Review: Rainbow Six: Siege

Review: Rainbow Six: Siege – Het heeft in totaal meer dan zeven lange jaren geduurd, maar hij is er dan eindelijk: een nieuwe Rainbow Six. Een welkome afwisseling voor de mensen die nu wel weer wat anders willen spelen dan supersoldaten met ADHD en Michael Bay-achtige explosies. Afwisseling van spijs doet eten, maar is deze spijs ook het aankopen waard? Wij namen het wapen in de hand en, na heel wat intense vuurgevechten, kunnen we nu de rook is opgetrokken een oordeel vellen in onze review.

De terugkeer van het ‘Rainbow Program’

Qua plot hoef je van Rainbow Six: Siege niet zo heel erg veel te verwachten. Na een lange afwezigheid wordt het zogenaamde Rainbow Program opnieuw in het leven geroepen. Dit programma laat de beste anti-terreur teams uit de wereld met elkaar samenwerken. Van de SAS tot de FBI en van de Spetznaz tot de GSG 9. In totaal zijn er twintig verschillende classes te unlocken met elk hun eigen specialiteiten. Deze twintig zijn ook weer onderverdeeld in aanvallers en verdedigers, maar daarover later meer.

Samen vecht je tegen een organisatie genaamd The White Masks; de precieze beweegredenen van de organisatie blijven onduidelijk, maar in elk geval willen ze een heleboel opblazen. In zogenaamde Situations kun je solo tegen deze mensen vechten, maar deze gelden eigenlijk meer als tutorials om de mechanieken van de game onder de knie te krijgen. Het valt zeker aan te raden deze eerst uit te proberen. In de eerste plaats omdat je zo enigszins getraind het slagveld betreedt en in de tweede plaats omdat je experience points verdient waarmee je classes kunt unlocken.

Geen singleplayer, maar wat heeft Rainbow Six: Siege dan wel?

Vanuit de Rainbow Six community kwam er veel kritiek op dat Rainbow Six: Siege geen singleplayer bevat. Uiteindelijk blijkt dit niet helemaal waar te zijn, maar de Situations modus is niet verhalend en speel je eigenlijk alleen maar om de techniek onder de knie te krijgen. Wat de game wel heeft, is een bijzonder solide multiplayer. Verdeeld over elf maps ga je in twee teams van maximaal vijf spelers aan de slag. De locaties die je aandoet variëren van een huis in een buitenwijk en een vliegtuig tot een consulaat. Elke map vereist een aparte aanpak. Het ene team gaat aanvallen, het andere verdedigt. Datgene wat je moet verdedigen varieert van een hostage tot één of meerdere bommen. Daarnaast heb je ook nog het terugkerende Terrorist Hunt, waarbij je met een team tegen computergestuurde vijanden speelt.

Strategie versus tactiek

In de meeste shooters van het moment gebruik je een tactiek, zoals “Ik ga nu via deze gang of daar zit iemand op het dak die ik dan van achteren benader”. Voor Rainbow Six: Siege heb je als team een strategie nodig; zonder een plan ben je eigenlijk meteen al ten dode opgeschreven. Dit geldt voor beide partijen. Wanneer je aanvalt, krijg je een minuut lang een rijdende drone tot je beschikking. Het is de bedoeling om met je team de locatie van het objective te vinden.

Dit klinkt in eerste instantie misschien als valsspelen, maar het blijkt van essentieel belang voor de game. Wanneer je de objective vindt, kun je een strategie uitdenken. Er gaan er twee via het dak, eentje via de kelder en eentje gaat voor de directe aanval om af te leiden. Succes is dan echter nog verre van gegarandeerd en je hebt maar drie minuten per ronde. Wanneer je de objective niet vindt als team, is dit een gigantisch nadeel. Locaties zijn tamelijk groot en de locatie verplaatst per ronde; dit betekent dat je bij het starten van de match als een kip zonder kop aan het rondlopen bent. In een val trappen of neergeschoten worden is vaak het gevolg.

Ook verdedigend is een strategie uitdenken de sleutel tot succes. Je hebt diverse middelen, zoals prikkeldraad, boobytraps en verstevigende platen voor muren en luiken. Ondanks al deze middelen heb je vrijwel altijd ergens een zwakke plek. Je kunt die barricaderen, maar je hier minimaal met twee man op focussen is geen slecht idee. Daarnaast is de spanning ook voelbaar als je gevonden bent en je in de verte de eerste geluiden van vijanden hoort. Zelden heb ik een game gespeeld waar ik zo gespitst was op het geluid.

Classes zijn bepalend voor het spelverloop

Zoals eerder gezegd zijn er diverse classes. Door experience points te verzamelen, kun je deze unlocken. Deze punten verzamel je door games te winnen, kills te maken, bommen onschadelijk te maken, hostages te redden, en barricades onschadelijk te maken en op te zetten. Eigenlijk krijg je overal wel wat voor. Uiteraard is een kill wel meer waard dan een barricade opzetten. Met deze punten kun je ook voor elke class de wapens en uitrusting aanpassen. Een silencer op je main weapon en een laser sight op je pistool? Het is allemaal mogelijk. Ook kun je opvallende skins op je wapens plaatsen, nog het meest te vergelijken met uitdagende war paint.

Zoals eerder gezegd heb je aanvallende classes en verdedigende. Momenteel gebruik ik zelf als aanvaller IQ en als verdediger Kapkan. IQ is sluw, heeft een hartslagmonitor, precies wapen en maakt gebruik van mijn absolute favoriet: breach charges. Deze pakketten springstof plaats je op muren, waarna je met een druk op de knop een gat blaast en de vijand kunt verrassen. Kapkan is een Spetsnaz krachtpatser met een gemodificeerde MP5k, boobytraps en prikkeldraad.

De classes liggen behoorlijk ver uit elkaar. Ieder personage heeft zijn eigen zwakke en sterke punten. Zo kun je met een SWAT-schild aan de slag gaan, maar dan heb je alleen de beschikking over een handwapen en je bent traag. Je kunt ook een sniper kiezen, dan ben je altijd aan het sluipen en kun je vanop afstand vijanden uitschakelen. Wanneer je echter gespot wordt, is het snel voorbij. Je class kiezen is dus ook belangrijk en zeker aan wie je je verdiende punten uitgeeft. Let ook op: wanneer iemand anders je class kiest in een game, dan kan je deze niet meer gebruiken, want deze is dan bezet. Je kansen spreiden is dus een goed advies.

Gebruik de omgeving in je voordeel, maar pas op…

Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien in de trailers of zelf hebt ervaren in de beta, kent Rainbow Six: Siege een indrukwekkend destructiegehalte. Door het zelf juist in te schatten, kun je goed gebruik maken van de omgeving. Even een gat in een houten muur rammen om een schietgat te maken? Ga je gang. Een luik plotseling opblazen en een flashbang naar binnen gooien? Geen probleem. Sommige objecten zoals betonnen muren kunnen niet opgeblazen worden, maar kun je verdedigend ook weer in je voordeel gebruiken. Pas natuurlijk wel op dat je zelf niet hiervan het slachtoffer wordt!

Het grafische totaalplaatje

De uiterst realistische weergave van een vuurgevecht en alles wat daarbij komt kijken, zorgt ervoor dat Rainbow Six: Siege zich bovengemiddeld mag rekenen op de schaal van visuele presentatie. Wanneer je een intens potje Terrorist Hunt hebt gespeeld, zie je de schade die dat heeft aangericht. Bloedspetters, versplinterd hout, gapende gaten in de muren, kapotte ramen… het is een indrukwekkend aanzicht.

Als je kritischer gaat kijken, merk je al snel dat de character models niet geweldig zijn, dat er af en toe dingen door de muur steken die er niet zouden moeten zijn en dat animaties soms niet helemaal lekker verlopen. Er is ook een vervelende grafische glitch waardoor je heel soms vast komt te zitten tussen randjes. Hopelijk wordt die snel verholpen, want dat verpest nog wel eens de timing van je gameplay. Rondje ingedrukt houden totdat je op de grond ligt en vervolgens weer opstaan is overigens de oplossing, maar dat terzijde. De eerdergenoemde dingen zijn echter details en doen niet direct afbreuk aan de spelervaring.

Qua audio mag Rainbow Six: Siege zichzelf een welverdiende schouderklop geven. Wat een ongelofelijk mooie game om te horen. Het geluid van de wapens, het geschreeuw, hoe je hout hoort versplinteren boven je hoofd als je snel wegduikt voor een schot hagel… het is ontzettend indrukwekkend. Eén van de spannendste momenten is wanneer je aan het verdedigen bent. Je weet dat de vijand eraan komt en plotseling hoor je ineens een raam op de verdieping boven je ingetikt worden. Of je hoort ineens voetstappen achter je óf ineens de oorverdovende knal van een breach charge die je verdediging aan duigen laat vliegen. Begeleid door een subtiele soundtrack is dit qua geluid denk ik één van de beste games van het moment.

Still to come

Met elf maps, tien om tien classes en in principe twee modi is Rainbow Six: Siege qua content niet heel uitgebreid. Ik reken nu twee modi, omdat je tijdens de vijf versus vijf multiplayer in principe hetzelfde speelt, ongeacht of je een hostage moet redden of een bom moet ontmantelen. Ubisoft heeft echter van tevoren gezegd dat de game nog heel veel toegevoegde content gaat krijgen. Uiteraard kunnen we dit nu niet meenemen in de beoordeling, maar mocht je de game wat kaal vinden, er is nog meer op komst.

Is directe communicatie vereist?

Met een game die zo zwaar op multiplayer leunt, neemt Ubisoft met deze nieuwe uitgave van Rainbow Six een groot risico. De game vraagt zoals eerder gezegd om een bepaalde strategie. Zonder communicatie met je teamgenoten gaat dit een beetje stroef. Je kunt nog steeds winnen, maar je bent meer aan het letten op wat de ander doet dan eigenlijk nodig is. Hiermee bedoel ik dat je een eenheid probeert te vormen, maar uiteraard ben je er zonder communicatie op aangewezen om maar te kijken wat de rest doet. Die zet daar een booby trap neer? Oke, dan leg ik daar wel een rolletje prikkeldraad.

De praktijk wijst echter uit dat veel spelers doorhebben dat communicatie toch echt wel de sleutel tot succes is. Van alle rondes die ik heb gespeeld, had ik in 80% van de gevallen communicatie met minimaal twee teamleden. Complete vreemdelingen overigens. Je speelt om te winnen en de eerste die drie rondes wint, krijgt toch echt die extra experience points. De community is kennelijk bereid om hiervoor de kleine barrière te doorbreken en dat is met vreemden praten, iets wat de game ontzettend ten goede komt.