Review: Batman: The Telltale Series – Episode 5: City of Light

Review: Batman: The Telltale Series – Episode 5: City of Light – De voorbije maanden hebben Batman en Bruce Wayne – twee namen voor in essentie dezelfde mens, al worden ze hier zeer bewust in twee gesplitst – in Telltales nieuwste, episodische reeks het beste van zichzelf gegeven. En zoals dat hoort in een TV-seizoen, toch het format dat voor Telltale als voornaamste inspiratiebron dienstdoet, krijgen we een op papier kanjer van seizoensfinale voorgeschoteld om het één en ander netjes af te ronden. De losse eindjes aan elkaar knopen en er meteen ook een strik in leggen, heet dat. De verhaallijn die al vier afleveringen lang woekert en woedt van een gepast einde voorzien en er tegelijkertijd voor zorgen dat er voldoende materie overblijft om er een vervolg op te breien. City of Light probeert het allemaal – en grotendeels met succes.

Gek, gekker, gekst

Batman heeft het eigenlijk niet slecht gedaan. Het eerste seizoen kende enkele ups en downs, met een wel erg langzaam vooruit kabbelende derde aflevering als laagtepunt. Alles culmineert echter zeer netjes in een slotaflevering die net geen anderhalf uur duurt en van die tijd maximaal gebruikmaakt om elke bestaande verhaallijn ten grave te dragen. Hier slaagt het overigens wonderwel in. Nadat Penguin op het einde van de vorige episode een enkeltje richting gevangenis aantrof onder zijn kerstboom – het gevolg van een lastige knoop die ik slechts met moeite wist door te hakken – blijven er nu nog twee levensgevaarlijke bedreigingen over in Gotham City. Aan een getormenteerde en door het slijk gesleurde Bruce Wayne om korte metten met hen te maken.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Aan de ene kant van de ring vinden we immers de doorgeslagen burgemeester Harvey “Two-Face” Dent terug. Van de ooit zo sympathieke openbare aanklager is nog maar weinig over. Onder het mom van “het doel heiligt de middelen”, zet Dent zonder schroom de levens van de inwoners van Gotham op het spel om zowel de Children of Arkham als Bruce Wayne een loer te draaien. De andere kant van de ring wordt dan weer ingenomen door Lady Arkham, a.k.a Vicki Vale, a.k.a. Victoria Arkham, een levensgevaarlijke figuur die er evenmin voor terugdeinst om over lijken te gaan. Als dan ook Catwoman nog eens haar (her)opwachting maakt, wordt het dringen voor de lenzen van Telltales virtuele cameramannen. Misschien iets te veel.

Grijswaarden

City of Light laat zich, zoals het een goede seizoensfinale betaamt, lezen als een soort “greatest hits” collectie van het voorbije seizoen. Alle gameplay-elementen en nog in leven zijnde figuren mogen een laatste keer de revue passeren, met wisselend succes. Eerlijk gezegd hadden wij ook wel zonder dat laatste, niets aan het verhaal toevoegende en veel te lang durende gesprek tussen Bruce Wayne en Selina Kyle gekund. Ja, het diept beide personages nog wat verder uit, maar haalt tegelijkertijd alle vaart uit het op dat moment prettig vooruit razende avontuur. Ook de ‘crime scene’ segmenten zorgen voor onnodige vertraging, al is dat omdat de eigenlijke misdaden in dit geval zo eenvoudig in elkaar steken dat zelfs een kleuter van vijf snel kan uitvissen hoe de vork in de steel zit.

De manier waarop Telltale het per definitie zwart-witte maanlandschap van de superheldencartoon van meer grijswaarden weet te voorzien, juich ik dan weer wel toe. Elk personage, van de manische Harvey Dent tot de getergde Lady Arkham, wordt neergezet als een mens van vlees en bloed, wat er op den duur voor zorgt dat je zelfs Vicki Vale begrijpt. Vergeven? Dat is een brug te ver. Maar begrijpen? Ja, dat ligt na het spelen van deze episode toch al anders. City of Light krijgt bovendien twee geweldige actiescènes als boekeindes, die gegarandeerd het hart sneller zullen laten slaan. De kers op de taart is een gewaagde laatste keuze, waarvan de gevolgen helaas niet zo grandioos zijn als je aanvankelijk gedacht had. Ook met de finale cliffhanger speelt Telltale op safe.

Here we go again

En dan komen we aan bij Telltales Achillespees: de technische uitwerking. En die is opnieuw erbarmelijk. Of ja, misschien ben ik dit keer een beetje te streng. Ik heb immers slechts enkele keren een zakkende framerate aangetroffen, al gebeurde het wel elke keer vlak voor een belangrijke QTE in een gevechtssituatie. Zeer nefast voor de belevenis. Het spel crashte daarentegen opnieuw op een belangrijk moment en de laadtijden lopen soms echt de spuigaten uit. Ik heb het reeds gezegd en zal het blijven herhalen tot het opgelost is: dit is onaanvaardbaar. Een niet al te zware titel als dit zou toch echt niet mogen stotteren als iemand die net al zijn moed bijeen geraapt heeft om een gesprek met zijn crush aan te knopen. Met het audiovisuele aspect van de game zit het verder wél weer goed.