Review: Tales of Berseria

Review: Tales of Berseria – Mensen hebben nog wel eens de neiging om te vergeten dat de “Tales of”-serie al ruim 20 jaar mee gaat. Dit plaatst deze serie in het rijtje Final Fantasy en Shin Megami Tensei qua uithoudingsvermogen. De Tales games zijn altijd gewoon goede RPG’s geweest, maar in tegenstelling tot de eerder genoemde series is er nooit echt een deel geweest dat met kop en schouders boven de rest uitstak. Gaat Tales of Berseria daar nu verandering in brengen?

A long time ago in the same galaxy

Tales of Berseria speelt zich af in de Holy Midgand Empire. Mocht deze naam je bekend voorkomen, dit is inderdaad hetzelfde koninkrijk als in Tales of Zestiria, maar Berseria speelt zich ver voor de gebeurtenissen uit Zestiria af. Alles wat zich afspeelt tijdens de gebeurtenissen van Berseria zal leiden tot wat in Zestiria gebeurt. Het verhaal begint met een dame genaamd Velvet Crowe.

Velvet en haar jongere broer zijn vroeger gered door een man genaamd Artorius tijdens de Scarlet Night. Wanneer een Scarlet Night plaatsvindt, wordt een dorp geconsumeerd door duisternis en verschijnen er diverse demonen. De eerste keer dat dit gebeurde, werd de zwangere zus van Velvet om het leven gebracht. Een aantal jaar later vindt er weer een Scarlet Night plaats. Om dit te sussen, probeert Artorius de broer van Velvet op te offeren. Wanneer zij probeert in te grijpen, wordt haar arm omgevormd tot een soort demon. Artorius laat Velvet in de gevangenis gooien waar zij zich drie jaar lang kan voorbereiden op haar wraak.

Sommige dingen veranderen nooit

Wanneer je de voorgaande Tales of-games gespeeld hebt, zal Tales of Berseria weer vertrouwd aanvoelen. Je beweegt nog altijd door een grote open wereld met diverse dorpjes om te ontdekken en mensen om te ontmoeten. Tijdens je tochten speel je als Velvet, terwijl we haar volgen op haar wraakmissie, en zal je ook diverse vijanden tegenkomen. Deze gevechten vinden altijd plaats op de plek waar je jezelf bevindt, echter wordt het vechtterrein afgebakend als een soort arena. Deze gevechten zijn altijd real-time, wat inhoudt dat je altijd je aandacht er goed bij moet houden in tegenstelling tot veel traditionele turn-based RPG’s. Tijdens de gevechten ben je niet beperkt tot het spelen met Velvet, maar kan je ook controle nemen over andere personages die je tegen bent gekomen tijdens je avontuur.

Toch zijn er enkele subtiele aanpassingen hier en daar. De belangrijkste aanpassing is de Soul Gauge. Het vullen van de Soul Gauge zal automatisch gebeuren, maar kan ook versneld worden door vijanden te verslaan en deze zielen van hen af te nemen. Dit werkt echter ook weer andersom, aangezien de vijand jouw kracht ook weer kan stelen. Dit zet jou als speler er toe aan om je opgespaarde aanvallen tijdig in te zetten, wat er op zijn beurt weer voor zorgt dat er toch een extra laag strategisch inzicht van je wordt vereist.

Deze aanvallen staan bekend als “Break Soul”, wat er simpelweg voor zorgt dat jouw combo-teller de pan uit slaat en het karakter dat jij bestuurt wat unieke aanvallen in de mix gooit. Hoe effectief deze aanvallen zijn, hangt af van het karakter dat je op dat moment gebruikt en wat voor vijanden je tegenover je hebt. Ook is er een Blast Gauge aanwezig waarmee je krachtige spreuken uit kan voeren of één van je stand-by teamgenoten erbij kan roepen om een rake klap uit te delen. Dit geeft toch net dat extra beetje diepgang aan het, wellicht wat verouderde, vechtsysteem.

Altijd wat te doen

Naast dat de Tales of-serie altijd voorzien is van een ruime verhaallijn, zijn er ook in dit deel weer sidequests tot je beschikking. Deze kunnen je helpen om wat meer centen te verdienen om zo sneller aan betere uitrusting te komen. De sidequests voelen helaas wel wat eentonig aan en komen vaak op hetzelfde neer. Ondanks dit minpunt blijf je toch in een zekere zin gemotiveerd, gezien je daarna wel vol vertrouwen terug het verhaal in kan stappen met alle upgrades die je verdiend hebt.

Droge kwast

Waar wij de grafische stijl van de Tales of-games vaak vergelijken met een geschilderd doek, betekent dit niet dat de tekenaars stil kunnen blijven zitten. Tales of Berseria ziet er nagenoeg hetzelfde uit als haar voorganger. Dit betekent niet dat het spel lelijk is, maar er had wat meer aan gedaan mogen worden, vooral gezien er toch twee jaar tussen deze twee delen heeft ingezeten. Gelukkig zijn zowel omgevingen als karakters weer erg divers en dat zorgt er toch voor dat je lekker af kan dwalen in de wereld.

Gesmeerde instrumenten

Iets anders wat gelukkig nooit verandert, is de prachtige soundtrack waar de serie ook min of meer om bekend staat. De orchestrale klanken zijn weer door heel de game te horen en zorgen voor een avontuurlijk gevoel. Wanneer je door de uitgestrekte gebieden heen loopt, neemt de muziek je net zo hard mee. Ook is Tales of Berseria natuurlijk weer dual audio, dus we hebben de keuze tussen Japanse en Engelse stemmen.