Gespeeld: Raiders of the Broken Planet – De ontwikkelaar MercurySteam kennen we natuurlijk van het geweldige Castlevania: Lords of Shadow. Deze game werd in samenwerking met niemand minder dan Hideo Kojima geproduceerd. Helaas was de opvolger daarop niet het succes waar iedereen op gehoopt had. Het werd nadien ook stil rondom deze franchise, maar MercurySteam zit natuurlijk niet stil. Zij komen nu met een gloednieuwe game, namelijk Raiders of the Broken Planet. In deze free-to-play game staat samenwerken centraal en we konden er al even mee aan de slag.

De gameplay klinkt leuk…

De game laat gelijk zien dat het een hele eigen stijl heeft. De personages die in een leuk intro fimpje worden gepresenteerd zijn zeer uiteenlopend qua design. De hele vibe en feeling van de game is bijna eigenaardig te noemen, maar dan wel op een positieve manier. Om de game een beetje te leren kennen zal er een proloog missie gepresenteerd worden die dient als een tutorial. Best handig, want het is een wat unieke combinatie van elementen. Raiders of the Broken Planet is namelijk een third-person shooter waarbij strategie zeer belangrijk is. Dit omdat kogels erg schaars zijn en stealth veelal een betere uitkomst zal hebben in gevechten.

Althans, dat beeld schetste de proloog missie, want de rest van de game vereist namelijk veel minder nauwgezet de elementen van de tutorial. In de missie die we speelden dienden wij punten te verdedigen, vijanden te verslaan in het volgende gebied en uiteindelijk in een laatste gedeelte drie reactoren te activeren om het schip waarop we ons bevonden op te blazen. Het is eigenlijk een vrij achterhaalde opzet van een level, omdat het in eerste instantie bekend voorkomt en omdat iedereen afknallen veelal erg goed werkt. Omdat de game een meer strategische aanpak probeert aan te moedigen, zijn kogels schaars. Maar door vijanden met een mêlee aanval te doden, krijg je er een hoop kogels bij wat dit ‘probleem’ oplost.

…maar is het niet zo

Nu klinkt het aanvankelijke idee op papier erg interessant, maar de uitvoering is helaas dramatisch en omslachtig. Dat is althans de voorlopige indruk die een eerste speelsessie ons gaf en dat klinkt niet goed. Dit komt voornamelijk doordat alles traag en zwaar aanvoelt. Het schieten is gewoon niet zo boeiend en met mêlee de vijanden aanpakken voelt niet veel beter aan. Het slaan gaat houterig en stoten zullen regelmatig het doel missen waardoor het frustrerend wordt. Met gewoon een beetje button bashen kom je er wel en daarmee valt het strategische element eigenlijk weg. In feite creëert de basis van de game een situatie waarbij relatief simpele gameplay heel erg frustrerend en onnodig langdradig wordt.

Omdat de game neergezet wordt als een strategie game waarin je kan schieten, zijn beide genres elkaars minpunt geworden. Schieten is niet leuk, omdat het strategisch moet zijn, maar strategisch is het niet, omdat je er domweg doorheen kan blazen. Dat is natuurlijk niet handig, want zo ontstaat er een identiteitscrisis bij de gameplay. Dat zou misschien opgelost kunnen worden met verschillen in de beschikbare personages, maar ook hier slaat men helaas de plank mis, omdat het in praktijk eigenlijk niet zoveel uitmaakt wie je kiest.

Elk personage heeft een eigen soort wapen een speciale mogelijkheid. Dit kan een jetpack zijn, waarmee je kort kan vliegen of je kan een aura plaatsen die je een boost geeft in bescherming. Tijdens het spelen van een missie met anderen merkten wij eigenlijk helemaal niets van de speciale mogelijkheden die de personages bezitten. Na het inzetten daarvan heeft het wel degelijk effect, maar het doet de gameplay niet echt veranderen. Het resultaat daarvan was dat we gewoon het personage kozen die het beste wapen had, omdat dit domweg het schieten het meest gemakkelijk maakte. Dit met als gevolg dat we goed en snel door de levels heen kwamen.

De game is overigens met name een coöperatieve game. Met vier man kan je door de missies heenrennen en knallen, maar als je samenwerking niks vindt, dan kan je alles ook in je eentje doorlopen. Ben je toe aan iemands leven zuur maken, dan kom je ook aan je trekken in de modus Antagonist. Hierin is het je taak om ervoor te zorgen dat de spelers die een missie succesvol willen uitvoeren worden tegengehouden, maar hier zullen we later op terug moeten komen, aangezien deze modus niet bevolkt was tijdens de hands-on sessie en er dus geen match opgezet kon worden.

Raiders of the Metal Gear Solid?

De game bevat in het begin een klein aantal personages, maar zal doormiddel van uitbreidingen er steeds meer gaan ontvangen. In de proloog speelden wij bijvoorbeeld met Harec. Zijn kostuum lijkt verdacht veel op die van Snake uit Metal Gear Solid 4. De rest van zijn uiterlijk heeft dan weer wat weg van een kruising tussen Raiden (MGS) en McCree uit Overwatch. Konstantin, een doorgewinterde cyborg Rus, lijkt weer veel weg te hebben van een Volgin uit Metal Gear Solid 3. De personages zijn wel gevarieerd, maar het komt vaak ergens wel bekend voor. Gemakkelijk? Inspiratieloos… of gewoon een resultaat van de samenwerking met Hideo Kojima?

Afgezien van dat is de game verder wel goed verzorgd. Het ziet er best goed uit en de artistieke stijl komt goed uit de verf. De textures van de game zijn dan nog niet zo indrukwekkend, maar dat kan natuurlijk nog veranderen. Wat ook best tof genoemd mag worden, zijn de mêlee combo’s die bij het eindigen door middel van een executie gevarieerd in beeld gebracht worden. Die verschillen natuurlijk per personage en met dramatische camera shots ziet dit er leuk uit. De chaotische losse camera is ook wel iets kenmerkends in de cut-scènes van de game en dat pakt goed uit. Het ziet er allemaal lekker rauw en ruw uit wat goed bijdraagt aan het karakter van de game.

Voorlopige conclusie

Raiders of the Broken Planet kent een interessant concept, maar afgaande op de hands-on is de uitvoering vrij matig. De gameplay klinkt op papier gewoon beter en leuker dan dat het in werkelijkheid is. Heel het tactische of het schieten is in beide gevallen gewoon niet zo leuk en de missies die we speelden waren ook niet echt bijzonder. In tegenstelling tot de gameplay komt de stijl van de game wel erg goed over, want het ziet er bijzonder uit en de dosis humor die gepaard gaat met de uiteenlopende personages werkt goed. Met een versoepeling in de gameplay zou dit nog wel een leuke coöp game kunnen worden, maar vooralsnog zijn we wat huiverig.