Review: Morphite – Het gebeurt regelmatig dat games die met een nieuw concept op de markt komen, binnen de kortste keren worden gekopieerd. Vorig jaar kwam No Man’s Sky op de markt voor de PlayStation 4 en nu is ook Morphite verschenen voor de console van Sony. Deze game maakt ook gebruik van een heelal met willekeurig gegenereerde planeten. Tevens is het zaak deze te onderzoeken op bijzondere planten, dieren en materialen, zodat je die kunt archiveren. Het enige verschil is dat Morphite ook het first-person shooter genre hieraan toevoegt. Is dit genoeg om toch een frisse ervaring voor te schotelen?

Meer verhalend

Morphite lijkt dus in zijn opzet heel erg op No Man’s Sky, maar meteen aan het begin zal je zien dat er nu wat meer focus ligt op het verhaal. In het spel van Hello Games kabbelde dit een beetje voort op de achtergrond, maar hier wordt het wel degelijk op de voorgrond geschoven. Het verhaal wordt niet alleen tijdens je reis uit de doeken gedaan, maar ook door middel van cut-scènes. Doordat je nu ook echt een doel voor ogen hebt en je in verschillende situaties terechtkomt, word je toch meer bij het spel betrokken dan in No Man’s Sky het geval was. Daar was het hoofdzakelijk een kwestie van een beetje ‘freewheelen’.

Lekker grof

Morphite doet zich ook op een andere manier onderscheiden, namelijk met de grafische aankleding. Het spel maakt gebruik van grove polygonen. Het geeft de game niet alleen een ‘old school’-achtige sfeer, maar het geeft het spel ook een eigen karakter dat heel positief uitpakt. Het gebruik van grove polygonen brengt echter ook een groot nadeel met zich mee. Het bezoeken van verschillende planeten klinkt op papier heel erg vet, maar deze zien er heel erg leeg uit en zien er door de gekozen grafische stijl veelal hetzelfde uit. Ja, er worden verschillende kleuren gebruikt, maar de omgevingen zijn zo goed als hetzelfde, doordat er niet heel veel gedaan kan worden met het grove uiterlijk van de game.

Waar je je ook niet te veel van moet voorstellen, is het vliegen in het heelal. Je geeft alleen aan naar welke planeet je wilt en dan word je hier vanzelf naar vervoerd. Je bestuurt je ruimteschip dus niet zelf. Tevens wordt hier gebruik gemaakt van ’text adventure’-achtige taferelen, die nou niet echt bij de game passen. Zo kun je bijvoorbeeld een vreemd schip tegenkomen en dan kan je beslissen om deze aan te vallen, voorbij te gaan of proberen om contact te leggen. Als je je keuze hebt gemaakt, krijg je door middel van tekst te zien wat dit heeft veroorzaakt. Zo wilde ik graag contact leggen met een handelaar, maar dit bleek een piraat te zijn en hij pikte geld van me. Je weet dus nooit waar je aan toe bent en je kunt ook verder niets doen om eventuele negatieve gevolgen tegen te gaan. Ook eventuele gevechten zijn niet meer dan simpele shootersecties waar je alleen de controle krijgt over je kanon. Het stelt dus weinig voor als je aan het vliegen bent

Lekker gevarieerd

Als je eenmaal op planeten komt waar het verhaal zich verder afspeelt, dan zijn er ook wat puzzels aanwezig die je moet oplossen. In het begin stelt dit nog weinig voor, maar geleidelijk aan wordt dit wel interessanter. Tevens komt er hier meer schietactie bij kijken en er zijn zelfs eindbazen die je moet verslaan. Er wordt in ieder geval gevarieerde gameplay voorgeschoteld die best aardig is. Als je echter op hemellichamen komt die niets met het verhaal te maken hebben, dan wordt het al heel snel eentonig en gewoon niet leuk. Verder dan het scannen van planten en dergelijke en het zoeken naar mineralen kom je niet. En aangezien planeten op elkaar lijken, wordt nog eens extra benadrukt dat je steeds hetzelfde aan het doen bent.

Doelgericht

Je kunt je ook niet primair op het verhaal richten, want je moet op een gegeven moment je wapens en ruimteschip wel upgraden en daar zijn geld en mineralen voor nodig. En dat kan door de lege en op elkaar lijkende planeten vaak een vervelende ‘grind’ worden, die allesbehalve leuk is. Dat is heel erg jammer, want het verhaal zelf zit goed in elkaar. Het lijkt op het eerste gezicht een gevalletje dertien in een dozijn, maar langzaam maar zeker zal je merken dat er veel meer gaande is dan aanvankelijk leek. Combineer je dat met de eerder genoemde gevarieerde en best wel leuke gameplay als je het hoofdverhaal volgt, dan heb je een goed spel voor je neus. Het zal geen game of the year awards winnen, maar het is genoeg om je mee te vermaken. Maar ja, je zal je ook bezig moeten houden met het onderzoeken van de diverse planeten en dat is juist het gedeelte wat Morphite flink naar beneden haalt.

Conclusie

Als Morphite alleen had bestaan uit het verhalende gedeelte, dan was het best wel een goede game. Het verhaal zelf is interessant, de puzzels zijn best aardig en worden steeds wat moeilijker en er is leuke schietactie, inclusief eindbazen. Helaas zal je ook het heelal moeten onderzoeken en hier wordt het al snel eentonig. Je doet steeds hetzelfde en de verschillende planeten lijken teveel op elkaar. De game bestaat dus uit twee gedeeltes die kwalitatief ook nog eens heel erg van elkaar verschillen en dat komt de game niet ten goede.

Pluspunten

  • Goed en interessant verhaal
  • Aardige puzzels die steeds wat moeilijker worden
  • Hoofdverhaal serveert gevarieerde gameplay

Minpunten

  • Planeten lijken heel erg op elkaar
  • Buiten het verhaal om wordt het heel snel saai
  • Veel grinden

6.0