Review: Blues and Bullets – Episode 1: The End of Peace

Review: Blues and Bullets – Episode 1: The End of Peace – Blues and Bullets verscheen vorig jaar op Steam en heeft recent ook z’n weg naar de PlayStation 4 gevonden. Deze episodische game vertelt een alternatief verhaal van Eliot Ness, die wereldberoemd werd door zijn strijd tegen de legendarische Al Capone. Een episodische game waarin we in vijf episodes te zien krijgen hoe Eliot onder vreemde doch enigszins moreel gedwongen omstandigheden de helpende hand biedt aan zijn aartsrivaal. De eerste episode hebben we er inmiddels opzitten en smaakt naar meer.

De ontvoerde kinderen

Eliot Ness is na zijn werk voor de politie gestopt met recherchewerk en heeft een diner gestart waar veel oude bekenden graag een hapje komen eten. Het is 20 jaar later en Eliot heeft een rustig leventje, totdat deze in beweging wordt gebracht doordat er kinderen ontvoerd zijn in de stad waar altijd een hoop gebeurt. Eliot is van nature een speurneus die door zijn morele waarden alsnog in het onderzoek stapt en dat is de inzet voor een interessant verhaal dat volledig fictief is ingevuld, maar je wel erg weet te boeien.

De eerste episode bestaat uit vijf hoofdstukken die goed zijn voor een kleine twee uur aan spelen. Je begint de episode met een ontvoerd meisje, wat gelijk de toon zet voor een vrij macaber verhaal waarin gruwelijkheden niet geschuwd worden. De structuur van deze eerste episode is erg interessant, omdat de game het qua verhaal boeiend weet te houden en je goed meeneemt in de wereld van Eliot en alle lugubere shit die er omheen gebeurt. Ook laat de game flashbacks niet achterwege, waardoor je Eliot vrij snel goed leert kennen en dat brengt ook vernieuwende gameplay elementen met zich mee.

Traditioneel maar toch anders

Elke episodische game is vandaag de dag veelal een afwisseling tussen quick-time events, objecten onderzoeken en dialogen voeren. Dat is in Blues and Bullets niet veel anders, want deze elementen keren ook hierin uitgebreid terug. Door de manier van verhaalvertelling en extra elementen binnen de gameplay, voelt het toch als een traditionele episodische game aan, die tegelijkertijd andere dingen durft te doen. Dat zien we aan een aantal aspecten af, want Eliot is van nature – zoals al aangegeven – een speurneus en hij zal dus ook in situaties terecht komen waarin hij zijn oude skills moet aanwenden om zaken op te lossen.

Dat brengt hem in de eerste episode bij een moordzaak die vrij bizar is, waarbij jij de moordlocatie moet onderzoeken op verschillende aanwijzingen om zo zelf de toedracht uit te dokteren. Deze manier van spelen is op zich niet veel nieuws, want in meer complexe vorm zagen we dat ook in L.A. Noire terug, desalniettemin weet het vinden van objecten en dan zelf de verbindingen leggen om tot een totaal verhaal te komen, te overtuigen en te entertainen. Tegelijkertijd word je in de flashback geconfronteerd met on-rails actie, waarbij Eliot van cover naar cover loopt en je vijanden overhoop schiet vanuit een third-person perspectief.

Klassiek stijltje

Wat je gelijk opvalt aan de game is natuurlijk dat alles zwart wit is en dat alleen de rode kleur een accent aan het geheel geeft. De ontwikkelaar probeert hier een klassieke vibe op te roepen in een noire stijl en daar slagen ze aardig in. Enerzijds omdat het erg goed past, maar tegelijkertijd vraag je je wel telkens af hoe het eruit zou zien als het geheel gekleurd zou zijn. Dat is echter een overbodig detail, want dat hangt vooral van de smaak af. In aanvulling op deze visuele stijl gebruikt de game ook een jaren vijftig setting, waardoor alles erg klassiek oogt wat in die zin weer goed aansluit op de visuele stijl.

De voice-acting hierin is bovendien van degelijke kwaliteit, waardoor het avontuur in deze eerste episode de moeite waard is om door te spelen. Toch moeten we ook de kleine punten van kritiek even aanstippen, want waar de game veel dingen goed doet, schiet het aardig te kort in de animaties. Het ziet er houterig en soms domweg onaangenaam uit, omdat het verouderd aanvoelt, daar waar het visuele aspect op zichzelf best te pruimen is. Een ander puntje van kritiek is dat Eliot relatief langzaam loopt. Je kunt op sommige momenten versnellen door de linkerstick of het rondje ingedrukt te houden, maar hierin werkt enkel het rondje, omdat de analoge stick tevens je navigatiemiddel is. Ondanks dat je kunt rennen gaat het regelmatig alsnog iets te traag.