Gespeeld: The Evil Within 2 – De laatste grote survival horror game die flink wat indruk heeft weten te maken is Resident Evil VII van begin dit jaar. Deze game was echter niet in lijn met eerdere games en dat pakte goed uit. Daarmee is Resident Evil terug op de plek waar het moet zijn. De geestelijk vader van de franchise, Shinji Mikami, heeft tegenwoordig echter zijn focus gericht op een andere franchise in hetzelfde genre, namelijk The Evil Within. Rond Halloween mogen we ons opnieuw in angst storten met The Evil Within 2 en die game hebben we al even kunnen spelen.

Hoofdstuk 2 van het verhaal

Voor de mensen die het eerste deel nog niet gespeeld hebben, zullen we het verhaal zo min mogelijk proberen te spoilen. Desalniettemin moeten we zo hier en daar wat zaken aanduiden, dus wees gewaarschuwd. The Evil Within 2 pakt het verhaal op rond de dochter van Sebastian Castellanos, dus ja, de bekende protagonist keert terug. In deze game is het jouw doel om je verdwenen dochter op te sporen en dat klinkt natuurlijk gemakkelijker dan het in werkelijkheid is. In de game gaat dit namelijk gepaard met een hoop ongewone gebeurtenissen.

En zo begon de demo ook. In een enge donkere kamer die veel weghad van een kelder, begon Sebastian zijn onderzoek om te ontdekken waar hij nou weer in terecht was gekomen. De sfeer zat er gelijk goed in, want het eerste wat bij ons opkwam in deze ruimte was ‘huiveringwekkend’. Met slechts een zaklamp en een klein mes als enige gereedschappen, bewogen we ons door de ruimte heen. Plots hingen er een paar in plastic gewikkelde lijken voor ons. Lekker luguber dus en dit deed de angst voor het onbekende alleen maar versterken.

Spannend en zeer sfeervol

Na wat rondgeschuifeld te hebben in de ruimte, vonden we een deur en daar sloeg de paniek direct toe. Gepaard met angstaanjagend geluid werd een afzichtelijk monster geïntroduceerd. Een high five geven heeft op dat moment niet veel zin en het beste is dan natuurlijk om het gewoon op een lopen te zetten. Met horten en stoten wisten we aan dit monster te ontsnappen en daarbij bonsde ons hart in onze keel. Het is sfeervol, smerig, angstaanjagend en spannend tegelijkertijd. Een cruciaal punt, want dat is precies wat je wil hebben in een game als dit.

Na de achtervolging ontwaakten we op een andere locatie in een klein huisje. Dit huisje was niet geheel toevallig dichtbij een dorpje gelegen waar nieuwe mogelijkheden zijn om je dochter te vinden. Erg handig was het wapen dat vlakbij de deur lag, want dat kan immers op onverwachte momenten voor enige vorm van bescherming zorgen. Gedurende de tocht naar het dorpje waren er nog wel wat meer mysterieuze gebeurtenissen, maar die zullen we niet prijsgeven omwille van de ervaring die je straks gewoon lekker zelf moet beleven. Desalniettemin was het dorpje wat dat betreft wat interessanter.

In de verte verschenen de eerste huizen aan de horizon en toen we dichterbij kwamen, zagen we ook de eerste vijanden opduiken. Deze vijanden, zombies, werden vergezeld door twee soldaten die op de vlucht waren voor een grotere groep ondoden. De soldaten zelf waren weliswaar onbekenden, maar hun werkgever is dat niet, dit is namelijk Mobius en die was al niet zo plezierig in het vorige deel. Niet alleen de protagonist is dus een oude bekende, ook andere zaken uit het origineel lijken in deze game terug te keren en dat maakt het alleen maar interessanter.

Joel Castellanos

Lang hebben we de game niet gespeeld, maar direct bij de intro van de game raakten we vertrouwd met de besturing van deze game. Je kan kiezen uit het besturingsschema van het origineel, maar ook kan je voor een alternatieve optie kiezen. Het is maar net wat je ligt en beide opties zijn wat dat betreft prima. Een kleine toevoeging is trouwens dat je in cover kan gaan als je in de buurt van een muurtje bent, wat het stealth gameplay aspect ten goede komt. Dit werd ook als speeloptie aangeboden in de demo die we speelden.

Bij een situatie in het tweede gedeelte van de demo, waarbij we geconfronteerd werden met de zombies, hadden we verschillende opties. Het doel was om een overgebleven soldaat te vinden die mogelijk meer informatie had, maar om bij hem uit te komen, dienden we eerst langs vijanden te komen. Je kan dan al hakkend en schietend op weg gaan, maar met relatief weinig kogels is dat niet per se een heel goed idee. Stealh is in deze dan beter, waarbij je vijanden die je niet kan ontwijken zo stilletjes mogelijk probeert uit te schakelen.

Een detail wat hierbij opviel is dat de stealth gameplay een beetje doet denken aan The Last of Us. In een specifieke situatie bevonden zich tussen ons en een deur een tweetal zombies. Eén zombie was een menselijk slachtoffer aan het oppeuzelen en de ander was bezig om de deur in te rammen waar de soldaat net doorheen was gevlucht. Door stilletjes te bewegen en al sluipend dichterbij te komen, bewoog Sebastian precies zoals Joel dat in The Last of Us deed. Dankzij de cover mogelijkheden en een aantal handig geplaatste auto’s, wisten we dit succesvol te volbrengen. Rustig en met kalmte naar een zombie toe bewegen om deze zo effectief mogelijk uit te schakelen is duidelijk beter dan als een dolle stier te werk gaan.

Veiligheid is af en toe wel fijn

We moeten hierbij zeggen dat de game een stuk soepeler en fijner aanvoelt dan z’n voorganger. Het rond bewegen, in cover gaan, aanvallen uitvoeren en meer, het gaat allemaal net even wat vlotter. De game maakt ten opzichte van het vorige deel dus duidelijk stappen vooruit en dat is natuurlijk goed nieuws. Een andere verandering is overigens dat toen we het huis betraden, we te horen kregen dat dit pand ook gelijk dienst deed als een Safe House. De Safe House is dus van andere opzet dan in het vorige deel, daar waar zich dat nog in een andere dimensie bevond.

De Safe House kan ook gezien worden als een soort hub van waaruit je een plan van aanpak verzint om vervolgens het vrij open level te trotseren. De gebieden waar je je in zult begeven zijn open van structuur en dat geeft je dus wat meer vrijheid. De game werkt overigens met hoofdstukken, dus je doet verschillende gebieden aan. Maar de levels zijn vrij groot, waardoor een centraal punt als een Safe House geen overbodige luxe is. Hier kan je je voortgang opslaan, maar ook kan je hier je wapens upgraden met onderdelen die je gaandeweg vindt.

Voorlopige conclusie

De eerste The Evil Within was een prima game die echt angstaanjagend was, maar technisch liet men best wat steken vallen. Het tweede deel lijkt meer te bieden en voelt ook beter aan. De gameplay voelde al voortreffelijk, de sfeer is meesterlijk en het verhaal is erg intrigerend. De horrorelementen zijn weer voldoende aanwezig en jagen je echt de stuipen op het lijf en dat smaakt alleen maar naar meer. Verder spreekt de opzet van de levels ons erg aan en de gameplay doet een beetje denken aan een goede cross-over van Resident Evil 4 met The Last of Us. De demo was kort, maar we zijn onder de indruk van The Evil Within 2. Na Resident Evil VII ziet het er naar uit dat liefhebbers van het genre weer een game hebben om naar uit te kijken.