Column: Mijn relatie met FIFA – Naast het spelen van games heb ik nog een grote andere hobby, namelijk voetbal. Net als menig ander kind waren mijn eerste twee woorden hoogstwaarschijnlijk ‘papa’ en ‘mama’, maar als ik mijn ouders mag geloven zijn de eerstvolgende achttien woorden die ik hierop sprak ook nog steeds te achterhalen. Mijn vader vond het namelijk noodzakelijk om mij in mijn kortstondige leven tot dusver direct maar alle namen van de Eredivisieclubs uit dat jaar te leren aan de hand van de diverse emblemen van de clubs. Destijds wist hij nog niet wat dit voor gevolgen zou hebben voor de toekomst, maar hier zal hij nu ongetwijfeld wel achter zijn gekomen.

Enkele jaren na mijn eerste kennismaking met deze sport, mocht ik zelf ook mijn eerste stappen binnen de witte lijnen van het voetbalveld zetten. In de daaropvolgende jaren is uiteindelijk gebleken dat de sportieve kant van dit verhaal niet voor mij is weggelegd, maar gelukkig zijn er nog zoveel andere manieren om iets met deze passie te doen. Ongeveer tegelijk aan het moment dat ik dus voor het eerst op de velden stond, kwam ik ook in aanraking met FIFA 2001 op de PlayStation One. De vijftien daaropvolgende versies heb ik ook allemaal in het bezit gehad en ik kan nu al garanderen dat in september ook FIFA 17 weer in mijn kast ligt.

Tot voorheen heb ik dan ook altijd heel veel FIFA gespeeld. In de beginjaren, toen online spelen nog geen pré was, heb ik voornamelijk de carrièremodus gespeeld. Het volledig uitspelen van de vijftien seizoenen met een clubje was kinderspel en ik vond het fantastisch om de meest onnozele transfers tot stand te laten komen. Lekker kampioen worden met sc Heerenveen, miljoenen gespendeerd aan een topspits als David Trezeguet en vervolgens elk jaar alle mogelijke trofeetjes binnenslepen. In deze tijd kon ik mij dan ook nog prima een geheel jaar vermaken met de meest recente FIFA game en boeide het mij helemaal niks dat ik ieder potje opnieuw tegen een niet al te ingewikkelde AI aan het spelen was.

In de tijd van de PlayStation 3 is mijn focus meer richting die van de online multiplayer gegaan. Mijn jarenlange ervaring die ik heb opgedaan tegen bots kon ik eindelijk meten met anderen online; wat een heerlijke nieuwe ervaring was dit. Deze overstap werd dan ook al snel opgevolgd met Ultimate Team, waar tot op de dag van vandaag dan ook nog mijn meeste focus ligt. Met deze game modus was het ook niet meer zo vanzelfsprekend als in mijn carrière modus dagen om binnen no-time een topteam neer te zetten. In de afgelopen jaren dat ik deze modus dan ook heb gespeeld, is mij opgevallen wat voor een melkkoe de franchise eigenlijk is geworden.

Elk jaar weer spendeerde ik wel wat geld aan Ultimate Team om een digitaal gokje te wagen, zoals ik dat vroeger voornamelijk fysiek deed in de vorm van Pokémon en Yu-Gi-Oh! kaarten. Uiteindelijk werd het spelen van een potje FIFA ook niet heel leuk meer, want dit is nou eenmaal de enige game waarop ik alles per se wil winnen om een beetje in een goede moed te blijven. Waar ik dus vroeger het hele jaar door non-stop FIFA kon spelen, speel ik het nu nog maar in periodes. Dit betekent nu zelfs dat ik de game soms maanden niet aanraak, omdat ik er gewoon geen zin meer in heb.

Daarnaast zijn over de afgelopen jaren de vernieuwingen steeds vrij minimalistisch geweest in mijn ogen, maar toch werd ik iedere keer weer getriggerd om het vervolgdeel te kopen. Met FIFA 17 lijkt het erop dat ze weer wat nieuws gaan proberen onder het mom van een nieuwe engine en een verhaalmodus, maar of dit nou uiteindelijk de toevoegingen zullen zijn waar ik om sta te schreeuwen; geen idee. Mijn FIFA-aanschaf-combo loopt nu al 16 delen op rij en het zou zonde zijn om deze combo te breken toch? Ik zal het wel gaan zien hoe lang ik het met FIFA 17 vol ga houden vanaf eind september. Help me anders even, wat is jullie mening over de richting waarin de FIFA franchise zich voortvaart?