Review: Elite Dangerous: Legendary Edition

Review: Elite Dangerous: Legendary Edition – A long, long time ago – in 1984 om precies te zijn – zag Elite het levenslicht. De eerste game werd ondanks extreem rudimentaire graphics een veelbesproken instant classic. Spelers werden volledig vrijgelaten in een procedureel gegenereerd universum om zich eventjes Captain Kirk te wanen – de natte droom van iedere sci-fi fan. Drie jaar na een succesvolle PC launch in 2014 is daar nu eindelijk – na lang wachten – de PlayStation 4 versie van de opvolger. Beam me up, commander!

Niet voor iedereen

Laten we meteen duidelijk zijn: Elite Dangerous is niet voor iedereen. De game is traag, de leercurve gaat door het dak, de besturing is moeilijk om onder de knie te krijgen en het is onduidelijk wat er als speler van je verwacht wordt, omdat er geen overkoepelende verhaallijn is. Er is wel een trainingsmodus aanwezig waarin de basis wordt uitgelegd, evenals links naar online video’s waar alle aspecten worden toegelicht, maar zelfs daarmee wordt Elite Dangerous niet eenvoudiger. Het niveau van vrijheid is adembenemend en verstikkend tegelijkertijd. Je hand wordt nooit vastgehouden, je bent op jezelf aangewezen om te ontdekken wat dit universum te bieden heeft. Dit zouden allemaal redenen kunnen zijn waarom je Elite Dangerous binnen korte tijd gaat haten, maar het tegenovergestelde is waar. Elite Dangerous is een dijk van een game met één grote maar: je moet van dit genre houden.

Je kunt miljonair worden door handelsroutes te optimaliseren, geld en reputatie verdienen door piraten op te sporen als bounty hunter of je gaat er gewoon zelf met de buit van andere spelers vandoor als piraat zijnde. Of misschien wil je gewoon rustig missies spelen met wat vrienden of een beetje asteroïden minen – de keuze is geheel aan jou. Omdat het universum qua grootte vergelijkbaar is met ons eigen zonnestelsel, is het ook mogelijk om in één systeem de brave handelaar te spelen terwijl je vier zonnen verderop de meest gevreesde piraat probeert te worden. In tegenstelling tot No Man’s Sky is er geen ultiem einddoel in Elite Dangerous, maar het universum is een levende entiteit waarin politieke intriges en conflicten een belangrijke rol spelen. Jouw rol in de wereld is ondergeschikt en dat maakt het gevoel van eenzaamheid in het universum des te sterker.

Upgrades vereist

De tijd dat je echte actie ziet in de vorm van dogfights is beperkt. Het leeuwendeel van je tijd spendeer je aan het reizen van stelsel naar stelsel, waarbij het reizen – wanneer je dat eenmaal onder de knie hebt – vaak aanvoelt als in het echte leven: saai en eentonig. De belofte dat er mogelijk een beloning schuilt in het volgende systeem in combinatie met de mogelijkheid dat je door vijanden aangevallen wordt ‘en route’, maakt echter dat het nooit vervelend is. Wanneer je eenmaal in gevecht komt, is dat altijd een spannend moment. De schepen die je ter beschikking staan voelen allemaal anders aan: de Viper MKIII is een echt gevechtsschip – snel en beweeglijk – terwijl de Keeler een lompe en trage transporter is. Ieder gevecht is ook een strategisch spel, want je moet continu de afweging maken welke onderdelen van je schip prioriteit moeten krijgen. Wil je hard en snel een einde maken aan je tegenstanders? Dan gaat dat ten koste van je maximale motorvermogen en je schild. Wil je er snel vandoor kunnen gaan? Dan geef je prioriteit aan je motorvermogen.

De upgrades maken allemaal een verschil en dat zorgt ervoor dat iedere confrontatie uniek is. Je kunt ieder schip uitrusten met modules die variëren van scanners tot raketwerpers. Als vechten je ding blijkt te zijn, weet dan dat de game ook nog een Arena modus bevat waarin je met andere spelers het gevecht aangaat. Je hebt dan keuze uit deathmatch, team deathmatch en capture the flag. De Horizons expansie (onderdeel van de Legendary Edition, maar ook als losse expansie verkrijgbaar) maakt het mogelijk om op planeten te landen en vormt een welkome afwisseling op de langzame tochten door de donkere krochten van het universum. De Horizons expansie breidt het spel tevens uit met extra mogelijkheden om je schepen aan te passen, met nieuwe missies en meer content. Zeker de moeite waard als je veel plezier uit de base game van Elite Dangerous haalt.

Waar is mijn Flight Stick?

De besturing is zoals eerder aangegeven erg moeilijk en dat is te wijten aan de PC DNA van Elite Dangerous. Een flight stick en een toetsenbord zouden niet misstaan op de PlayStation 4. Het aantal keren dat ik bijna mijn Sidewinder in een station gecrasht heb tijdens een take-off of landing, zijn niet op twee handen te tellen. Een hardcore space sim vertalen van PC naar PlayStation 4 is nu eenmaal geen gemakkelijke taak. Je zult dus echt even in de instellingen moeten duiken om de besturing te optimaliseren. Zo betekent default bewegen met de motion controller dat je met je hoofd rondkijkt in de cockpit en dat is niet heel fijn naar ons idee.

De graphics evenals de audio zijn uitzonderlijk mooi te noemen. De audio is fantastisch met muziek die niet zou misstaan in de beste sci-fi films. Het niveau van detaillering in de ruimtestations en in de cockpit van de schepen is waanzinnig. Er is – ondanks een patch – nog wel steeds sprake van incidenteel screen-tearing en tijdens drukkere scènes zakt het aantal frames per seconde dramatisch in, ook op een Pro. Het verschil tussen de Performance en Quality modi hebben we niet echt gemerkt. Een groot gemis is verder het gebrek aan ondersteuning voor PlayStation VR. De PC-versie was een vlaggenschip qua VR ervaring en één van de eerste volwaardige games die in virtual reality te spelen was. Frontier (ontwikkelaar) laat in het midden of VR in de toekomst ondersteuning zal krijgen, maar laten we hopen dat dit het geval is.