Review: The Town of Light

Review: The Town of Light – De laatste paar jaar hebben we de opmars gezien van een nieuw genre, namelijk dat van ‘Walking Simulator’. Games waarin je voornamelijk van A naar B loopt of domweg heen en weer om dingen op te pakken, dingen te onderzoeken en puzzels op te lossen. Weinig innovatief qua gameplay, maar zo nu en dan zitten er uitzonderingen tussen. Afgezien van dat zijn dit soort games vooral op het verhaal gericht en we hebben inmiddels al behoorlijk wat mooie verhalen voorbij zien komen. The Town of Light voldoet precies aan de gegeven omschrijving en snijdt een nieuw onderwerp aan. Met succes overigens.

Complete madness

De game speelt zich af in Italië, waar je in het heden een sanatorium bezoekt waar je gaat ontdekken wat er is gebeurd met een aantal personen. De game is compleet leeg als het op mensen of levende wezens aankomt, maar is rijkelijk gevuld met vervallen gebouwen, overwoekerende natuur en verschillende locaties. Dat zorgt voor creepy momenten gedurende de game, want altijd heb je bij dat soort panden/omgevingen het idee dat je niet alleen bent. Die illusie weet de game soms te wekken, maar heel erg eng zal het nooit worden. Desalniettemin is het geheel sfeervol vormgegeven en de ontwikkelaar speelt slim met geluid en muziek.

Het verhaal dat je gaat ontdekken, is in eerste instantie erg vaag, maar gaandeweg krijg je steeds meer informatie, waardoor je het grotere plaatje te zien krijgt. Hierbij schuwt de ontwikkelaar controversiële onderwerpen als lobotomie, verkrachting en seksuele uitspattingen niet. Het is overduidelijk een zeer volwassen game waarin men je een volwassen verhaal probeert te vertellen in een situatie waarbij de hoofdrolspeler met complete waanzin te maken krijgen. Wat is wel echt gebeurd en wat niet? Werd de hoofdrolspeelster door haarzelf in de maling genomen, of werd ze bewust aan die illusie overgelaten?

Het verhaal is de reden dat je voornamelijk blijft spelen, aangezien dit het gehele avontuur erg boeiend en interessant maakt. Daarbij zul je momenten treffen waarop je keuzes moet maken naar eigen inzicht en dat heeft invloed op hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. Nu gaat dit niet zo diep als bijvoorbeeld een game van Quantic Dream, want halverwege de game krijg je een keuze waardoor het zich opsplitst en tegen het einde kan het vier kanten opgaan. Elke splitsing brengt weer een eigen ontwikkeling van het verhaal met zich mee, waardoor de game enige replaywaarde kent.

Weinig interactie

De game wordt gedragen door het verhaal, dat zijn inspiratie uit een waargebeurd verhaal heeft gehaald. Ook het pand waar het verhaal zich voornamelijk afspeelt, bestaat echt. Qua gameplay is het allemaal vrij beperkt, dus in die zin zijn het verhaal en de locatie de voornaamste redenen om door te blijven spelen. Toch heeft de ontwikkelaar wel geprobeerd er wat variatie in aan te brengen; zo zul je zo nu en dan wat puzzels treffen, waarbij het zaak is om een situatie te veroorzaken die je weer inzicht geeft op hoe iets al die jaren terug zou kunnen zijn verlopen.

Het zijn geen complexe puzzels, want het bestaat voornamelijk uit wat handelingen verrichten waardoor iets gaat werken, zodat je het verhaal kan vervolgen. Dit brengt wat variatie in het geheel, want voor de rest ben je vooral heen en weer aan het lopen om dingen te zoeken en informatie te lezen. Dat alles heeft weer een effect in de vorm van flashbacks, waarbij je soms zelf in de schoenen van de patiënt geplaatst wordt, alsook in de vorm van cut-scènes die niets aan de verbeelding overlaten. Wat de game erg knap doet, is dat je goed het idee krijgt van hoe mensen zich gevoeld hebben en hoe het er vroeger aan toe ging in een sanatorium. Gelukkig hebben we anno 2017 wel fatsoenlijke medische instellingen voor mensen met mentale problemen…

Technisch wat stroefjes

Daar waar de game absoluut geslaagd is in het vertellen van het verhaal en het presenteren van een pakkende sfeer, schiet het op technisch vlak toch wat tekort. Deze game mag absoluut niet veel van de PlayStation 4 vragen, maar toch zijn de laadtijden aan het begin of als je een willekeurig hoofdstuk wilt laden veel te lang. Daarnaast is de framerate ook niet helemaal in orde, want geregeld kakt het behoorlijk in. Heel erg storend is het gelukkig niet, aangezien het een walking simulator betreft en er nauwelijks snel bewegende elementen aanwezig zijn.

Desondanks merk je de framedrops zo nu en dan wel en wat nog wat meer irritant is, is dat de game zo nu en dan flink wil haperen. Dan blijft het beeld een paar seconden stilstaan, terwijl de besturing wel geregistreerd wordt. Als de game dan verder gaat, dan ben je ineens een paar stappen verder. Toch wat rommelig geprogrammeerd, als je het ons vraagt. Verder heeft de game nog te maken met pop-up en niet zo’n klein beetje ook. Als je buiten het pand in de struiken rondloopt of tussen de bomen, dan veranderen deze om de haverklap naarmate je dichterbij komt. Toch wat bijzonder, aangezien pop-up vandaag de dag eigenlijk zo goed als tot het verleden behoort.