Review: Need for Speed

Review: Need for Speed – De franchise Need for Speed is een algemene bekende bij eigenlijk iedere gamer. Iedereen heeft er ongetwijfeld wel eens een deel van gespeeld en de franchise heeft goede games gezien, maar ook middelmatige en hele slechte. Al sinds 2002 werd er elk jaar min of meer een nieuw deel uitgebracht, maar vorig jaar heeft men dit tegen de traditie in, heel even achterwege gelaten. Dat betekent dus dat men genoeg tijd heeft genomen om te kijken wat ze met de franchise wilden doen en dit zien we nu dan ook in de vorm van een reboot, genaamd Need for Speed. Voor de allereerste keer dus een Need for Speed game zonder subtitel en hoe deze bevalt, dat lees je in de review.

Need for Online

Voordat we daadwerkelijk in de gameplay mechanics en de daarbij horende elementen duiken, moet er eerst iets anders besproken worden. We kennen Need for Speed allemaal als een singleplayer game die je de laatste jaren de optie gaf om of met vrienden online te spelen, of gewoon lekker in je uppie, offline in dit geval. Met dit deel is er alleen wel iets opmerkelijks, je kan de game nog steeds alleen spelen, maar je dient op elk moment dat je de game speelt verbonden te zijn met de servers van EA. Verlies je de verbinding? Dan werkt de game niet, sluit deze meteen af en moet je het doen met een menu-scherm.

Dit is ernstig, niet goed en allesbehalve iets waar we in de toekomst meer van willen zien. Het brengt namelijk alleen maar nadelen met zich mee en er is eigenlijk helemaal niets positiefs over ‘altijd-online’ te melden, noch zorgt het voor nuttige toevoegingen aan de game. Allereerst duurt het lang voordat je daadwerkelijk aan de game kunt beginnen, omdat er verbinding gemaakt moet worden met een lobby waar je in kunt. Wanneer er onderhoud of storing is bij EA, is de game niet speelbaar en dat is een aantal keren gebeurd tijdens het reviewproces. De klapper op de vuurpijl was voor ons helemaal toen we bijna een race gehaald hadden en de game gewoon doodleuk afsloot omdat de verbinding met EA verloren was. Serieus…?

https://youtu.be/vLQGXHy5m6Y

Het hele idee achter de ‘altijd-online’ functionaliteit is dat je in een openbare lobby komt met andere racers en elkaars auto’s kunt bewonderen wanneer je door de stad scheurt. Je kunt andere spelers uitdagen voor een uitdaging, zoals een Sprint-race, Drift-race of Time-trial. Er is verder geen echte multiplayer modus die ervoor zorgt dat je snel een match kunt starten. Je ziet constant andere spelers rijden door de stad, ook wanneer je bezig bent met een race. Laat het nu alleen heel irritant zijn dat sommige mensen het leuk vinden om je te beuken wanneer je aan het rijden bent. Uiterst vervelend wanneer je met een missie bezig bent en iemand in z’n goedkope Volvo besluit jou te gaan pesten.

We zien het nut van een online lobby absoluut en snappen ook waarom dit voor sommige spelers een mooie toevoeging is, maar EA had het nooit moeten verplichten. Ze hadden met de optie moeten werken dat je een private lobby kunt betreden of een online lobby. Dit zit er alleen niet in en daarom ben je te allen tijde verplicht om verbinding met de servers te hebben. Om nog een ander groot nadeel van de game te benoemen: het is niet mogelijk om te pauzeren. Bezig met een race en je hond besluit het aanrecht te beklimmen om je versgebakken appeltaart te bestuderen? Pech gehad, aangezien je altijd online bent (met een singleplayer game nota bene, je moet het maar verzinnen) en pauzeren geen optie is.

Maak een naam voor jezelf en ontmoet de absolute iconen

Need for Speed heeft in dit deel voor het eerst gebruik gemaakt van beelden met echte acteurs (live-action) die het verhaal vertellen van Ventura Bay, de fictieve stad in de game die vol zit met straatracers. Deze acteurs presteren op het niveau van een pornofilm, geforceerd en het boeit eigenlijk weinig, want je kijkt het alleen voor de actie die erna komt. Wat men wel heel tof heeft gedaan is dat jouw (aangepaste) auto verschijnt in de live-action beelden. Dit lijkt ook nog eens levensecht en is oprecht indrukwekkend.

Het verhaal faalt helaas om echt indruk te maken in de game, maar echt heel zwaar tillen we hier niet aan, het is en blijft immers een racegame waarin tunen de prioriteit heeft. Het idee daarentegen van live-action cut-scènes is wel leuk, alleen de uitvoering is gewoon niet zo heel goed. Als men iets meer normale (en meer ervaren) acteurs had gekozen, dat samen met een iets meer realistische manier van vertellen, dan had het een stuk beter uitgepakt.

In het verhaal ontmoet je enkele personages die je races aanbieden en je de mogelijkheid gunnen om naam te maken. Zo heb je bijvoorbeeld Amy die heel handig is met auto’s, heb je Manu, die geobsedeerd is met stijlvol rijden en Spike de snelheidsduivel. Al deze straatracers geven je stuk voor stuk races en helpen je bij het maken van een naam voor jezelf in Ventura Bay. Het idee is namelijk om een icoon te worden en dit doe je door respectpunten te verdienen om zo omhoog te levelen. Deze punten zijn onderverdeeld in verschillende categorieën, zoals Outlaw, Style, Build, Speed en Crew.

Hierbinnen heeft elke categorie zo zijn eigen manier om punten te verdienen. Ben je een boefje en ontwijk je regelmatig de politie en knal je door barricades? Dan is Outlaw hetgeen waar je veel punten mee verdient. Style is weer voor je drifts en meer stijlvol racen en Speed staat natuurlijk voor hoe hard je durft te gaan. Leuk idee, maar echt erop letten doe je niet, je focust je immers gewoon op het winnen van races om uiteindelijk de echte iconen te ontmoeten. Het probleem is alleen dat je ‘crew’ er alles aan doet om je constant te herinneren dat ze er zijn, verwacht dus om de paar minuten een telefoontje van iemand, wat je uiteindelijk helemaal zat wordt. De hele manier van verhaalvertelling kan dan ook meer als irritant, inspiratieloos en geforceerd ervaren worden en dat is wat jammer.

Natuurlijk is lang niet alles ‘slecht’ in de game, want je zal later in de game de mogelijkheid krijgen om te racen met de auto’s van de absolute iconen in elke categorie. Zo krijg je de kans om in de 1974 Porsche 911 ‘Stella Artois’ van Nakai-San te kruipen of in de zieke 1965 Ford Mustang Hoonicorn van Ken Block. Deze iconen zul je ook later ontmoeten in de game via de inmiddels besproken live-action cut-scènes en hier is het punt waarop het beter wordt, want het is op dergelijke momenten leuker om naar te kijken. De weg er naartoe is helaas een stuk minder fijn.

Gameplay is stroef en uiteindelijk repetitief

Wanneer je jouw eerste races doet in Need for Speed merk je eigenlijk al meteen een beetje hoe de game stuurt en reageert op jouw input. Elke racer heeft natuurlijk een beetje zijn eigen manier van racen en deze Need for Speed valt net tussen arcade en simulatie in. Qua besturing is de game redelijk arcade, enorm afremmen vanaf 300 kilometer per uur voor een bochtje doet weinig met je remmen en is zo gepiept, grip is iets meer overdreven dan dat dit daadwerkelijk het geval is in de realiteit en indien mogelijk kun je soms even langs de vangrail door een bocht. De simulatie zit hem dan ook meer in het feit dat je de auto kunt aanpassen om te bepalen hoe hij moet gaan sturen. Zo kun je met sway-bars werken, bandendruk en nog veel meer om invloed uit te oefenen op de besturing. EA weet op deze manier een goede balans tussen arcade en simulatie qua besturing te integreren.

De stad waarin de game zich afspeelt is leuk ingedeeld, kent fijne wegen en zorgt best wel voor een aantal leuke en mooie racemomenten. Wat je af en toe wel mist is dat ‘Hollywood’-gevoel dat Most Wanted uit 2012 zo goed wist neer te zetten. Dat heerlijke gevoel van absurde snelheid, opwaaiend stof in de bossen, takedowns en intense achtervolgingen met de politie, dit is allemaal niet echt aanwezig in deze game. De politie is namelijk echt een grap en te gemakkelijk te ontwijken en de races beginnen na verloop van tijd eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde aan te voelen. Op den duur heb je het idee dat je gewoon aan het grinden bent, puur om toffe componenten te unlocken. Dat is jammer, want in plaats van daadwerkelijk gemotiveerd te zijn om een nieuwe race te spelen en nieuwsgierig te zijn naar wat je nu weer kunt verwachten, doe je het meer voor het geld en de respectpunten. Overigens zijn er ook niet heel veel missies en ben je eigenlijk redelijk snel voorzien met alles wat je wilt hebben, waardoor de game een makkie is als je een Platinum trophy wilt halen.

Wat je ook heel erg snel zat wordt is dat de game zich enkel en alleen in de nacht afspeelt, er is namelijk geen dag- en nachtcyclus en dus ook geen zon. Het is altijd donker en dat is bijzonder, aangezien je in de nacht juist veel minder van je tuning ziet, terwijl het daar juist om draait in deze game. Zoals net al vermeld is de AI van de politie ook een onderdeel waar je niet al te vrolijk van wordt, datzelfde geldt ook voor je tegenstanders. Wanneer jij in de allersnelste Lamborghini met hierbij alle performance parts op een absurde snelheid wordt ingehaald door iemand, puur om het je moeilijk te maken in een race, dan is er een probleem. Het rare hiervan is dat de game je stimuleert om veel races te rijden, snellere auto’s te kopen en deze te tunen, dit zodat je een race gemakkelijker kunt voltooien. Als je dan echter in een Volvo zou stappen, dan heb je in feite dezelfde kansen, omdat de AI zo is ingesteld dat het dynamisch op jouw kunnen meegaat en wat dus onrealistische situaties oplevert. Je merkt ook dat wanneer jij teveel achterligt in een race, de AI zich aanpast door trager te gaan rijden zodat je nog een kans hebt en niet opgeeft. Dit is dan slecht eens voorbeeld, maar we hebben nog wel meer rare AI fratsen in de game gezien die soms flink kunnen ergeren en soms domweg lachwekkend zijn.

Tuning

Fans vragen al jaren om een Need for Speed game die op zijn minst de tuning mogelijkheden uit de Underground-reeks kan matchen. Gelukkig heeft men hier naar geluisterd en brengt deze Need for Speed het tunen van auto’s weer helemaal terug. Dit keer gaat het er alleen wel een stuk serieuzer aan toe en je moet niet verwachten dat je van je auto een kermis-mobiel kunt maken. Qua visuele tuning valt het namelijk best wel tegen.

Wat namelijk bijzonder is, is het aanbod van auto’s in de game, terwijl tunen toch best hoog op de prioriteitenlijst staat. Wat doet de Ferrari F458 in vredesnaam in een tuning-game of laat staan de McLaren? Aangezien je hier helemaal niks mee kunt. Hetzelfde geldt ook voor de Ford Focus RS, BMW M4 en bijna alle Lamborghini’s. Deze hebben een flinke beperking op de visuele tuning mogelijkheden. De echte ’tuner’-wagens zijn vooral de Toyota’s en de Nissan’s, al het Japanse trots dus. Toch is ook hierbij het aanbod vrij beperkt qua sideskirts, koplampen, achterlampen en bumpers. Er zijn maar weinig auto’s, zoals de Porsche 911 Carrera RSR 2.8, Toyota Supra SZ-R en Skyline GT-R. die je echt goed aan kunt passen. Zelfs de VW Golf GTI is ontzettend beperkt qua tunen.

Het visuele tunen in de game zit hem dan ook vooral in het creëren van je eigen wraps en daar is best wel wat leuks mee mogelijk, maar dit is eigenlijk meer creatief zijn dan daadwerkelijk veel kunnen doen aan het uiterlijk van een auto. Uiteraard kan dit nog allemaal veranderen wanneer men middels downloadbare content nieuwe wagens en mogelijkheden toevoegt, de basis voor het visuele tunen is er in ieder geval en deze is goed, maar de hoeveelheid content is een beetje mager.

Qua performance tuning is men dit keer wel veel verder gegaan en hier hebben we niets dan alleen maar lof voor. Het performance tunen van je wagen is enorm uitgebreid en je kunt echt keuzes maken op wat voor jou het belangrijkste is. Ben je iemand die graag snel optrekt, maar niet enorme snelheden hoeft te halen? Of ben je meer een persoon die lange afstanden rijdt en graag die 300 aan wilt tikken? Drift je door bochten of rem je af? Al deze vragen wegen mee in hoe jij je wagen gaat tunen en hoe deze uiteindelijk presteert op het asfalt. Dit gedeelte is dan ook echt heel goed uitgewerkt en daarmee scoort de game dikke pluspunten.