DLC Special: Call of Duty: Infinite Warfare – Absolution – Van Call of Duty: Infinite Warfare weten we inmiddels via Activision dat het een futuristische game te veel was. Dit neemt niet weg dat er nog steeds genoeg mensen zijn die deze shooter dagelijks spelen. Reden genoeg dus om ons ook dit jaar weer te voorzien van vier DLC-pakketten, waarvan de derde inmiddels is gearriveerd. Deze uitbreiding heet ‘Absolution’ en bestaat wederom uit vier maps voor de multiplayer en één uitbreiding voor de Zombies modus. Wij zijn hier weer mee aan de slag gegaan en het is nu hoog tijd om je te vertellen of deze content enige vorm van verrassing biedt én vooral of het je zuur verdiende centen waard is.
Terug in de tijd met Ember
Het is een bekend concept dat we telkens minimaal één map toegestopt krijgen die we al kennen uit een vorig deel, een map die in een nieuw jasje gestoken wordt. Dat is ook de reden dat we nu bij ‘Ember’ beginnen, wat een remake is van de map ‘Résistance’ uit Modern Warfare 3. Ditmaal is het slagveld gesitueerd rondom een burcht en een gedeelte van een stad afkomstig uit een vroeger tijdperk. Zodoende kent Ember een wat grauw en saai ogend kleurenpalet. Daarnaast bevat het nog steeds de gebruikelijke gangpaden en routes, en die zorgen voor weinig diversiteit binnen de snelle gameplay die hier helaas niet volledig uit de verf komt. Juist omdat spelers veel gebruik maken van de gangpaden en routes en zich daar dan ook schuil houden.
Neergestort…
…dat is het ruimteschip ergens midden in de woestijn dat aan één kant van deze map (Bermuda) ligt. De grote brokstukken doen ook daadwerkelijk dienst als schuilplaats of als gangpad, waardoor je van één kant het middelste gedeelte van de map kunt bereiken. Dat is ook de centrale plek waar regelmatig de actie plaatsvindt. Verder is Bermuda gesitueerd rondom een middelgrote nederzetting die voor het overgrote deel opgetrokken is uit stalen platen. Hier en daar vind je ook nog wat begroeiing in de vorm van palmbomen en planten die over de balustraden heen hangen. Dit maakt dat Bermuda wat meer verfrissend aanvoelt, tevens is dit ook geen geheel vlakke map. Plus dat hier wél genoeg gelegenheden zijn om gebruik te maken van bijvoorbeeld het rennen langs de muren, een bekend aspect binnen de gameplay. Je kan je vijanden zo in volle vaart langs verschillende kanten verrassen, al worden de liefhebbers van gevechten in kleinere ruimtes hier gelukkig niet vergeten.
Koud en wit…
…is het in Permafrost. Een sneeuwstorm is hier neergedaald en een grote ramp met meerdere vliegdekschepen heeft de skyline van een grote stad hier grotendeels verwoest. Daardoor loopt er een grote krater waar je in kan en op die manier kan je verdekt de andere kant bereiken. Er zijn daarom ook hoogteverschillen en de actie speelt zich hier voornamelijk af in het grote gebouw in het midden van deze map. Bij binnenkomst valt gelijk het ooit zo statige, maar nu vergane interieur op, alsook de kapotte fontein waar zich regelmatig iemand achter verschuilt. Aan de andere kant ligt ook een kleiner neergestort vliegdekschip waar je doorheen én overheen kunt gaan. Dat maakt de actie hierbinnen enigszins verrassend, aangezien je soms niet weet van welke kant de vijand kan komen.
Minigolf
Dat is het onderwerp waar het in de laatste van de vier maps, Fore, om draait. Fore oogt niet alleen het meest kleurrijk, maar de gevechten voelen hier ook het meest divers aan. Dit komt omdat hier de meeste hoogteverschillen zijn, met veel gangen en paden waar je doorheen kunt gaan. Mogelijkheden om hier langs de muren te rennen zijn ook volop aanwezig, vijanden komen daarom werkelijk van alle kanten op je af gestoven. Doordat Fore zo kleurrijk oogt, is het ook leuk om hier naar de actie te kijken, zelfs als je de controller niet in handen hebt. Tevens zijn het verder de verschillende thema’s rondom de minigolfbanen die het geheel divers laten aanvoelen. Zo zijn de Azteken, alsook de oude Egyptenaren, vertegenwoordigd met hun tempels, tombes en een obelisk. Verder baan je je nog een weg door een kasteel en onder andere door de bek van een skelet van een groot prehistorisch monster. Kortom, volop variatie in omgevingen dus en dat maakt deze map erg leuk.
De jaren vijftig…
…is waar je in ‘Attack of the Radioactive Thing!’ in terechtkomt. Weer is in deze rolprent Willard Wyler, de schurk, heeft jou en je kompanen opgesloten in een kustplaatsje ergens aan het strand. Hier heeft men experimenten uitgevoerd die natuurlijk desastreus zijn verlopen. Daardoor is iedereen hier veranderd in een wandelende ondode en krijg je tevens te maken met kleine groene wezens met groene schelparmen waarmee ze je graag dood klappen. Vredig is het hier dus allerminst en dat wordt ook nog eens versterkt door ‘The Radioactive Thing’, het grote monster dat je aantreft in de zee nabij het strand, waar je ook terecht komt. Via een easter-egg heb je een grappige manier om dit monster te verslaan, maar hiervoor dien je natuurlijk wel het één en ander te doen en dat kost tijd. Zo moet je namelijk een nucleaire bom prepareren. Hoe dit verder afloopt, gaan we hier niet verklappen, want dan is de verrassing er natuurlijk van af. Een verrassing is overigens dat je hier met Elvira kunt spelen, de vrouw die het filmpje van tevoren inspreekt en je ook helpt. Hiervoor dien je alleen wel de genoemde easter-egg af te werken en dat levert genoeg speelplezier op.
Conclusie
Absolution is zeker geen tegenvaller. We hebben oprecht plezier beleefd aan het spelen van de multiplayer maps uit deze DLC. Daarbij moeten we wel aantekenen dat dit voornamelijk te danken is aan de maps Bermuda en Fore. Op beide maps voelen de gevechten het meest divers aan en hier komt de snelle gameplay ook het best tot z’n recht. Permafrost en zeker ook Ember ogen wat saaier en bieden minder verrassing dan de eerstgenoemde twee. Attack of the Radioactive Thing! is een zeer welkome uitbreiding voor Infinity Ward’s Zombies Saga. Hier is genoeg in te ontdekken voor spelers en dat maakt dit weer de bekende blikvanger van de DLC.
