Review: Super Rude Bear Resurrection – Terwijl ik op de website van ontwikkelaar Alex Rose Games aan het kijken was naar wat het verhaal achter Super Rude Bear Resurrection was, zag ik dat de titel bestempeld wordt als een masocore game, een samensmelting van masochisme en hardcore. Masocore games zijn ontworpen om spelers steeds opnieuw te frustreren door trial en error gameplay, complexe game mechanics en een intense moeilijkheidsgraad, aldus Google. Ik hou wel van een goede uitdaging in mijn games normaal gesproken, maar moet je Super Rude Bear Resurrection dan een kans geven?

Gangsta

Laten we niet te lang stilstaan bij het verhaal van deze game, aangezien dat vrij weinig voorstelt. Zit je? Komt ie! Rude Bear is een gangsterbeer uit Oost-Londen die terug de tijd in is gestuurd door zijn grootste vijand ‘The Wizard’ om een aantal uitdagingen te overleven die dermate dodelijk zijn, dat hij waarschijnlijk honderden keren doodgaat voordat hij een kans krijgt te ontsnappen. Say what? Gangsta Beren en Evil Wizards? Nou ja, maakt me ook niet zoveel uit in een spel van dit soort – gameplay first, nietwaar?

Super Meat… bear?

De game doet meteen denken aan Super Meatboy, zowel in gameplay als in de besturing en in veel mindere mate de graphics. Het doel is – zoals in iedere 2D platformer – om aan het einde van het level te geraken waarbij de levels aanvankelijk simpel beginnen, maar al snel ontaarden in chaotische schermen vol van kleurrijke actie. Eén kort gebrek aan concentratie betekent dan ook het einde van Rude Bear. Het grote verschil is meteen het onderscheidende vermogen van Super Rude Bear Resurrection; als de paarse baseball cap-dragende Rude Bear de pijp uit gaat, dan blijven zijn overblijfselen liggen/hangen/steken op de plaats waar je een dodelijke vergissing beging. Je oude lichaam kun je vervolgens gebruiken om die laatste valstrik te ontwijken, waardoor de game effectief een klein beetje minder moeilijk wordt. Ik zeg bewust minder moeilijk, omdat het niet per se makkelijk wordt.

Prepare to Resurrect

Super Rude Bear Resurrection is een lastige game, zonder twijfel. Maar geen onmogelijk te volbrengen taak; hoe vaker je doodgaat, hoe gemakkelijker het wordt omdat het level bezaaid raakt met dode teddyberen. Het kan zelfs zo erg zijn dat je je fairy sidekick opdracht moet geven om kadavers weg te ruimen omdat er teveel op je pad liggen om verder te kunnen. De ontwikkelaar geeft zelfs aan dat de hele game uit te spelen is zonder ook maar één keer de grim reaper te ontmoeten – iets wat mij zeker niet is gelukt of nooit zal lukken, hoe graag ik het misschien ook zou willen. Deze game is ook duidelijk gericht op speedrunners – gamers die de game kunnen dromen en zo op een leuke manier tegen elkaar kunnen concurreren om de meest strakke tijd neer te zetten. Ik ben benieuwd wat de experts met deze game gaan doen, want er zit enorm veel potentie in als speedrun game.

Strakke besturing, Teddy!

De besturing is retestrak, iets wat absoluut nodig is in dit genre. Je hebt een relatief laag aantal moves ter beschikking en dat zorgt ervoor dat je na een korte tijd redelijk instinctief reageert. Als je doodgaat, is een respawn vrijwel instant waardoor je het tempo continu hoog kan houden. Dit werkt tevens erg hypnotiserend, omdat je een moeilijke sectie vaak tientallen keren direct achter elkaar speelt, waardoor je een vorm van muscle memory ontwikkelt en waardoor het niet meteen vervelend wordt als je sterft. En dat komt van iemand die absoluut geen grote fan is van dit soort trial en error gameplay. In sommige gevallen vond ik het wel storend; als je op een langzaam bewegend platform langs draaiende cirkelzagen gemanoeuvreerd wordt en alleen de laatste sprong lastig is, dan wordt de rit ernaartoe heel snel heel vervelend.

De vormgeving van de levels is daarentegen hartstikke goed.Nieuwe mechanismes worden op een subtiele manier overgebracht voordat je geavanceerde obstakels op basis van dat nieuwe mechanisme overwint. De levels zijn allemaal thematisch vormgegeven, iedere wereld heeft zo een eigen setting (middeleeuwen, ijs, jungle, ruimte, je vat ‘m wel) met nieuw geïntroduceerde mechanismes en een eigen baas, waardoor het niet snel saai wordt. De bazen zijn gevarieerd maar niet allemaal even goed uitgewerkt. Sommige bazen vond ik zo lastig dat ik bijna de controller door het scherm wilde rammen omdat het oneerlijk aanvoelde. Je geduld wordt in ieder geval bij de bazen op de proef gesteld.

Daar waar Super Meatboy grafisch koos voor een retro pixelart stijl, slaat Super Rude Bear Resurrection een heel andere weg in. De sfeer ademt een tekenfilmstijl uit (een zeer verknipte tekenfilm weliswaar), de animaties zijn waanzinnig vloeiend en het gebruikte kleurenpalet is erg gevarieerd. Kortom, er is helemaal niets aan te merken op het grafische deel van de game. De audio overigens evenmin. De soundtrack is in één woord geweldig. Het luistert lekker weg en in de setting van Super Rude Bear Resurrection past het gewoon. De perfecte soundtrack om in zone-mode te kunnen gaan. Ik kan me best voorstellen dat je de tracks ook luistert als je niet speelt.

Masomuch?

Zijn er minpunten te verzinnen? Nou, als je niet van dit soort games houdt, dan ga je er zeker niet van houden als je Super Rude Bear Resurrection speelt. Het hoge trial en error gehalte wat inherent is aan dit genre is zeker niet voor iedereen. De bazen zijn mij soms te irritant. En als een bepaald gedeelte soms te lastig is, dan kun je de game cheesen door gewoon tig keer bewust dood te gaan op die plek, waardoor je er uiteindelijk geen problemen mee hebt, maar dat maakt de ervaring wel minder leuk. Ik stoor me er persoonlijk flink aan als ik eenzelfde stuk vaak moet herhalen, maar voor de masochisten onder ons is dat juist de reden dat ze deze game aanschaffen.

Conclusie

Hou je van moeilijke 2D platform games? Hou je van trial en error? Hou je van beren? Als je twee van de drie vragen met ‘Ja’ beantwoordt, dan is Super Rude Bear Resurrection wellicht een hele leuke game voor jou. Super Rude Bear Resurrection ziet er goed uit met zijn eigen kleurrijke stijl, heeft zeer goed vormgegeven levels, een geweldige soundtrack en lastige baasgevechten. Het is geen hele lange game, maar de game biedt wel heel veel mogelijkheden om je (speed)runs perfect te krijgen. Als Masocore één van je favoriete genres is, dan mag je deze niet missen!

Pluspunten

  • Goed leveldesign
  • Chaotische platformactie
  • Dynamische moeilijkheidsgraad
  • Fantastische soundtrack
  • Speedrun modi

Minpunten

  • Baasgevechten
  • Veel trial en Error

8.5