Review: Aaero – Het is vandaag de dag heel erg moeilijk voor ontwikkelaars om nog origineel voor de dag te komen. Er zijn door de jaren heen zoveel genres bijgekomen en voor elk genre geldt ook nog eens dat er weer volop variatie in te vinden is. Toch heeft indie-studio Mad Fellows geprobeerd om een spel te maken dat authentiek is en daardoor veel gamers zal interesseren. Het uiteindelijke resultaat is Aaero. Het spel mixt bestaande genres met elkaar en dat moet resulteren in een unieke ervaring. Of dit gelukt is, kun je lezen in deze review.

Lekker mixen

Aaero is een mix van een tweetal genres die op het eerste gezicht niet compatibel zijn met elkaar. Het is namelijk een muziek/ritmegame en een twin-stick shooter. Op het eerste gezicht doet de game je heel erg denken aan het vorig jaar uitgegeven Rez Infinite, maar al snel merk je dat dit alleen geldt voor het schietgedeelte. Je beweegt je in een ruimteschip in een 3D wereld en het pad dat je af moet leggen, is al voor je bepaald. Tevens moet je vijanden neerknallen en dat doe je door raketten – tot maximaal acht keer – te ‘locken’ voordat je deze afvuurt. Dit werkte prima in Rez en dat is met deze titel ook weer het geval.

De gameplay wordt in Aaero echter afgewisseld met het nauwkeurig manoeuvreren van je schip. Op sommige momenten zie je een streep lopen en is het de bedoeling dat je deze volgt. Deze streep stopt soms of verandert van richting. Door deze zo goed mogelijk te volgen, krijg je niet alleen punten, maar blijft ook de muziek in zijn volledigheid spelen. Het is dus zaak om dit zo goed mogelijk te doen, want alleen met dit gedeelte scoor je punten. De vijanden die je tegenkomt, kunnen je alleen neerknallen en dan verlies je één van je drie levens. En ben je door je levens heen, dan moet je opnieuw beginnen. De score die je uiteindelijk behaalt, kun je vergelijken met andere spelers van over de hele wereld door middel van een online leaderboard.

It’s a kind of magic

De eerste keer dat je Aaero speelt, weet de game je te overdonderen. Niet alleen voelt de gameplay fris en fruitig aan door de vreemde mix van een muziek/ritmegame en twin-stick shooter, maar de verschillende levels worden vergezeld door geweldige muziekstukken. Deze zwepen je op en maken van de game een bijna magische ervaring. Je doet er echt alles aan om zo goed mogelijk de lijn te volgen zodat je optimaal van het heerlijke deuntje kan genieten. Elk level is voorzien van echt geweldige elektronische muziek, dus je wil dan ook heel graag alle 15 nummers horen.

Het is dan ook een goede zaak dat je ruimteschip zich goed laat besturen. De besturing voelt prima aan en zal je nergens tegenwerken, dus je kan je compleet focussen op de actie op het scherm. Alleen wordt de magie, nadat je elk level hebt gespeeld, een stuk minder. Je kan ze herspelen om een betere score te behalen, maar alles blijft hetzelfde. Je weet dus wat je kunt verwachten. Nu is dat normaal bij een muziekgame, maar met Aaero wordt niet je reactievermogen getest, maar hoe nauwkeurig je met de analoge stick kunt omgaan. Het is na de eerste keer nog wel leuk, maar het is gewoon niet zo verslavend als bijvoorbeeld een Guitar Hero, die puur op reactievermogen gebaseerd is. Ook de hogere moeilijkheidsgraden brengen hier geen verandering in.

Baas boven baas

Er is nog wel geprobeerd wat variatie aan de game toe te voegen in de vorm van een soort eindbazen. In een klein aantal van de levels kom je tegenover een groot monster te staan. Deze zijn niet heel erg origineel en voegen eigenlijk weinig toe aan de gameplay. Ze vragen wel een flink aantal kogels meer om ze neer te halen, maar dat is meteen ook het enige verschil met ‘normale’ vijanden die je tegenkomt. In elk level zijn er ook een aantal geheime doelwitten te vinden en die hebben meer impact op de gameplay dan deze bazen.

In harmonie

Wat wel heel goed uit de verf komt, is het grafische gedeelte. Hier is namelijk rekening gehouden met wat voor game Aaero is en waar de gameplay uit bestaat. Er wordt gebruik gemaakt van grove polygonen met weinig tot geen textures. De resolutie wordt wel hoog gehouden, dus alles ziet er heel erg ‘clean’ uit en sluit daardoor naadloos aan op de vrij simpele opzet van de game. Ondanks de simpele opzet ziet Aaero er dus wel degelijk goed uit. Daar komt ook nog eens bij dat het spel loopt als een zonnetje en dat is natuurlijk altijd een goede zaak.

Conclusie

De eerste kennismaking met Aaero is een geweldige ervaring. De bijzondere mix van een muziek/ritmegame en een twin-stick shooter is vreemd, maar past perfect bij elkaar en de opzwepende muziek helpt het geheel naar een nog hoger niveau. Heb je echter alle levels een keer gespeeld, dan verliest de game al snel een heel stuk van zijn charme. Je weet wat je dan kan verwachten en wat je moet doen en daardoor vervalt de uitdaging en vooral de magie. Het is nog wel leuk, maar het heeft niet meer de impact die het had. Aaero is dus een leuke muziek/ritmegame/twin-stick shooter, maar mist de verslavende x-factor.

Pluspunten

  • Graphics passen perfect bij de game
  • Magistrale soundtrack
  • Eerste kennismaking is overweldigend...

Minpunten

  • …maar verliest daarna aan kracht
  • 'Eindbazen' niet interessant

7.0