KillingFloorLogo
Gespeeld: Killing Floor 2 – Als één spelconcept de laatste jaren meer games uit de grond gestampt heeft dan konijnen in het hartje van het paarseizoen, is het wel de wave-based survival game. Call of Duty heeft er zelfs een immens populaire modus op gebaseerd, die nu reeds door alle huisontwikkelaars van de franchise overgenomen werd. Killing Floor 2 is wat je krijgt wanneer je Zombies kruist met een gezonde dosis Left 4 Dead en vervolgens middelmatige graphics en een ondermaatse besturing aan de mix toevoegt. Het is een titel die op de gamescom verre van af aanvoelde, ondanks de geplande release binnen minder dan twee maanden. Maar als de verschillende onderdelen in de rekensom geen indruk maken, hoe komt het dan dat de uitkomst zo verdomd verslavend is? Laten we even een kijkje nemen.

Weddenschap

In Killing Floor 2 neem je het in teams van maximaal zes spelers op tegen vijf golven aan zombies en monsters, die voornamelijk met elkaar gemeen hebben dat ze allemaal dringend baat hebben bij een royale portie plastische chirurgie. Op de gamescom werd ik samen met een handvol Nederlandse collega’s in een level gedropt, met één duidelijke opdracht: probeer het zo lang mogelijk vol te houden zonder dat je ingewanden op de ruwe texturen belanden die de vloer moeten voorstellen. Een ongemakkelijke kennismakingsronde deed mij aanvankelijk verlangen naar dat meedogenloze game over scherm, maar het ongeremde enthousiasme van de meekijkende ontwikkelaars achter mij én het feit dat we het wonder boven wonder best lang uithielden, maakten het competitiebeest in mij wakker.

KillingFloor3

En over heldenverhalen op de beursvloer gesproken… op een gegeven moment merk ik, ergens halverwege de voorlaatste ronde, dat ik nog maar als enige over ben. Wie sterft, mag de rest van de aanvalsgolf zorgeloos de pixels op het scherm tellen, wat de druk op zijn of haar nog in leven zijnde kompanen toch doet toenemen. Wanneer ik op het moment dat ik mijn status als eenzame overlevende opmerk ook nog eens zonder kogels val, lijken mijn dagen geteld te zijn. Totdat de twee ontwikkelaars achter mij een weddenschap afsluiten, ingezet met de woorden “Wedden dat hij het niet haalt? Ik geef je vijf euro als hij het loodje legt.” Nou, meer uitdaging had ondergetekende niet nodig. En dankzij wat roekeloos manoeuvreren en een reddende engel in de vorm van een pakje munitie, lukte het me nog ook.

Overmoed komt voor de…

In die mate zelfs, dat ik te overmoedig werd en in de daaropvolgende baasronde – waarin een gigantisch overpowerde griezel korte metten maakte met mijn team – met ware doodsverachting het voortouw nam. Met als gevolg dat ik me vergat te healen en een snelle, roemloze dood stierf. Op dat moment vielen me twee dingen op. Ten eerste is Killing Floor 2 echt wel een lelijk spel. De kartelige randjes zijn scherp genoeg om je aan te snijden en de texturen transporteren je zonder pardon terug naar het PlayStation 3 tijdperk – en ik heb het gevoel dat ik me dan nog mild uitdruk. Ten tweede is samenwerking écht wel de sleutel tot overleven hier. En ondanks het worstelen met de besturing en het ongeïnspireerde level design, voel ik diep van binnen een drang om het opnieuw te proberen.

KillingFloor4

Rollenpatroon

Wat de houdbaarheidsdatum van Killing Floor 2 best wel eens langer kan maken dan die van het gemiddelde pak melk in de supermarkt, zijn de verschillende rollen die je als speler kan uitvoeren. Ik noteerde er enkele bij wijze van illustratie. Wie als ‘firebug’ het level betreedt, mag de monsters letterlijk het vuur aan de schenen leggen met een vlammenwerper. De commando is dan weer je doorsnee soldaat met een machinegeweer, terwijl de gunslinger – een nieuw personage ten opzichte van het eerste deel – gedachten aan het wilde westen oproept door vooral met een paar stevige handwapens te werk te gaan. Qua variatie kan dat tellen, zelfs als dat teniet gedaan wordt door een groot, maar eentonig level en vijanden die – ondanks verschillende types en maten – vooral uit hetzelfde vaatje tappen.

Voorlopige conclusie

Heb ik me geamuseerd met Killing Floor 2? Verrassend genoeg wel, zeker als je de ondermaatse graphics en allesbehalve intuïtieve gameplay in het achterhoofd houdt. Een stroeve eerste kennismaking maakte al snel plaats voor een verwoede speelsessie waarin ik niets liever wilde dan het einde van de laatste ronde halen. Het feit dat dit niet gelukt is, is nog steeds een doorn in het oog en dat zegt toch iets. Wordt Killing Floor 2 een topper? Ik betwijfel het; daarvoor zijn er gewoon teveel betere alternatieven op de markt. Wie echter geen genoeg krijgt van het genre en vrienden heeft die samen met hem de wapens willen opnemen, zou in november wel eens een aangename titel in ruil voor zijn geld kunnen krijgen. Graphics zijn immers niet alles en zei ik in mijn Verdun review niet dat een stroeve besturing went?