Review: Call of Duty: Infinite Warfare

Review: Call of Duty: Infinite Warfare – De aardse grondstoffen raken op. Dat is al jaren bekend en ondertussen groeit de bevolking maar door. Dat zal gegarandeerd vroeg of laat tot problemen leiden en een scenario dat kan ontstaan, is dat we in het heelal op zoek moeten gaan naar nieuwe grondstoffen om het voortbestaan van de mensheid te garanderen. Dat is op dit moment nog glazen bol werk, maar Call of Duty: Infinite Warfare schotelt je alvast een dergelijk scenario voor; we gaan namelijk de ruimte in.

De afsplitsing

In Call of Duty: Infinite Warfare maak je deel uit van de UNSA, een wereldwijde organisatie die gezien kan worden als een wat geëvolueerde versie van de Verenigde Naties. Deze organisatie is de ruimte in getrokken om grondstoffen te delven voor de mensheid op aarde. Het probleem is echter dat zij wereldwijd en in space de macht hebben en waar macht is, ontstaan problemen. Zo is er op een gegeven moment een afsplitsing geweest, die zichzelf de SDF (Settlement Defense Front) noemt en zij hebben tientallen jaren in de schaduw van de UNSA gewerkt, geleefd en zich ontwikkeld.

Tot het moment daar is dat zij het nodig achten om frontaal in de aanval te gaan, een aanval die niet geheel onhandig getimed is. Tijdens een parade van de UNSA in Geneve opent de SDF het vuur en schakelen ze een groot deel van de vloot van de UNSA uit, met bijgevolg een hoop doden, waaronder ook veel burgers. De primaire reden is dat de SDF niet langer in de schaduw wil staan en dat ze zelf de controle willen hebben over alle grondstoffen, het heelal en meer. Een diplomatieke aanpak is er niet bij, want onder leiding van Salen Kotch, gespeeld door Kit Harrington, is het uitschakelen van de UNSA de beste oplossing.

Jij, als kapitein Reyes, ziet met lede ogen toe hoe Geneve in brand staat, de oorlog verklaard is en de UNSA grondige schade werd toegebracht. Dat laat je natuurlijk niet zomaar gebeuren en dat is waar het avontuur voor jou als speler start. Je zult op missie gestuurd worden om te redden wat er te redden valt en tegelijkertijd de SDF aan te vallen, zodat het voortbestaan van de UNSA enigszins een kans krijgt. Bijgevolg beland je in alle uithoeken van het heelal, waar je er op traditionele wijze flink op los zal knallen.

Dat is niet het enige, want door het noodlot wordt Reyes ook nog eens gepromoveerd tot de leider van de Retribution, één van de laatste grote ruimteschepen van de UNSA. Hij moet beslissingen nemen die snel gemaakt moeten worden, zonder een analyse van het potentiële gevolg. Hij is niet iemand die stil blijft zitten, maar er zelf op uittrekt en eigenlijk neemt hij continu het voortouw. Wat dat betreft, is hij de klassieke Call of Duty held. Daar is weinig mis mee, want met hem beleef je het ene avontuur na het andere en dat samen met ETH.3n, een gevechtsbot met geavanceerde AI die communiceert als een mens, waarbij goede humor overigens niet geschuwd wordt.

Genieten van de planeten

De singleplayercampagne is goed voor een uur of vijf á zes aan gameplay. De game neemt je in eerste instantie op sleeptouw door de missies heen die zich op aarde en in de ruimte afspelen. Maar op ongeveer één derde van de game krijg je de mogelijkheid om vrij rond te lopen op de Retribution. Hier kan je naar je Armory gaan om nieuwe wapens en items te bekijken of uit te proberen, kun je het nieuws bekijken en audiologs beluisteren in je privéruimte, of nieuwe missies opstarten vanaf een centraal bord dat een kaart van het heelal moet voorstellen.

Gedurende de campagne zal je diverse planeten aandoen en hier gaat de ontwikkelaar op creatieve wijze mee om. Mars is natuurlijk enigszins bekend als de rode planeet, dus je krijgt een rode woestijnachtige ruimte om in rond te lopen. Titan is echter een veel ruwere planeet met veel rotsgebieden en een gele horizon die er vrij giftig uitziet. Ook is er nog een speellocatie zeer dicht bij de zon, die razendsnel om haar as draait. Hierbij kan je alleen in het donker van A naar B lopen, want in zonlicht verbrand je haast direct.

Wat dat betreft, weet Infinity Ward een setting te creëren die regelmatig verrast, juist omdat het visueel of qua gameplay creatief en origineel is ingevuld. Bovendien zul je zo nu en dan even je tijd nemen om rond te kijken. De locaties voelen namelijk best fris aan voor een Call of Duty game, dus dat begint goed. Daar blijft het niet bij, want ook op aarde zul je geconfronteerd worden met een tweetal indrukwekkende setpieces. Dit vrij snel na de frontale aanval en dat maakt best wat indruk, zij het niet dat men dat niveau later niet meer haalt. Dit is misschien wat jammer, maar je krijgt er wel verschillende unieke locaties voor terug, die het geheel tot een mooie ervaring maken.

All Ghillied Up in Space

Met een uurtje of vijf tot zes kan je klaar zijn met de campagne, maar dan volg je puur alleen het verhaal. Er is echter meer, want op het genoemde punt – op ongeveer één derde van de game – krijg je namelijk via de kaart van het heelal de mogelijkheid om zijmissies te accepteren. Deze sturen je naar alle uithoeken van het heelal, waar je of een vijandig schip moet infiltreren of geconfronteerd wordt met heftige dogfights die je uitvecht in de Jackal. Deze missies zijn goed voor een minuut of tien tot twintig aan gameplay per stuk en er zijn er best wat aanwezig, waardoor de totale speelduur al snel richting de acht uur gaat.

Deze missies hebben overigens ook een nuttige bijdrage aan het geheel, omdat het meer context aan het verhaal geeft. Ook zijn ze leuk om te spelen, waardoor de singleplayer als één mooi pakket aanvoelt waarin je een hachelijk avontuur beleeft. Men is bovendien vrij creatief, want zo is er een missie waarbij je een schip moet infiltreren zonder iemand te alarmeren. Vervolgens trek je een pak van de vijand aan en moet je door het schip heen bewegen, maar als je te dicht bij vijanden komt, worden ze gealarmeerd. Het eerste wat in onze gedachten opkwam was ‘All Ghillied Up in Space.’ All Ghillied Up is inmiddels een legendarische missie en hoewel hetgeen zojuist omschreven misschien niet zo memorabel is, weet het wel de juiste toon te zetten. Bovendien zijn er meer geslaagde zijmissies, dus probeer ze zeker even uit.

Multiplayer in space

Van de singleplayer gaan we door naar de multiplayer en dat is natuurlijk waar het uiteindelijk om draait. Niet geheel onverwachts krijg je in deze modus volop de keuze uit maps, modi, wapens en nog veel meer. Wat dat betreft, heeft Infinity Ward ook dit onderdeel voorzien van genoeg inhoud om het langdurig interessant te houden, maar geldt dat automatisch ook voor de gameplay? Dat is een beetje een lastig ding, want hoewel het op zich een lekkere en vlotte multiplayer is met een aantal erg mooie maps, voelt het geheel toch net iets te ruw aan.

De maps zijn mooi vormgegeven en bieden veel mogelijkheden tot vooral close quarters combat. Als je echter een fanatiek sluipschutter bent, zal je toch wat teleurgesteld worden, aangezien de maps in dat opzicht dermate compact zijn, dat je al snel naar andere wapens zult overstappen. Wat rustiger aandoen in het relatief hoge tempo zit er ook niet altijd even goed in. Dit omdat verschillende maps niet direct genoeg ruimte bieden tot een overzicht om te snipen en omdat de spawns soms wat onhandig geplaatst zijn, waardoor je de dupe bent van je positie. Aan de andere kant ligt de nadruk eens te meer op close quarters combat en hebben we bijzonder veel heftige gevechten uitgevochten op een aantal chokepoints op de verschillende maps.

Dat is overigens waar de actie echt tot haar hoogtepunt komt, want doordat je de mogelijkheid hebt om hoger te spingen en wallruns uit te voeren, kan het er zeer hectisch aan toegaan. Al helemaal op de allerkleinste maps; daar is het één groot gekkenhuis. Hierbij is het interessant dat het tempo net een slagje lager ligt dan bij Call of Duty: Black Ops III het geval was. Daar staat wel tegenover dat veel maps vrij compact zijn, waardoor het tempo alsnog behoorlijk hoog ligt. Het is overigens hierdoor per map wel variabel in hoeverre je kunt wallrunnen, want niet elke omgeving is daar even goed voor geschikt. Desalniettemin is de multiplayer vooral meer van hetzelfde en het gevoel dat we hierbij hebben, is dat het een beetje een X-factor mist.

Dat zit hem in een aantal elementen. Zo is er weinig innovatie te bespeuren en ook grafisch is het beduidend een stap terug als je de andere twee modi in de game gespeeld hebt. Het valt te begrijpen dat een soepel draaiende multiplayer van cruciaal belang is, maar het grafische stapje terug is in eerste instantie wel even wennen. Daarbij komt nog dat men in tegenstelling tot de Specialists uit Black Ops III nu Combat RIGS in het leven heeft geroepen, die elk zo hun eigen wapens, mogelijkheden en aanvallen hebben. Deze RIGS zijn best handig in gevechten, zeker als je de speciale opties kan aanwenden. Toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat de balans zo hier en daar bij de RIGS niet helemaal in orde is. Dit zien we zo nu en dan ook terug bij de spawns.

Dan zijn er natuurlijk nog de vele wapens. Hier zitten een aantal prachtstukken tussen, maar er zijn ook wapens die niet veel gebruikt zullen worden. Dat is bij elk deel het geval, maar nieuw is dat je bepaalde wapens steeds beter kan maken, waardoor sommige niet veel gebruikte wapens in potentie juist erg interessant kunnen zijn. Het verbeteren gaat echter niet op de traditionele wijze door middel van extra attachments of voordelige perks, maar door nieuwe (betere) varianten te ‘craften’. Hierdoor krijg je uniekere varianten van bestaande wapens die men prototypes noemt. Die wapens hebben allemaal hun eigen perks en als je de meest exclusieve (lees: dure) variant te pakken hebt, heb je daadwerkelijk een voordeel in de gameplay.

Men prijst dit systeem heel erg aan als craften, maar eigenlijk is hier helemaal geen sprake van. Deze betere wapens kan je op twee manieren vrijspelen, via supply drops of door Salvage te gebruiken. Door dat laatste in te zetten, ‘craft’ je het wapen, wat in feite gewoon betalen is met in-game currency. Ga je voor een supply drop, dan is het puur geluk hebben en daarin heb je natuurlijk weer wat variatie als het gaat om de zeldzaamheid. Hoe zeldzamer de supply drop, hoe meer het je kost, maar dat levert je ongetwijfeld veel meer waardevolle content op. Tot zover is er op zich weinig aan de hand met dit systeem, want het geeft je meer redenen om de game te spelen.

Het probleem dat ik hierbij echter heb, is dat het verzamelen van de benodigde zaken tijdens het spelen van de game dermate langzaam gaat, dat het best lang kan duren voor je alles bij elkaar hebt. Natuurlijk is ook dat een kwestie van hoe je speelt, want hoe beter je bent, hoe sneller je alles vrijspeelt. Desalniettemin duurt het gewoon erg lang en eigenlijk iets té lang, waardoor het op een gegeven moment heel erg als grinden begint aan te voelen om net dat ene wapen te unlocken. Aan de andere kant: als het je dan eindelijk is gelukt, haal je hier wel voordeel uit, mits je natuurlijk blij bent met het geboden resultaat. Daarbuiten kun je de vele wapens weer naar hartenlust cosmetisch customizen, dankzij de vele visuele extra’s die je eveneens via supply drops verkrijgt of door te levelen.

Zombies in Spaceland

Infinity Ward moet er met Call of Duty: Infinite Warfare ook aan geloven: de zombies. Deze modus is eigenlijk qua gameplay best traditioneel, want het volgt het inmiddels bekende pad. Je wordt in je eentje of met meer man in een verlaten attractiepark gedropt, nadat je in een film bent gezogen. Jouw doel? Zo lang mogelijk zien te overleven en alle zombies afschieten die je op je pad treft. Door te doden en barricades te herstellen, verdien je geld en daarmee koop je nieuwe wapens. Tot zover is het concept identiek, maar men geeft er wel een leuke draai aan door met allerlei nieuwe elementen te komen.

Het pretpark is namelijk behoorlijk groot en biedt onderdak aan allerlei geheimen. Dat zijn de opzichtige zaken zoals attracties die je gaandeweg ontdekt om in je voordeel tegen zombies te gebruiken, maar ook attracties die je kan bezoeken om daarmee tickets te verzamelen. Deze tickets kan je spenderen aan bepaalde wapens die op hun eigen manier allemaal erg handig kunnen zijn. Ook zul je allerlei losse objecten tegenkomen die je of ergens voor nodig hebt in de vorm van een quest of kunt gebruiken om een extra beveiliging in te zetten en meer.

Ondanks de nieuwe elementen voor een dergelijke Zombies modus, is de opzet qua gameplay erg vertrouwd. Sterker nog, men wijkt er eigenlijk nauwelijks vanaf en de nieuwe zaken zijn vooral in deze context erg toepasselijk. Het geeft het geheel bovendien een eigen identiteit en de jaren 80 vibe werkt uitstekend voor de sfeer. Vanzelfsprekend word je gemotiveerd om op onderzoek uit te gaan naar allerlei easter eggs die je verder in het verhaal kunnen helpen en die zorgen ervoor dat de drang om door te blijven spelen aanwezig blijft, want telkens ontdek je wel weer wat nieuws. En laat dat nu net de kracht van deze modus zijn.

Dat er nu gebruik wordt gemaakt van Fate en Fortune cards is ook nieuw. Dit zijn kaarten die je kunt gebruiken in jouw voordeel. Fate cards kan je inzetten om een tijdelijke extra te activeren, zoals snellere health regeneration, zombies die in de fik vliegen als ze geraakt worden, betere accuraatheid en meer. Je speelt nieuwe kaarten vrij door te levelen in deze modus en zodoende stel je een eigen deck samen waarvan jij denkt dat het je goed kan helpen. Daartegenover staan de Fortune cards en die zijn consumeerbaar. Deze verkrijg je enkel via Zombie crates die je aanschaft met behulp van sleutels die je weer via deze modus of de multiplayer kan verdienen.

Deze Fortune cards kan je per match drie keer inzetten en deze leveren flinke extra’s op, omdat ze aardig overpowered zijn. De keerzijde is wel dat je ze maar in één match kan gebruiken en dat maximaal drie keer. Nadien ben je zo’n Fortune card kwijt en dien je deze opnieuw te verkrijgen via een Zombie crate. Dit is een interessant element in aanvulling op de gameplay, hoewel het enigszins doet denken aan de kauwgomballen uit Black Ops III. Daarbuiten kunnen we eigenlijk vrij kort zijn over Zombies in Spaceland. Het is vermakelijk, de setting is goed gevonden, het werkt en zit boordevol easter eggs. Meer vertellen zou zonde zijn, want dit is dé modus bij uitstek die je vooral zelf moet ontdekken.