hier en daar aardig van pas kan komen zijn de Cybercores, welke je op kan delen in drie segmenten; ‘Control’, ‘Martial’ en ‘Chaos’. Per segment vind je zeven verschillende mogelijkheden terug die je op het slagveld kunt gebruiken. Onder Control valt de mogelijkheid om objecten te controleren, dus vanaf een afstand turrets overnemen, robots die zichzelf opblazen of anderen aanvallen en meer dergelijke controlerende acties.

Met Martial ben je vooral in eigenbelang bezig, met opties als sneller bewegen, een sterkere mêlee aanval, wapens van vijanden blokkeren, enzovoort. Als laatste kun je met Chaos een zwerm nanobots op vijanden afsturen, kortsluiting in robots veroorzaken waardoor ze in brand vliegen, vijanden vermoeien, et cetera. Als je eenmaal een cybercore hebt geselecteerd, dan kun je tijdens de missie die je dan speelt alle beschikbare functies gebruiken. Deze functies zijn echter enkel te unlocken met de eerder genoemde Fabrication Kits en het duurt dus wel even voordat je alles te pakken hebt.

Deze functies worden gepresenteerd als een belangrijk onderdeel in de gameplay, maar we moeten zeggen dat ze na de introductie eigenlijk helemaal niet zo boeiend zijn. Sterker nog, er was een moment dat we na een missie of vier ineens realiseerden dat we deze optie ook nog hadden om deze vervolgens mondjesmaat te gebruiken. Het is allesbehalve een slechte toevoeging, maar het maakt in de gameplay ook weer niet zo veel uit dat je er echt iets van merkt. Het voelt dan ook meer aan als een overbodige extra dan een noodzakelijk nut, maar goed, dat kan ook een kwestie van speelstijl zijn.

Pure fun in Shadows of Evil

Treyarch maakt een grote stap vooruit in diverse opzichten betreffende de campagne en dat is een zeer goed teken, maar dat is niet het enige waar je in los kunt gaan. Treyarch staat immers min of meer synoniem aan Zombies en dus mag je in dit deel ook weer een nieuwe Zombies modus verwachten. Deze brengt ons naar de jaren veertig, waarin je op een relatief klassieke wijze golf na golf moet overleven om zo steeds verder te komen. Het concept is onveranderd, maar men voegt hier wel veel nieuwe elementen aan toe. Zo kun je nu tijdelijk de vorm van een monster aannemen, dat met zijn speciale krachten bepaalde geheime portalen en deuren open kan zetten.

Ook kan dit monster losgaan op de vele vijanden die zich niet alleen beperken tot de standaard zombies, waardoor in dat opzicht ook meer variatie aanwezig is. Deze modus is in zekere zin herkenbaar, maar het doet genoeg leuke dingen om het weer vernieuwend te doen aanvoelen. In die zin hoeven we er ook niet al te veel over uit te wijden, behalve om nog even aan te geven dat dit zeer degelijk in elkaar steekt, een heerlijke sfeer kent en bol staat van de gameplay raadsels die je natuurlijk zelf moet uitvogelen om daarmee successen te boeken. Wat vooral de boventoon voert, is dat je hier ongelofelijk veel lol mee zult kunnen hebben, maar vergis je niet: het kan verdomd uitdagend zijn.

Multiplayer

De multiplayer is uiteindelijk toch het belangrijkste onderdeel en ook daar hebben we veel over te vertellen. Laten we beginnen met de basiszaken. De game schotelt je een flinke hoeveelheid maps voor die vooral erg gevarieerd zijn. Ze zijn daarbij relatief compact van opzet, waardoor het over het algemeen kleinere maps zijn dan voorheen. Toch bieden deze maps wel ruimte voor het gebruik van bijvoorbeeld wallruns, zij het in de ene map meer dan in de ander. Het is een handige extra, maar niet cruciaal voor de gameplay. In die zin is het een leuke toevoeging, maar wat echt efficiënt is, is natuurlijk de mogelijkheid om hoger te springen en te boosten in de lucht. Om dat te oefenen is er trouwens een leuke ‘Freerun’ modus toegevoegd, waarin je allerlei obstakels moet overwinnen en dat binnen de snelste tijd. Ideaal voor even tussendoor dus, maar dat terzijde.

De maps kennen een fijne opbouw die precies afgestemd is op diverse modi die erop gespeeld kunnen worden en dat spreekt in het voordeel van de game. Toch hebben we na vele uren stoeien met deze modus niet echt het gevoel dat er memorabele maps tussenzitten, dus het is in dat kader niet direct heel bijzonder. Wel erg functioneel, want ze bieden voldoende ruimte voor al je bewegingsmogelijkheden en dat kan heerlijke chaos tot gevolg hebben, waarbij het succes natuurlijk van je kunnen afhangt. Dat ten eerste, maar dat is nog niet alles, want je hebt natuurlijk ook de Specialists die allen over eigen mogelijkheden beschikken.

Deze specialisten zijn stuk voor stuk verschillend van elkaar en de mogelijkheden die ze per individu hebben zijn een toffe toevoeging tot de gameplay. Fijn hierbij is wel dat dit niet de overhand krijgt, waardoor de kernwaarde van de Call of Duty gameplay behouden blijft. Dat is natuurlijk heftige shootouts, chaos en prachtige situaties die ontstaan door al het geweld. De mogelijkheden die je per specialist hebt zijn zeker effectief, maar voor een beperkte duur beschikbaar, waardoor je nooit teveel gaat domineren. Het heeft dus absoluut een rol in de manier waarop de game gespeeld wordt, maar Treyarch weet hierbinnen wel de juiste balans te bewaren. Hetzelfde geldt enigszins voor het tempo, want dit ligt nu net iets lager dan in het vorige deel, waardoor het net wat fijner speelt.

Op het slagveld zul je veel specialisten tegenkomen die allemaal aanvankelijk hetzelfde ogen, maar ook daar is aan gedacht. Je kunt je specialisten gaandeweg cosmetisch aanpassen aan de hand van verschillende beschikbare items. Denk aan een masker, torso armor en natuurlijk wapens aanvullend met taunts voor het scorescherm. Je kunt dit vrij uniek invullen en dat komt door het gebruik van supply drops. Door te levelen spaar je ‘Crypto keys’ op en deze kun je op de zwarte markt spenderen aan supply drops. Voor tien crypto keys krijg je een ‘common’ supply drop met standaard items en voor 40 crypto keys krijg je een ‘rare’ supply drop. Met deze items kun je vervolgens je specialist qua uiterlijk geheel aanpassen naar hoe je zelf wil. Interessant hieraan is dat alle items die je via de zwarte markt verkrijgt niet in-game vrij te spelen zijn, waardoor je speler net even wat meer uniek voor de dag komt.

Custom games

Als allerlaatste kijken we in deze enorm lange review nog even naar een andere multiplayer functie en dat is ‘Custom Games’. Deze modus biedt eigenlijk hetzelfde als de gewone multiplayer, maar hierbinnen is het levelsysteem afwezig. In ruil daarvoor krijg je wel alle toegang tot wapens, perks en meer, waardoor je niet gebonden bent aan het unlocken van deze zaken zoals gebruikelijk. Dus als je niet zo competitief ingesteld bent en ook geen beperkingen wilt ervaren, dan is dit een uitstekende alternatieve optie om in te vertoeven.

Conclusie

Call of Duty: Black Ops III, het is qua content de meest verzorgde Call of Duty game tot op heden. Zelden zat er zo ongelofelijk veel content in een game, waardoor je een zeer lange tijd uit de voeten kan met het totale pakket. In elk opzicht is het verzorgt, uitgebreid en uitnodigend om uren in rond te hangen. Betreffende de singleplayer/coöp campagne moeten we wel aangeven dat het verhaal erg interessant, maar te complex is voor een Call of Duty game. Ook is het gebruik van Cybercores iets dat nauwelijks een prominente rol opeist en verder heeft de game sporadisch te maken met glitchende animaties. Nu we dat nog even hebben aangestipt, kunnen we als uiteindelijke conclusie besluiten dat Treyarch zichzelf heeft overtroffen op diverse vlakken met een uitstekende shooter die enorm veel speelplezier zal brengen.

Pluspunten

  • Lange campagne(s)
  • Coöp
  • Sfeer in Shadows of Evil
  • Geluid is fenomenaal
  • Fijne multiplayer
  • Interessant verhaal...

Minpunten

  • ...maar te ingewikkeld
  • Cybercores spelen nauwelijks een rol

9.0