Gespeeld: For Honor

Gespeeld: For Honor – Hijgend kniel ik, leunend op mijn met bloed besmeurde zwaard, naast het lichaam van de man die ik zonet geveld heb. Rond mij woedt de strijd genadeloos verder, maar voor een zeldzaam handvol seconden heeft niemand oog voor mij. Zijn we echt aan het winnen? Geen idee; beide partijen zijn in ieder geval aan elkaar gewaagd. Ik kijk om me heen naar de maniakaal op elkaar inhakkende ridders en zie een teamgenoot die het moeilijk heeft. Zonder nadenken spurt ik op het duel af. Achter mij maant een ontwikkelaar me aan om voorzichtig te zijn, maar de boodschap dringt niet echt tot mij door. Met een laatste krachtinspanning spring ik over een hoopje lijken heen en plant mijn zwaard tussen de schouderbladen van de laatste tegenstander. Wanneer duidelijk wordt dat we gewonnen hebben, kan ik met moeite een kreet van euforie onderdrukken. En terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd veeg en de controller weg leg, drukt de journalist naast mij perfect mijn gedachten in woorden uit: “Dat was intens.”

Multiplayer uit de middeleeuwen

Online shooters zijn vandaag de dag extreem populair, maar laten we eerlijk zijn: als je game niet Call of Duty of Battlefield heet, wordt het al behoorlijk moeilijk om een indrukwekkend aantal spelers te lokken. Het is mij dan ook een raadsel waarom ontwikkelaars van multiplayertitels niet eerder besloten hebben om andere oorden op te zoeken. Tijdperken waarin machinegeweren en shotguns nog niet bestonden, bijvoorbeeld. Uiteraard bestaan er online games waar je elkaar met zwaarden, bijlen en knotsen te lijf kan gaan. De populaire PC-MMO Guild Wars heeft een PvP gedeelte, Lord of the Rings Conquest probeerde een aantal jaren terug om haast onopgemerkt de Battlefield formule te kopiëren en Star Wars Battlefront maakt handig gebruik van lichtzwaardduels in zijn marketing. De gameplay heeft echter even weinig te maken met een echt zwaardduel als een gezellige familiepicknick in het park.

Wie er even over nadenkt, zal al snel tot de conclusie komen dat dit in veel actiegames het geval is. Ja, je hakt en slasht op bloeddorstige wijze een massa vijanden in stukken, maar een echt zwaard-tegen-zwaard duel met een bedreven tegenstander die zelf menig aanval kan pareren, is er zelden bij. Ubisoft Montréal weet dat en gaat in februari 2017 proberen om dit gat in de markt vakkundig te dichten. Het mortel dat hiervoor moet dienen, heet For Honor en is uitsluitend een multiplayer titel die je als ridder, Viking of samoerai het slagveld op zal sturen. Ik had op de gamescom het genoegen om een wedstrijdje te spelen mét en tegen medejournalisten, die allen net als ik stonden te popelen om kennis te maken met de game. Wat volgde, heb ik reeds gedeeltelijk omschreven in de inleiding: een korte, maar bijzonder intense virtuele knokpartij, die menig handpalm bezweet en gelaatsuitdrukking gepijnigd achterliet.

Het slagveld op

Gedurende een tien minuten durende tutorial werden ik en mijn collega’s klaargestoomd voor een potje ‘dominion’, een modus waarin het de bedoeling is dat je bepaalde gebieden op het slagveld verovert. Op deze manier én door vijandige strijders een enkeltje richting eeuwige pixelvelden te bezorgen, verdien je punten voor je team. Het team dat het snelst 1000 punten haalt, krijgt even de kans om de tegenstander uit te moorden; lukt dat voor de vijand eveneens de mijlpaal van 1000 punten overschrijdt, dan heb je de overwinning beet. Lukt dat niet, dan zal je merken dat je puntenaantal zakt, waardoor de tegenstander een ultieme kans krijgt om jou en je teamgenoten voorgoed in het stof te laten bijten. Dit concept had bij ons hetzelfde effect als een partijtje touwtrekken met ploegen die wel erg aan elkaar gewaagd zijn. Keer op keer weer verschoof het voordeel naar de tegenpartij en dat maakte For Honor erg spannend.

‘Dominion’ werd met vier tegen vier gespeeld. Dit lijkt bijzonder weinig in wat voornamelijk naar voren geschoven wordt als een middeleeuwse slagveldsimulator. Geen paniek, dat concept blijkt nog steeds grotendeels te kloppen. Op je scherm gaan wel degelijk twee volledige legers met elkaar in de clinch, maar het merendeel van de strijdkrachten wordt door de computer bestuurd. Deze ‘minderwaardige’ tegenstanders kunnen niet blokken en gaan na één slag al tegen de vlakte – al weten ze door hun overweldigende aantallen toch een beetje uitdaging te bieden. De diepgang van het vechtsysteem komt echter pas naar boven wanneer een vijandige speler zijn opwachting maakt in het strijdgewoel. Je herkent ze in een oogwenk, aangezien ze boven de AI-tegenstanders uittorenen en bovendien op een heel andere manier bewegen. Zij hebben exact dezelfde mogelijkheden als jij en zullen elk foutje genadeloos afstraffen.

Wat gaat-ie doen?

Om het van een andere tegenstander te halen, zal je erg geconcentreerd te werk moeten gaan. Met een druk op een schouderknop lock je het vizier op de vijand, waarna je zelf bepaalt welke houding je aanneemt. Elke houding bereidt je personage voor op een ander type slag: neerwaarts, langs rechts of langs links. Deze slagen kan je daarnaast ook nog eens op twee manieren uitvoeren: snel en relatief schadeloos, of traag en vernietigend. Het is de bedoeling dat je je tegenstander goed observeert, om zo te achterhalen wat hij of zij precies van plan is. Vervolgens kan je, door de joystick in de juiste richting te duwen, de slag pareren en een meedogenloze tegenaanval inzetten. Spelers die alleen maar blokken, kan je uitschakelen met een bikkelharde aanval die door hun verdediging breekt. Een werpaanval en een ontwijkstap zetten tenslotte de puntjes op de i voor dit redelijk indrukwekkende vechtsysteem.

For Honor wordt een tactisch steekspel, waarin elk man-tegen-man gevecht het tij van de veldslag kan doen keren. Dat wilt echter niet zeggen dat je niet opportunistisch kan zijn. Integendeel, toen ik halverwege het partijtje besloot om mijn eergevoel te laten varen en het op een iets gemenere manier aan te pakken, stootte ik al snel door naar de hogere regionen van het scorebord. Snelle aanvallen op het juiste moment inzetten, bleek bijvoorbeeld dé uitgelezen manier om een aanstormende vijand het leven zuur te maken. En je onverhoopt mengen in andere duels door tegenstanders in de rug aan te vallen, biedt ongetwijfeld een tactisch voordeel. Een één-tegen-twee situatie overleven, zal sowieso enkel weggelegd zijn voor de allerbesten. Verlies trouwens ook je staminabalk niet uit het oog. Deze loopt verrassend snel leeg en als dat gebeurt, ben je zonder pardon een vogel voor de kat. Alertheid loont, geloof me.

Voorlopige conclusie

For Honor was voor mij één van de verrassingen van de gamescom. Misschien wel dé verrassing. Ik heb zelden zo’n intense multiplayer ervaring meegemaakt en kan dan ook niet wachten om in februari te kijken hoe het eindresultaat eruit ziet. Online zwaardvechten zou wel eens een gat in de markt kunnen zijn, al blijft de vraag natuurlijk of dit concept lang genoeg kan blijven boeien om het fikse prijskaartje te verantwoorden. Ubisoft is zich volgens mij ook bewust van deze twijfels. Wat ik te spelen kreeg, was volgens één van de ontwikkelaars immers slechts het topje van de ijsberg. Op vlak van modi en vechttechnieken zou er volgens de man in kwestie nog heel wat meer zitten aan te komen. Ik ben alvast geïntrigeerd, want deze speelsessie legde de kern van een potentieel ijzersterk vechtsysteem bloot. Als Ubisoft zijn beloftes waarmaakt, zou het zomaar even kunnen dat For Honor potten (en botten!) gaat breken.