Column: Jeugdliefde herboren in Digimon Story: Cyber Sleuth – Het leukste aan je jeugdjaren en hoe goed het destijds wel niet was, wordt iedere keer weer bevestigd wanneer je samen met iemand anders deze herinneringen ophaalt. De meeste fascinaties in deze tijd waren voornamelijk de vele cartoons die werden uitgezonden op onder andere FOX Kids en Kindernet. Eén van deze fascinaties voor mij was overduidelijk Digimon, voor de meesten beter bekend als het ondergesneeuwde broertje van Pokémon. Laat ik zeer duidelijk voorop stellen dat dit de enige referentie naar die andere jeugdfascinatie zal zijn, want vanaf nu ga ik het enkel en alleen over Digimon hebben.

Medio zomer 2015 ving ik tussen neus en lippen door op dat de voorheen alleen in Japan uitgebrachte Digimon Story: Cyber Sleuth een Europese release zou krijgen voor de PS4 en PS Vita. Vanaf dit moment ben ik herinneringen op gaan halen en probeerde ik mijn enthousiasme te delen met anderen, maar op de een of andere manier ving ik bij heel veel mensen bot. Kort samengevat kwamen de meeste reacties er op neer dat men Digimon nog wel kende, maar er nooit echt veel affiniteit mee had. In mijn herinneringen was Digimon tijdens mijn basisschoolperiode echter toch zeer populair, maar het leek haast wel alsof iedereen deze fijne herinnering had verdrongen.

Koppig als dat ik was met zo’n acht weken zomervakantie voor de boeg, heb ik toen maar besloten om eens na te gaan of mijn herinneringen daadwerkelijk overeen kwamen met de realiteit waar ik op stuitte. Buiten was het een lange periode ruim 30 graden, maar toch besloot ik om het eerste seizoen van Digimon uit 1999 eens terug te kijken. Aangezien Netflix mij de afgelopen jaren goed heeft getraind in het bingewatchen van series, leek mij dit geen enkel probleem. Uiteindelijk bleek het ook geen straf. Sterker nog, ik voelde mij weer als dat jochie van vijf die voor het eerst werd blootgesteld aan de serie en binnen no-time had ik mij weer door dit eerste seizoen heen gewerkt. Na het kijken van dit eerste seizoen werd mijn geduld op de proef gesteld; het duurde immers nog ruim een half jaar voordat de release van de game in Europa plaats zou vinden.

Eenmaal in februari aanbeland heb ik de game vrijwel zonder twijfel aangeschaft. Na het zien van veel gameplay in de maanden ervoor en het bestuderen van enkele zeer enthousiaste reviews – waaronder die van Lennard – begonnen mijn vingers toch echt te jeuken om eindelijk zelf te beginnen aan deze game. Was ik te vol van verwachting? Wellicht. Is Digimon Story: Cyber Sleuth mij tegengevallen? Zeker niet!

Zoals al te lezen was in mijn stuk over Rocket League, neemt die game zeer veel van mijn tijd in beslag. Daarnaast deel ik tegenwoordig mijn televisie, alsook mijn PS4, en wellicht is dat in het geval van Digimon maar goed ook. De afgelopen drie maanden, wanneer ik even tijd voor mezelf had, heb ik vaak Cyber Sleuth opgestart en ben ik verder gaan grinden in deze game. Zelfs na al die uren die ik al in de game heb zitten, ben ik praktisch pas net over de helft van de verhaallijn. Het jagen, verzamelen en breeden van nieuwe Digimon neemt voor mij de meeste tijd in beslag en wanneer ik weer een oude bekende aan mijn verzameling kan toevoegen, raak ik overenthousiast om er nog meer te verzamelen.

Voor mijzelf heb ik al vrij snel de conclusie getrokken dat ik met het aanschaffen van deze game de juiste keuze heb gemaakt. Het vertrouwen in mijn eigen herinneringen is teruggekomen en de realiteit waar ik tegenaan liep, heb ik maar laten gaan voor wat het was. Ten slotte heb je toch niks aan de realiteit in de Digiworld.