Review: MeiQ: Labyrinth of Death

Review: MeiQ: Labyrinth of Death – Als ontwikkelaar, noch als uitgever wil je niet graag bekend staan om altijd hetzelfde trucje uit te voeren in een al kritische industrie. Toch zijn er sommigen die er wel vrede mee nemen, maar één van de ontwikkelaars die er geen vrede mee heeft is Compile Heart, voornamelijk bekend van de Hyperdimension Neptunia serie. Daarom was Compile Heart eerder dit jaar al begonnen aan een nieuwe trilogie van games die helemaal los van elkaar staan. Deze trilogie staat bekend als “Number 1 House in Hell”. Het eerste project uit deze trilogie was Trillion: God of Destruction, dat over het algemeen vrij gemiddeld werd ontvangen. Nu zijn we aangekomen bij MeiQ: Labyrinth of Death, de tweede poging van Compile Heart om ons te overtuigen dat ze ook goed kunnen zijn voor iets anders dan wéér een Hyperdimension titel.

Wat zit er in een verhaal?

De planeet waar jij, Estra, op leeft staat op het punt om op te houden met bestaan doordat deze gestopt is met draaien. Jij bent één van de uitverkorene vijf “Machina Mages” die op pad wordt gestuurd naar allerlei gevaarlijke grotten om zo bij het rotatiepunt van de planeet te komen om deze weer op gang te brengen. Het is ieder voor zich en de andere meiden maken er een soort van competitie van. Diegene die als eerste de kern van de planeet bereikt, zal de grote winnaar en de heldin van de planeet zijn.

Waar het mis ging

Compile Heart staat bekend om de Hyperdimension Neptunia reeks en één van de redenen waarom deze serie zo geliefd is, is vanwege de humor. De verhalen in deze games zijn vaak flinterdun, maar dit wordt dan vergeven vanwege de leuke grappen die door het spel heen zitten verwerkt. Die grappen zie je in MeiQ niet terug. Ze wisten in Trillion dat niveau nog wel te bereiken, maar nu zijn we helemaal het spoor bijster. Het gehele verhaal voelt gewoon lui aan en mist de charme uit andere Compile Heart spellen.

Een ander pijnpunt is de tekenstijl in dit spel. Zoals we gewend zijn, wordt het verhaal vertelt door middel van graphic novel segmenten waarin je dus allerlei tekeningen met begeleidende tekst te zien krijgt die het verhaal aan je moeten vertellen. Het is misschien een haat/liefde kwestie, maar de tekenstijl van MeiQ wist ons totaal niet te bekoren. Vaak combineren ze een volwassen tekenstijl met schattige figuurtjes om zo een soort inadequaat effect te creëren. Nu voelde het alsof we naar een kinderprogramma zaten te kijken met daarbij soms wat geweld.

Als een reddende engel

Nadat je als liefhebber van dit genre een zeer slechte eerste indruk krijgt, komt daar dan toch de gameplay om de hoek kijken. Gelukkig kunnen we zeggen dat het vechtsysteem weer erg strak in elkaar zit. Met alle upgrades die je kan vrijspelen, uitrusting en zelfs een eigen Guardian. Een Guardian is een soort robot die jou zal helpen tijdens gevechten. Elke Guardian staat voor een bepaald element, zoals water, grond, vuur en ga zo door. Dit betekent dus ook dat bepaalde elementen krachtig zijn tegen andere elementen, zoals water dat tegen vuur is.

Terwijl je door alle kerkers navigeert kan je allerlei schatten en geheimen tegen het lijf lopen. Door het verkennen van de kerkers zal ook je kaart steeds uitgebreider worden, wat niet bepaald een gemis is, aangezien de omgevingen allemaal erg op elkaar lijken. Jammer is dat de kerkers zeer kaal zijn aangekleed en je dus personen en schatten nooit fysiek in de kerker zal zien. Wanneer je op een “speciaal” vakje terechtkomt, word je via een stukje graphic novel duidelijk gemaakt wat voor schat er staat of wie je tegenkomt.

Hit or miss

Zoals we al eerder hebben besproken is MeiQ een typisch gevalletje van hit or miss, iets wat we in het grafische aspect van het spel duidelijk zien terugkomen. De 3D animaties tijdens gevechten zien er allemaal prima uit met kleurrijke aanvallen en genoeg verschillende karakters om het interessant te houden. De kerkers daarentegen voelen erg kaal aan en hadden veel meer aankleding mogen hebben. En dan hebben we de tekenstijl natuurlijk al eerder benoemd. Het voelt op veel van dit soort punten gewoon erg gehaast aan, waardoor het geheel nogal slordig overkomt.