Review: The Walking Dead: A New Frontier – Episode 4: Thicker Than Water – “Business as usual”. Zo omschreef ik eerder deze week een beetje cynisch het nieuwe DLC-pakket van Call of Duty: Infinite Warfare. Diezelfde omschrijving begint zo stilaan op te gaan voor de gamereeksen van Telltale. De verhalen zijn telkens prima en de technische uitvoering voor verbetering vatbaar, maar daarmee is meestal ook alles gezegd. Het warme water heruitvinden doen ze allang niet meer bij Telltale en dat hoeft ook niet. Het winnende team veranderen heeft immers nog nooit iemand windeieren gelegd. Een trage, niet bijzonder boeiende episode uitbrengen als opvulsel vlak voor de seizoensfinale ook niet, trouwens.

Watertrappelen

De gebroeders Garcia bevinden zich in een behoorlijk netelige situatie. Ze werden opgepakt in opdracht van de achterbakse Joan, op het eerste zicht de charismatische leider van de Richmond nederzetting, maar achter de rug vooral iemand die zonder vooroordelen over lijken gaat. Joan heeft besloten om een voorbeeld te stellen naar de toekomst toe. Javi en David worden al snel van elkaar gescheiden; die eerste wordt aan zijn lot overgelaten en weet stante pede uit zijn cel te ontsnappen, die tweede wordt onvrijwillig het voorwerp van een openbare executie. Want wie de orde van tante Joan verstoort, mag op de blaren zitten… Of eh… aan een stok bengelen, wat je maar wil. Aan jou om het bloedbad te voorkomen.

Klinkt in potentie interessant en dat is het uiteindelijk ook, al besluit Telltale om eerst een uur lang onnodig ter plaatse te blijven watertrappelen. Belangrijke thema’s als hopeloze liefde, opgroeien en zelfmoord worden aangesneden op wat voor mij absoluut aanvoelde als het verkeerde moment. Als je door een halve stad gewapende maniakken op de hielen gezeten wordt en dan te maken krijgt met een medepersonage dat dringend hulp nodig heeft om zijn relatie te redden, komen mijn prioriteiten toch een beetje in de knoop te zitten. De man in kwestie aanraden om head-first uit het dichtstbijzijnde raam te springen, was helaas geen optie, dus haalde ik maar even de innerlijke love doctor boven. Niet bepaald van harte.

En zo gaat dat een hele tijd door. Conversaties over potentieel interessante onderwerpen die teniet gedaan worden door het ongemakkelijke gevoel dat je eigenlijk je tijd in andere dingen zou moeten steken. Ik wil gerust een conversatie met Clementine voeren over wat het betekent om een vrouw te worden, maar dan liever iets later, wanneer niemands leven in de onmiddellijke toekomst op het spel staat. De minder uitgewerkte personages – Tripp en Eleanor zijn nog steeds van bordkarton; Gabe blijft het prototype van de onuitstaanbare puber – treden bij overmaat van ramp ook nog eens op de voorgrond, waardoor interessantere figuren als David en Kate (Javi’s vlam) tot vervelens toe onderbelicht blijven.

Saved by the bell

Ondermaats wordt het nooit, maar ik vond het hoe langer hoe moeilijker om mij op het verhaal te blijven concentreren. Gelukkig is daar dan weer dat heerlijk dramatische einde, een concept waar Telltale een patent op lijkt te hebben. In het slotkwartier komen alle personages samen, zien we verraad en liefde bovendrijven, en mag er weer naar hartenlust met dood en verderf gezaaid worden. De cliffhanger waarin dit alles uitmondt mag er ook wezen; al wat nog ontbreekt is het boosaardige hoongelach van de ontwikkelaar die zich in de handen wrijft bij het idee van duizenden hongerige wachtende fans. Want laat één ding wel wezen: ik kan niet wachten om erachter te komen hoe dit allemaal afloopt. Spanning verzekerd.

Conclusie

Verder moet ik er eigenlijk weinig woorden aan vuilmaken. Qua graphics en op audiovlak krijgen we meer van hetzelfde voorgeschoteld en dat is prima. Het derde seizoen van The Walking Dead blijft bovendien uitmuntend wat de technische kwaliteit betreft, dus ook daar heb ik weinig te klagen. Het slotkwartier alleen al maakt met enkele moeilijke keuzes en een aanzienlijke dosis spektakel het prijskaartje de moeite waard. Jammer genoeg is het voorafgaande uur relatief doods (no pun intended). De minst interessante personages eisen de schijnwerpers op en potentieel knetterende conversaties worden in de kiem gesmoord doordat ze absoluut op het verkeerde tijdstip worden bovengehaald. Jammer.

Pluspunten

  • Héérlijk slotkwartier inclusief gemene cliffhanger
  • Op technisch vlak oerdegelijk
  • Graphics en audio in orde

Minpunten

  • Interessantste personages blijven op de achtergrond
  • Potentieel interessante conversaties komen niet uit de verf
  • Een uur lang watertrappelen… niet bijster interessant

6.5