DLC Special: Call of Duty: Infinite Warfare – Sabotage – Call of Duty: Infinite Warfare – toepasselijke titel, aangezien het hier toch al het dertiende deel in Activisions miljoenenfranchise betaamt – ligt inmiddels al een aardige drie maanden in de winkelrekken. Dat betekent dat we het eerste van de traditionele vier uitbreidingspakketten in onze virtuele brievenbus mogen verwachten. Naar goede gewoonte wordt het online aanbod van de game aangevuld met drie gloednieuwe multiplayermaps, een heruitgevonden map uit een voorgaand deel én een kersverse episode in het zombieverhaal. Ik onderzocht alvast even of het eerste DLC-pakket jouw zuurverdiende centen waard is en merkte dat de ooit op handen gedragen ontwikkelaar nog steeds perfect weet hoe het moet.

Brooklyn By Night

Bij wijze van vuurdoop dook ik onmiddellijk vastberaden in ‘Noir’, een duister toekomstbeeld dat zich in de New Yorkse wijk Brooklyn situeert. De iconische skyline van Manhattan wordt tussen de regengordijnen door in het grillige tegenlicht van de bliksem geschetst en zorgt voor een epische achtergrond. De eigenlijke confrontaties spelen zich aan de overkant van de baai af, onder en naast de uitloper van de Brooklyn Bridge. ‘Noir’ profileert zich al snel als een typische drielanenmap, met twee relatief rustige flankroutes en een hectisch centraal plein, waar beide teams genadeloos met elkaar in de clinch gaan. Sluipschutters zie ik hier niet direct aan hun trekken komen, maar wie mikt op intieme duels en shoot-outs vanop middellange afstand, krijgt er een leuke, doch niet bijzonder verrassende arena bij.

De Eeuwige Pixelvelden

‘Neon’ komt als eerstvolgende map aan de beurt. Meneer Proper zou een luilekkerleventje kunnen leiden in deze virtuele stad; de witte wanden zijn oogverblindend en vooral kraaknet. ‘Neon’ speelt zich af in een volledig uit nullen en enen opgetrokken gevechtssimulatie, wat meteen ook verklaard waarom dodelijk getroffen tegenstanders in helderblauwe scherven uit elkaar spatten. De map wordt door Infinity Ward omschreven als ‘Z-vormig’ en blijkt al snel een waar paradijs te zijn voor sluipschutters. Wie zich in één van de drie langwerpige straten waagt, zal daar bijzonder weinig dekking aantreffen en positioneert zich zo ongetwijfeld in de crosshair van een beter opgestelde tegenstander. Kleine, felgekleurde zijkamertjes bieden soelaas voor wie het er liever iets persoonlijker aan toegaat.

Waar is Ezio?

‘Renaissance’ situeert zich in Venetië en deed mijn nog steeds door Assassin’s Creed II in beslag genomen hart aanvankelijk wat sneller slaan. Tot ik voet zette op het slagveld en erachter kwam dat Infinity Ward de iconische bouwwerken uit het idyllische Italiaanse stadje links heeft laten liggen. In plaats daarvan krijg je een bijzonder kleine omgeving voorgeschoteld, die weliswaar opgetrokken is in de typische Venetiaanse architectuur, maar buiten een nauwgezet vormgegeven kerk in het centrum niet meteen geïnspireerd overkomt. Fans van intense, explosieve confrontaties op korte afstand, krijgen zeker waar voor hun geld, maar ik had van een setting als Venetië meer verwacht. Het feit dat je niet kan zwemmen en dus géén gebruik kan maken van de kanalen, wrijft alleen maar zout in de wonde.

Afghan… Op Mars

Is het je al opgevallen dat, naarmate de Call of Duty ontwikkelaars meer oude omgevingen in een nieuw jasje steken, er steeds meer maps als klassiekers bestempeld worden? Dat gezegd zijnde, vind ik dat Afghan die stempel best verdient. De map werd integraal, inclusief vliegtuigwrak in het centrum, overgeheveld naar Mars, waar een uitgebreide installatie de planeet leefbaar moet maken voor de mensheid. ‘Dominion’ is onmiddellijk herkenbaar als Afghan, al zal je hier geen stapel matrassen terugvinden aan de voet van de klif om springers op te vangen. Ook vind ik het jammer dat de karakteristieke grot uit het origineel vervangen werd door een dertien-in-een-dozijn futuristisch gebouw. Dat doet echter geen afbreuk aan de map, waarop zowat elk type speler wel wat lekkers zal kunnen vinden.

Fuiven tot je erbij neervalt

Ik beschouw mezelf als een fan van de Zombies modus, maar heb in tegenstelling tot sommigen niet zo’n gigantisch overschot aan tijd dat ik er wekelijks meer dan een handvol uren aan wil/kan besteden. Ik moet dan ook toegeven dat Treyarch mij wat begon te verliezen met hun steeds grotere en ingewikkeldere levels. Mappen als ‘Shadows of Evil’ en ‘Der Eisendrache’ zaten erg ingenieus in elkaar, maar wie gewoon even wilde proberen om op korte tijd zover mogelijk te geraken, was eraan voor de moeite. Om bepaalde basisitems te verkrijgen of überhaupt een kans te maken om lang staande te blijven, moest je al snel een uur besteden aan het volbrengen van een aantal cryptische stappen. Minder goede spelers konden het eigenlijk vergeten; Zombies werd meer en meer een privé onderonsje voor de die hard fans.

Infinity Ward pakt het anders aan. Net als Zombies in Spaceland voelt Rave in the Redwoods namelijk aan als een level waarin die hards opnieuw een overdosis aan easter eggs kunnen opzoeken, terwijl nieuwkomers of minder fanatieke spelers ook gewoon ouderwets een rondje ‘zo lang mogelijk overleven’ kunnen spelen. Voor de spelwereld zocht men duidelijk inspiratie bij oude slasherfilms als Friday The 13th. Je holt immers rond in een nachtelijk zomerkamp, gesitueerd aan de rand van een meer en met een ondergrondse mijn binnen loopafstand. Het sfeertje is heerlijk sinister, de nieuwe vijanden – waaronder een redneck met een kettingzaag en een kudde sasquatsch – bieden best wat uitdaging en wie een bepaald item in het kampvuur gooit, krijgt een flashy LSD-trip voorgeschoteld om U tegen te zeggen.

Conclusie

Infinity Ward levert met ‘Sabotage’ een oerdegelijk uitbreidingspakket af, waarin het nieuwe zombielevel Rave in the Redwoods – voor de verandering toegankelijk voor zowel nieuwkomers als die hard fans – het onvervalste hoogtepunt vormt. Wie wil, kan in het sinistere zomerkamp nabij Bear Lake de komende weken ettelijke uren vertoeven zonder zich ook maar een seconde te vervelen. De multiplayermaps roepen meer gemengde gevoelens op. ‘Neon’ en ‘Noir’ werpen zich succesvol op als het paradijs voor respectievelijk sluipschutters en fans van het intiemere duel, maar ‘Renaissance’ is klein en ongeïnspireerd, terwijl de Afghan-remake ‘Dominion’ enkele iconische elementen uit het origineel achterwege laat. Sabotage is dus verre van slecht, maar ik denk dat Infinity Ward meer in zijn mars heeft.