Review: Batman: The Telltale Series – Episode 2: Children Of Arkham

Review: Batman: The Telltale Series – Episode 2: Children Of Arkham – Comic book fans houden er doorgaans niet van wanneer er een aangrijpende verandering plaatsvindt in één van hun geliefde universums. Ze maken het al helemaal bont wanneer de verandering in kwestie hun favoriete personages radicaal een andere richting uitduwt. Kijk maar eens naar de gemiddelde reactie op het nieuws dat Tony Stark binnenkort zijn identiteit als Iron Man zal doorgeven aan een vijftienjarig, Afro-Amerikaans meisje. Of denk terug aan de schok die door het comic book landschap trok wanneer enkele maanden geleden onthuld werd dat niemand minder dan Captain America al die tijd als undercoveragent voor Hydra dienst deed. Je hebt met andere woorden lef nodig om iets te veranderen aan een jarenlange continuïteit. En het is dat soort lef dat Telltale demonstreert met zijn Batmanreeks.

Thomas wie?

In Children of Arkham, de tweede aflevering van Batman: The Telltale series, gaat ontwikkelaar Telltale op meedogenloze wijze achter de identiteit van Thomas Wayne aan. De vader van Bruce werd voorheen altijd voorgesteld als een soort heilige, die zijn fortuin onvermoeibaar aanwendde om de armen in Gotham van een beter leven te voorzien. Dat dit schijnbaar vloekt met Thomas’ status als multimiljardair, is altijd al de kracht van het personage geweest. Telltale stelt zich echter terecht vragen bij de manier waarop al dat geld in Thomas Waynes bankkluis terecht gekomen is en deinst er niet voor terug om de Wayne familie languit door het slijk te sleuren. Op het einde van de vorige aflevering kwamen we te weten dat Thomas Waynes methodes misschien niet altijd even kosjer waren. Deze aflevering gaat verder op dat elan.

Men zegt wel eens dat de waarheid kwetst. Ik wil me dan ook niet te zeer afvragen wat Bruce Wayne gevoeld moet hebben wanneer in de openingsminuten van Children of Arkham (een deel van) de waarheid aan het licht komt. In Telltales versie van de feiten was Thomas Wayne allesbehalve een heilige, en de moord op hem en zijn vrouw allesbehalve een gewone overval. Het is de aanzet voor een intrigerend mysterie, dat genadeloos aan je gevoelsspieren trekt en je meer dan ooit in het door tragedie getraumatiseerde hoofd van Bruce Wayne plaatst. Voeg daar nog een seksueel geladen relatie met Catwoman, een tussen twee vuren geplaatste kandidaat-burgemeester Harvey Dent en een in beruchtheid toenemende Penguin aan toe, en je krijgt opnieuw een fascinerende verhaallijn voorgeschoteld die je grondig door elkaar schudt.

Keuzes, keuzes

Children of Arkham is korter dan voorganger Realm of Shadows, maar gaat een stuk slimmer om met die speelduur. Geen moment voelt overbodig aan in deze aflevering en elke scène zet de spanningsboog strakker, tot je in de slotminuten overrompeld wordt door wat Telltale al de hele tijd van plan was. Terwijl alle puzzelstukjes langzaam maar zeker in elkaar vallen, wordt je zoals gebruikelijk getrakteerd op een aantal keuzes, de ene al lastiger dan de andere. Het finale dilemma is er ééntje om van wakker te liggen, maar ook de andere tweesplitsingen beginnen schijnbaar meer betekenis te krijgen. Geef je journaliste Vicki Vale meer informatie of negeer je haar? Blijf je Harvey steunen of loop je over naar de concurrentie? De gevolgen van je keuzes zijn niet altijd duidelijk, maar net dat maakt het kiezen zo slopend.

Meer dan ooit besef ik tijdens het spelen van deze aflevering dat niet Batman, maar Bruce Wayne centraal staat in dit verhaal. In die mate zelfs dat je op een gegeven moment moet kiezen tussen beiden – en geloof het of niet, ik opteerde haast zonder nadenken om het maatpak van Bruce Wayne aan te trekken in plaats van diens alter ego’s superheldenkostuum. De actiescènes zijn dan ook de minder interessante elementen van Children of Arkham, ook al heeft je input dit keer wel degelijk nut. Wie de QTE’s niet op het juiste moment afrondt, krijgt immers op redelijk brutale wijze te zien hoe Batman het loodje legt. De game moet het nu eenmaal meer hebben van zijn vindingrijke dialogen en politieke achtergrond. De gevechtsscènes komen op de tweede plaats, zelfs al bevatten ze een obscuur DC-personage als Blockbuster.

Technische ramp

Dat een Telltale episode op vlak van verhaal en keuzes wel goed zit, zal tegenwoordig niemand meer verbazen. Helaas is de belabberde technische kwaliteit van zo’n aflevering inmiddels ook parate kennis. Children of Arkham is op dit vlak geen verbetering. De framerate daalt bij vlagen lager dan het vriespunt, de laadtijden duren écht wel te lang voor dit soort game en de game gaf er tijdens een cruciale scène ook even volledig de brui aan. Erger vond ik de audioproblemen. Tijdens een belangrijk duel vielen plots de omgevingsgeluiden weg, waardoor pistoolschoten en vuistgevechten elk gevoel van impact verloren. Dit soort kinderziektes kunnen vandaag de dag toch echt niet meer door de beugel. Het gebrek aan afwerking is gewoonweg schandalig en valt wat mij betreft niet langer met de mantel der liefde te bedekken. Sorry, Telltale.