Review: Beyond: Two Souls (PS4) – Wie enkele maanden geleden terug mijn review van Until Dawn gelezen heeft – of de special die ik samen met mijn collega Lennard enkele dagen later neerpende – weet dat ik niet meteen de grootste fan van Heavy Rain ben. Het gebrek aan eigenlijke interactie met de gamewereld en keuzes die als puntje bij paaltje kwam betrekkelijk weinig concrete gevolgen hadden, zorgden er immers voor dat de game in mijn ogen vooral aanvoelde als een gemiste kans. De spirituele opvolger Beyond: Two Souls probeerde vooral dat eerste kritiekpuntje om te buigen en zette op de PlayStation 3 alvast een stap in de juiste richting. Dat het een bijzonder ervaring werd, zullen weinig mensen betwisten. Of de game nu, enkele jaren later, ook op de PS4 indruk weet te maken, laat ik je hieronder weten.

Jodie en Aiden

Zoals bij elke Quantic Dream game het geval is, schuilt ook de kracht van Beyond: Two Souls bijna volledig in het verhaal dat de titel vertelt. Je maakt na het startscherm onmiddellijk kennis met Jodie Holmes – voortreffelijk vertolkt door de uiterst talentvolle Ellen Page – en haar onzichtbare vriend Aiden, die onlosmakelijk met haar verbonden lijkt te zijn. Onder begeleiding van een wetenschapper die zich specialiseert in het paranormale (een verrassend ingetogen Willem Dafoe), probeert Jodie deze speciale link onder controle te krijgen, met alle gevolgen van dien. Het verhaal zelf mag er best wezen, al is de manier waarop het verteld wordt bij momenten een beetje frustrerend. David Cage heeft de scènes namelijk als een boek kaarten grondig door elkaar geschud, waardoor er van een logische volgorde geen sprake is. Het is met andere woorden vanaf de eerste minuut puzzelen geblazen.

Deze ietwat pretentieuze manier van vertellen kan in sommige gevallen een matig plot boven de middenmoot uittillen, maar in Beyond: Two Souls zorgt het vaak eerder voor verwarring, mede doordat de volgorde waarin alles verteld wordt echt wel compleet willekeurig aanvoelt. Dit is gelukkig meteen een euvel dat aangepakt wordt in de PS4-versie van Beyond. Wanneer je de game opstart, krijg je immers direct de keuze voorgeschoteld of je het spel in zijn oorspronkelijke staat wilt spelen of toch eerder voor de chronologische versie wilt opteren. Die laatste mogelijkheid toont meteen dat het levensverhaal van Jodie Holmes er ééntje is om in te kaderen, mede doordat ze zo verdomd menselijk en dus herkenbaar neergezet wordt. Haar leven is er één van duizelingwekkende hoogtes en verpletterende laagtes, en mede door het prachtige acteerwerk voel je elke seconde ervan door je ziel klieven.

Actiever, maar nog niet bepaald actief

Quantic Dream zet een ferme stap in de juiste richting door de actie in Beyond: Two Souls niet meer louter in te vullen met quick time events. Hun oplossing maakt volop gebruik van beide joysticks op je controller en is conceptueel prima, maar weet in praktijk lang niet altijd te overtuigen. In gevechten dien je de rechterstick de juiste richting uit te duwen door goed te kijken naar Jodies ledematen, maar een fel rondzwervende camera zorgt er geregeld voor dat je niet goed kunt zien welke richting precies de juiste is. David Cage zorgt er met zijn camerastandpunten regelmatig voor dat je in de actie gezogen wordt, maar deze cinematografische invalshoeken maken het spel er niet toegankelijker op. Van de zogezegd verbeterde besturing hebben wij alvast niet veel gemerkt.

Met de besturing van Aiden is het beter gesteld. Op vaste tijdstippen in het verhaal – en dus helaas niet op eender welk moment – kan je als deze ziel-zonder-lichaam rondzweven door en interageren met de spelwereld. Aiden kan objecten doen bewegen, Jodies wonden genezen, mensen wurgen en zelfs de lichamen van vijanden overnemen om hen het vuile werk te laten opknappen. De mogelijkheden blijven beperkt tot wat David Cage op dat moment voor ogen had, maar dat zorgt bij vlagen toch voor wat aangenaam puzzelwerk. Ook nu is de besturing conceptueel interessanter dan de uitvoering, al zorgt het hier voor minder verwarring dan in de hierboven vernoemde gevechtsscènes. Aanvullend op de ervaring wordt de normale speelduur van de game aangesterkt met de DLC ‘advanced experiments’, die de puzzelaars onder ons best wel wat vermaak zal bieden. Erg bijzonder vond ik dit onderdeel van de game echter niet.

PS4 of PS3?

Voor wie het na het lezen van de bovenstaande alinea’s nog niet doorhad: de aanpassingen in de PS4-versie van Beyond: Two Souls zijn eerder aan de subtiele kant. Bovenop een ietwat vlottere besturing, het toegevoegde DLC-pakket en de optie om de levels in chronologische volgorde te spelen, krijg je nu ook nog na elke scène een aantal statistieken voorgeschoteld. Hier kan je ruwweg zien hoeveel mensen dezelfde keuzes als jij gemaakt hebben. In theorie is dit erg interessant, maar wanneer de keuzes weinig tot geen invloed hebben op het verhaal, verlies je al snel je interesse in deze gegevens. Grafisch werd Beyond: Two Souls uiteraard eveneens opgepoetst. Mijn mening is op dit vlak redelijk verdeeld. Op bepaalde momenten sta je versteld van wat Quantic Dream je voorschotelt, maar soms word je op mentaal vlak – vooral wat de lichaamsbewegingen van personages betreft – hardhandig teruggevoerd naar de vorige generatie consoles.

Conclusie

Beyond: Two Souls was nooit een slecht spel en is dat ook op de PlayStation 4 zeker niet. Toch blijft het gebrek aan interactie met en invloed op de spelwereld een doorn in het oog. Het verhaal is op zich de moeite waard, zeker nu je het ook in chronologische volgorde kan beleven, maar nu ik ervaren heb hoe dat ‘beleven’ anders kan (hint: geef Until Dawn een kans als je dat nog niet gedaan hebt), is het allemaal wat teleurstellend. Wie Beyond: Two Souls reeds op de PlayStion 3 gespeeld heeft, moet voor deze versie zijn portefeuille trouwens echt niet bovenhalen. De verbeterde besturing en graphics maken niet meteen indruk, de DLC scheert op geen enkel vlak nieuwe toppen en Quantic Dream heeft niet door dat statistieken pas echt interessant zijn wanneer je keuzes er ook daadwerkelijk toe doen. Ik hoop net als iedereen op het beste voor Detroit: Become Human, maar raad tegelijkertijd aan om de vorige generatie aan Quantic Dream games te laten rusten. Uiteindelijk gaat er niets boven een mooie herinnering, toch?

Voor meer inhoudelijke informatie over de game verwijzen we je graag door naar de review van de PlayStation 3 versie van Beyond: Two Souls.