Column: Ik heb frustratie nodig – “Argh, wat een klotenspel is het toch ook!” is een uitspraak die ik de laatste tijd regelmatig terug hoor tijdens het spelen van bijvoorbeeld Rayman: Legends. Veelal wordt deze zin een poosje later opgevolgd door een kreet van opluchting en trots; “Wat goed!”, “Eindelijk!” of “Wat een heerlijk frustrerend spelletje”, zijn hier zeer goede voorbeelden van. De voornaamste reden hiervan is de trial & error gameplay die het voor mij zeer aantrekkelijk maakt om te spelen. Naar mijn gevoel wordt deze manier van spelen tegenwoordig veel te weinig in games toegepast.
Veelal focussen games zich anno 2016 op een goed verhaal, waanzinnige graphics of een mix van beide. Maar liever wil ik weer terug naar de tijd van het ellenlang opnieuw proberen en het stapvoets doorkrijgen van ‘het patroon’ van het level of de eindbaas. Naar mijn gevoel ligt de essentie van deze ‘heerlijke’ frustratie dan ook in de beginselen der games. Ik zal vast niet de enige persoon zijn geweest die als kotertje een Engelstalige game voor zijn verjaardag kreeg, om vervolgens iedere mogelijke vierkante pixel uit te wonen en zo stukje bij beetje weer een stapje verder te komen in de game. Uiteraard is in de loop der jaren mijn taalkennis aardig opgeschroefd, maar toch kijk ik met veel verbazing en trots terug op de tijd waarin ik mij nog lekker kon vermaken met deze eerder genoemde trial & error gameplay.
Zelf ben ik ook gestaag meegegaan in de tijd en heb ik mij in de afgelopen jaren uitstekend vermaakt met de vele toppers die de revue zijn gepasseerd, totdat ik onlangs Rayman: Legends heb aangeschaft. Deze game is al enkele jaren uit, maar tot op heden had ik deze helaas nog niet gekocht. Deze game heeft voor mij echter wederom een deur naar het verleden geopend, want deze game heeft mij zoveel meer frustratie gegeven dan menig andere game dat in de afgelopen tijd heeft gedaan.
Velen van jullie zullen de game ongetwijfeld ook in bezit hebben en met mij kunnen meepraten, maar toch wil ik dit graag nog even met jullie delen. De game begint zeer gemakkelijk met enkele standaardleveltjes om je te laten wennen aan de gameplay, tot men op den duur een grote middelvinger uit de achterzak tevoorschijn tovert en je na enkele levels lekker laat ploeteren. Zoals de reacties uit de eerste alinea je hebben doen laten geloven, zorgt deze game voor een soort haat-liefde relatie. Je bent blij met het nostalgische gevoel van Rayman en de vertrouwde gameplay, maar wanneer je vijftigtal keer dood gaat in een level, begin je langzaamaan te borrelen van binnen.
Het grote gros van de mensen zullen uiteraard op een gegeven moment de moed wel opgeven, maar iets in mijn lichaam – en die van mijn huisgenoten – zorgt voor die drang om het door te blijven spelen. Stapsgewijs verder komen, om vervolgens weer kapot te gaan op het volgende onverklaarbare obstakel. Deze game is een combinatie van schelden en tieren, maar er wordt voornamelijk ontzettend gelachen.
Gamen wordt vooral gezien om even lekker tot rust te komen of enige agressie kwijt te raken, maar op de een of andere manier vind ik het heerlijk wanneer mijn frustratie juist wordt opgewekt met games. Het halen van een hoge kill-death ratio op een shooter of een potje FIFA winnen biedt mij niet meer zoveel voldoening als voorheen. Wel word ik intens gelukkig wanneer ik na soms een uur koken en shaken eindelijk weer een Rayman level voltooi. Wellicht ben ik niet de enige die deze manier van gamen zo waardeert en ik ben dan ook zeer benieuwd welke game deze soort van frustratie in jullie naar boven haalt en hoe jullie daarmee omgaan.
Ik hou ook wel van een uitdaging en heb enorm veel geduld om mijzelf een game meester te maken. De laatste game waarbij ik dat had was resogun en motogp, maar hou ook van games met een mooi verhaal en morderne graphics zoals the witcher of uncharted. Gelukkig is er voor ieder wat wils zodat we allemaal plezier kunnen hebben aan de leukste hobby die er is: GAMEN! 😀
Ik denk dat er wel nog veel games zijn die dit gevoel geven, het hangt ervan af hoe ver je wil gaan. Bijvoorbeeld Batman arkham Knight: op zich geen al te moeilijk spel maar als je voor de platinum wil gaan zijn er toch een aantal trophies die me het bloed vanonder de nagels hebben gehaald ( onder andere één waarbij je een combo moest halen met 15 verschillende moves)
Ik scheld heel vaak bij Fifa online, als je weer eens zo’n potje hebt waar jijzelf 25 kansen hebt en de keeper met robot reddingen alles heeft of je 2/3 keer achter elkaar tegen de paal of lat schiet, en de tegenstanders bij de eerste de beste kans scoort, gvd wat een kut spel is t toch ook bahbah roep ik dan meestal, maar uiteindelijk zijn mijn online statistieken heel positief en blijf ik toch elk jaar Fifa kopen, verder bij games waar je echt missies moet doen etc heb ik heel lang geduld voor, Darksiders is daar een goed voorbeeld van, tis lang zoeken hoe je verder moet komen maar als je dan eindelijk weet hoe je de puzzel oplost geeft dat een enorm lekker gevoel. Verder speel ik heel veel spellen zoals ik hier al eerder heb aangegeven en erger ik me eigenlijk bijna niet tot nauwelijks, alleen bij online games zoals Fifa, CoD of een racegame irriteer ik me soms dood, als je eerste staat en er komt weer een of andere idioot die je de baan afbeukt! Haha maar uiteindelijk kan ik wel concluderen, ondanks dat ik fulltime werk, ik gameverslaafd ben, eerlijk is eerlijk
Ik kom ook uit het tijdperk dat games meedogenloos waren: was je eindelijk na veel oefenen in level 29 van de 30: levens of credits op. Kon je helemaal opnieuw beginnen! Zwaar frustrerend!!
Ik moet zeggen, ik mis het helemaal niet. Als ik nu Uncharted 4 speel, wil ik helemaal niet teruggeworpen worden in een level. Opnieuw weer hetzelfde riedeltje en dezelfde filmpjes bekijken (doorklikken), daar heb ik geen behoefte aan, maar vooral geen ’tijd’ voor. Er zijn tegenwoordig simpelweg teveel mooie games, waardoor je niet meer snel zo de diepte in gaat met een game.
En de beloning van het uitspelen van een game of level is vrijwel gelijk gebleven naar mijn idee. Dus die frustratie van weleer kan me gestolen worden!
@RStylesGeleen: f1 2015 had dit erg! Dat je op kop lag. Maar van de baan afgetikt werd. Vaak met schade aan voor vleugel etc. Was de wedstrijd klaar. (Ik race season mode gp’s altijd op 25% race distance)
een game mag me uitdagen. Ik mag vloeken. Ik wil tieren. Maaaaar ik moet echt niet te lang op 1 punt vast zitten. dan beland een game in een hoekje. Maar het vloeken en de frustratie hoort er wel echt bij. Maakt de overwinning zoeter
Ligt een beetje aan het spel denk. Afgelopen weken fallout 4 uitgespeeld ( vrij makkelijk, soms stukken opnieuw wanneer ik verheten was te saven), dark souls 3 ( moeilijk en trial en error, wel veel voldoening), nu bezig met uncharted 4 ( ga vooral dood omdat mn ik haak mn haak loslaat, maar je begint weer hangend aan die haak: dus nooit frusterend). Dark souls is degene die me met een hartslag van 130 een baas laat verslaan, maar fallout gaat me meer de exploratie en het verhaal. uncharted heeft ook wow momenten maar meer scripted en daardoor minder het gevoel dat ik zelf doe. Probeer voor de lol eens supermario 1 2 3 op nes te spelen. Daar werdt je gewoon weer in level 1-1 neergezet als je vaak dood gaat in het laatste level. Jarenlang gedacht dat ik kon kiezen uit “ok” en “tjansel” (cancel), haha zo spraken mn broer en ik het uit.
Nou voor mij hoeft dat niet hoor dat uitdagende. Dan kan ik elke week een nieuw interieur aanschaffen. Gelukkig kan je bij steeds meer games je difficulty instellen.
Ja nou….ik weet niet of ik het leuk vind of niet..
Als je eenmaal verslingerd ben aan die games die moeilijker zijn en meer voldoening geven kan ik moeilijk andere games vinden die leuk zijn…Want ze geven niet hetzelfde voldoening
“Maar liever wil ik weer terug naar de tijd van het ellenlang opnieuw proberen en het stapvoets doorkrijgen van ‘het patroon’ van het level of de eindbaas.”
1. Koop een old-skool SEGA, Nintendo, Amiga, or whatever.
2. Koop één van de spellen die je kapotfrustreren.
3. Enjoy!
Ik ben zelf inmiddels wel klaar met de tijd waarin ik iedere week een andere controller kon kopen. Laat mij maar gewoon genieten van een game als Uncharted.
Ik ben het wel met je eens dat games over het algemeen niet moeillijker zijn geworden. Een mooi voorbeeld vind ik god of war 3. Zodra je een kamer binnenkomt waar iets van een puzzel zit draait de camera automatisch langs alle objecten die je voor de puzzel nodig hebt.
Aan de andere kant, games hadden vroeger maar 1 optie om je lang met een game bezig te houden, door em zo moeillijk mogelijk te maken. Er was weinig qua verhaal, emotie graphics en dergelijke.
Er zijn nog altijd zat games met uitdaging, iets wat je zelf ook kan doen door een game op zn moeiilijkst te zetten, en ook games als bijv de witness geven je dat geniale gevoel als t kwartje valt bij die lastige puzzel.
T is bij mij maar net waar ik zin in heb, ik genoot van het verhaal in the walking dead. Uitspelen van mass effect op insanity? Geweldig.
Bij dit bericht komt FIFA direct naar boven drijven in m’n gedachten, geen spel wat me dusdanig veel frustreert en me echt laat schelden in de woonkamer haha.
Frustrerend is echt een understatement en dat kan echt in enkele seconden omslaan in een euforisch gevoel maar evengoed in het rage quitten en dat spel een week niet meer aanraken. 😉
Ik heb dat idd ook gehad met Rayman geweldig spel btw.
Maar wat mij de laatste tijd vooral dat gevoel gaf was Shovel knight heb hem ondertussen wel uitgespeeld na heel wat vloeken, maar wat een voldaan gevoel gaf dat na het uitspelen.
Mooi stukje Lars! Ik weet precies wat je bedoeld! Na jaren (vanaf jaren ’80) van dit type games te hebben verslonden vond ik de perfecte combinatie van trial & error in de inmiddels bejaarde Rainbow Six games. Rogue Spear was echt de beste!!!!!
Hahaha, ik ken het heel erg goed van Mario XD. Zelfs op de oude NES heb ik wel eens de neiging gehad de controller doormidden te breken XD. Frustratie met als gevolg een beloning vraagt naar meer. Het werkt haast verslavend. Hoewel ik ook genoeg spellen heb gehad die ik uit frustratie heb weggelegd. Dat je een heel stuk speelt, doodgaat (of nog erger een vastloper) en dan ziet dat je het laatste uur voor niks heb gedaan.. Spellen als Mario, Rayman, zijn spellen waarbij frustratie tot genot kan leiden. Maar bij shooters speel ik liever lekker door en als ik dan een keer het loodje legt dan wil ik gewoon weer lekker verder. Het frustratie level verschilt voor mij per game. Bij de ene game kan ik heel wat hebben en begin ik haast te lachen als ik weer dood ga. Bij andere games heb ik de neiging om het spel eruit te halen als ik dood ga.. Voor mij persoonlijk ligt het heel erg aan de opbouw van een game.
“Game Over” had in de tijd dat ik begon met gamen nog echt een betekenis, tegenwoordig kom je deze tekst nog maar weinig tegen en zeker geen nacht lang bij dezelfde eindbaas.
Maar de voldoening was zeker groot als ik dan de eindbaas had gehaald.
Leuk geschreven. Persoonlijk vind ik (als je Ramen dan toch als voorbeeld gebruikt) Rayman 1 echt een game waar soms extreme frustratie naar boven kwam. Daar werd je ook genadeloos gestraft.
Tegenwoordig heb ik dat weinig bij games. Games waar ik soms wel even bij scheld zijn games zoals Dark Souls wanneer je op NG+7 of hoger zit en je weer eens tegen zo’n ongelofelijk irritant goede eindbaas moet vechten
Heb al lekker zitten koken met ‘Dragon Quest Heroes’. Inderdaad in het begin lekker in komen maar naarmate de game vordert word je toch op de proef gesteld hoor!!! Heb niet zitten grinden want anders is de spanning er gewoon vanaf.
Leuk artikel. En zeer herkenbaar met Rayman 🙂 Nog maar niet te spreken over Super Meat Boy. Heerlijk frusterend. Ik vind de moeilijkheidsgraad van veel games tegenwoordig ver te zoeken. Je wordt aan de hand meegenomen door een bepaald pad met wat opstakels en klaar. Ik kan me de eerste Tomb raider nog wel herinneren. Uren zoeken naar de oplossing van een puzzel. En het geeft dan zoveel voldoening als je het dan eindelijk hebt uitgevogeld. 🙂
Uncharted 4 CRUSH Mode geeft hiervan een juiste weerspiegeling merk ik. Wordt soms helemaal gek van een level, maar zodra je een patroon herkent dan wordt het gemakkelijker en voelt het lekker om die laatste enemy af te knallen.
@94.209.255..xxx: Ja, Shovel Knight is ook zo’n spel die voor kapotte controllers kan zorgen. Maar toch weer elke keer die controller oprapen. Ik kon het ook niet laten.
Ik denk niet dat mensen de frustratie nodig hebben maar de uitdaging. Een lat leggen (‘spel uitspelen op hard’ of ‘alle collectables verzamelen’) en er dan vol voor gaan zonder concessies. Niet opgeven maar ploeteren tot het doel bereikt is. En op die weg kan het soms frustrerend worden maar beter dat dan opgeven want dat zien we als zwakte. Mooi om uiteindelijk die laatste boss op hard te verslaan of de laatste challenge te voltooien en dan een gevoel te hebben van ‘zie je nu wel dat het me lukt’ in plaats van ‘het gaat me niet lukken dus kap ik er maar mee’.
Het is ook metaforisch: het doorgaan tot je je doel hebt bereikt doen we vaak ook op werkgebied, relationeel gebied, sport etc. Dus als je een doorzetter bent ben je denk ik eerder geneigd de controller net zo lang in je knuisten te houden tot je succes boekt.
te voor de hand liggend waarschijnlijk: Dark Souls serie en BloodBorne als je gefrustreerd wilt raken. Ik had ook verwacht dat dit artikel in ieder geval deze serie zou noemen.. Ik moet zeggen: ik vind uitdaging tof, maar ik wil wel graag verder kunnen komen. Dat is met Souls ook een probleem; ik ben er niet goed genoeg in, dus ik kom redelijk snel in de problemen en dan heb ik dus 60 euro neergeteld voor een spel waar ik misschien 1/3e van te zien krijg (ik weet: git gud enzo, maar toch) dus ergens vind ik het als filthy casual wel fijn als een spel je de mogelijkheid biedt om de moeilijkheidsgraad aan te passen of zoals in GTA5 dat je na drie keer proberen een stukje missie kunt skippen…
Ik kom uit het tijdperk dat waar spellen zoals de eerste King’s Quest, Police Quest, enz. nog geen “autosave” hadden, en dat je zelf het spel moest saven. Vergat je een tijd je vordering op te slaan en je ging er aan, dan kon je weer helemaal vanaf je laatste save punt starten, en had je 45 min niet opgeslagen dan werd je weer ver terug gezet..dat was frustratie! En je moest het het level af krijgen, al duurde het een hele tijd met veel dood gaan en weer stuk terug. Ik weet bij 1 spel dat ik elke 10 tot 15 min ging opslaan om niet al te ver terug gezet te worden.
Spelunky. Enough said
Mvg Stukje-Appel