Column: De intensiteit van Rocket League “Jongens, we kunnen binnenkort ook basketballen!”, klonk het ruim een maand geleden door mijn uiterst pittoreske studentenflatje in Groningen. Het was nog ochtend, dat ene deel van de dag dat door de meeste studenten liever wordt overgeslagen. Normaal zou ik niet zo heel snel reageren op een dergelijke schreeuw, maar toch had ik al gauw door waar deze enthousiaste woorden over gingen: Rocket League! Maar nu eerst een beetje backstory.

Het was 27 januari 2016, de dag waarop ik hoogstpersoonlijk het ouderlijk huis heb verlaten om bij drie vrienden in te trekken in Groningen. Uiteraard keek men in Groningen niet alleen uit naar mijn komst, maar eerder naar de lading aan apparatuur die ik mee zou nemen. Een nieuwe televisie, geluidssetje, een PS Vita en niet te vergeten: mijn PS4. Nadat diezelfde dag eindelijk alles was aangesloten en mijn PS4 voor het eerst werd opgestart in een nieuwe omgeving, rolde de blik van iedereen direct op het icoontje van Rocket League. Voordat ik op kamers ging, speelde ik wel eens een potje Rocket League tussendoor, maar heel intensief heb ik het na de releasemaand niet echt gespeeld. Tot die ene datum.

Wat drie maanden geleden begon als ‘even lekker een potje Rocket Leaguen’, is intussen uitgegroeid tot een soort van heilige graal. Vrijwel alle games die ik heb meegenomen naar Groningen, alsook alle games die al in mijn bibliotheek stonden… Niet één van deze games heeft het langer volgehouden dan enkele dagen, maar er gaat geen dag voorbij zonder een potje Rocket League. Op voorhand wist ik al van mijn nieuwe huisgenoten dat ze niet veel met voetbal of racen hadden, maar Rocket League bleek een schot in de roos. Wat voorheen voor mij een geinig tussendoortje was, is in een mum van tijd getransformeerd tot een secundair levensdoel naast het behalen van het HBO-diploma. In lange tijd heb ik mensen niet met zoveel passie een tamelijk simpel en doelloos spelletje zien spelen, maar toch ga ik zelf ook vol strijd mee in de potjes Rocket League.

Tegenwoordig focussen we ons voornamelijk op de ranked-afdeling van Rocket League, waarin we onszelf steeds verder omhoog proberen te werken binnen de divisies. Wanneer ik dit voorheen solo speelde met een willekeurige online-teamgenoot, voelde ik niet zozeer de intensiteit van het spelletje die ik wel voel sinds we het met vier man tegelijk op de bank spelen. Wanneer er meermaals op rij wordt gewonnen of verloren, stuiteren onze moestuintjes op en neer op de vensterbank en vliegen de eeuwig koerende duiven verschrikt van het balkon af. De meest onsamenhangende scheldwoorden vliegen door de kamer wanneer het mis gaat, maar zodra de spreekwoordelijke wind een keer gunstig staat, wordt de euforie nog net niet met tranen gevierd. Daarnaast heb ik nooit gedacht dat na mijn mislukte sportcarrière het woord anticiperen nog zo veel invloed op mijn leven zou hebben.

Drie maanden en inmiddels ruim 1000 potjes Rocket League later is de lol er nog steeds niet vanaf. Sterker nog, we kunnen nu ook eindelijk basketballen! Een geheel nieuwe dimensie is toegevoegd aan de voor ons zeer vertrouwde gameplay en terwijl wij onze eerste potjes ‘Hoops’ hebben gespeeld, kijken we alweer reikhalzend uit naar de volgende sport die zal worden toegevoegd aan dit uiterst vermakelijke spelletje.