Review: Megaton Rainfall

Review: Megaton Rainfall – Wie wil er nu geen onsterfelijke, intergalactische superheld zijn die de mensheid redt van een buitenaardse invasie? Dat is de vraag die ontwikkelaar Alfonso del Cerro zichzelf in 2012 stelde, net voordat hij besloot om indie studio Pentadimensional Games op te richten. Megaton Rainfall is dus het resultaat van vijf jaar zweten en zwoegen van één man en nu is eindelijk het moment aangebroken waarop zijn superheldsimulator op de PlayStation 4 én voor PlayStation VR is verschenen. Een ambitieus project dus, maar is het de moeite waard om deze game op te pikken?

Come out and play

Het verhaal achter Megaton Rainfall stelt niks voor. Wanneer de game begint, word je aangesproken door een stem die jou adresseert als zijn ‘Offspring’. De boodschap windt er geen doekjes om: jij bent onsterfelijk en je doel is om te voorkomen dat de mensheid – eveneens geschapen in het evenbeeld van ‘de stem’ – beschermd moet worden van buitenaards tuig dat het gemunt heeft op de zogenaamde xenospheres – objecten die de gebruiker ervan onvoorstelbare macht geven. Wanneer je een aanval succesvol hebt afgeslagen, krijg je de beschikking over de xenosphere, waardoor je superkrachten toenemen. Binnen de kortste keren kun je bijvoorbeeld gebruik maken van ‘superluminal’ snelheid, waarmee je ook naar andere planeten kan vliegen met een snelheid van meer dan MACH 10. Een ander voorbeeld is de mogelijkheid om een superbom te gebruiken die hele steden in as legt als je er niet extreem voorzichtig mee omgaat. En dat is nou juist de crux.

Jij mag dan wel onsterfelijk zijn, de mensen die je probeert te beschermen zijn dat niet. Aan de linkerkant van het scherm zie je een meter die in de gaten houdt hoeveel schade er wordt berokkend. Is de meter leeg, dan word je teruggezet naar je laatste checkpoint. Het is dan ook zaak om de gevolgen van alle vormen van vernietiging te beperken, zowel de schade die wordt aangericht door de buitenaardse invasie als mogelijk misbruik van jouw eigen krachten. Wanneer je een nieuwe kracht krijgt, word je eerst bij de hand genomen om de kracht te leren kennen. Op zich prima, maar het patroon wordt op die manier heel erg voorspelbaar: zoek de invasie op, sla de invasie af, vlieg naar de xenosphere, luister naar de stem, gebruik je nieuwe krachten. Meestal is het scenario dat je na het ontvangen van een kracht moet doorlopen het best aan te pakken met jouw zojuist verkregen skill en in dat opzicht is het begin van Megaton Rainfall een beetje staccato en ongeïnspireerd.

Virtual reality superheld

De game is niet enkel te spelen op een televisie, maar is tevens geschikt om te spelen met je PlayStation VR headset. Sterker nog; de non-VR versie lijkt wat minder doordacht te zijn in vergelijking tot de VR-versie. En eerlijk is eerlijk – het is ongelofelijk knap wat Pentadimensional Games heeft weten te bereiken met Megaton Rainfall op dit vlak. Virtual reality heeft op dit moment nog last van het stigma dat er geen kwalitatieve content voor beschikbaar zou zijn en dat VR hoofdzakelijk het domein is van uitprobeersels en ervaringen – niet zozeer het terrein van Triple-A games waar gigantische teams aan hebben gewerkt.

Megaton Rainfall laat zien dat hier langzaam maar zeker verandering in komt. De lengte van Megaton Rainfall is weliswaar niet aan de lange kant – reken op ongeveer drie tot zes uur – maar de primaire VR-aandachtspunten, zoals een goede besturing en het tegengaan van misselijkheid, zijn uitstekend te noemen. Als één persoon of een heel klein team een dergelijke VR-game kan neerzetten, dan voorspelt dat veel goeds voor de VR-toekomst. Navigeren, richten en schieten, het voelt allemaal net iets beter en preciezer aan dan de non-VR variant.

The devil’s in the detail…

De presentatie van het verhaal en de vormgeving van de menu’s zijn heel erg basic gehouden. Er zijn geen flashy menu’s of een overdaad aan modi terug te vinden in Megaton Rainfall. De tekst die ‘de stem’ oplepelt wordt ook nog eens voor je ogen uitgeschreven – en dat wordt een beetje vervelend na de zoveelste keer. Wanneer je eenmaal wordt vrijgelaten, ga je uiteraard eerst een beetje rondvliegen om een beetje het gevoel te krijgen van hoe het is om een digitale superheld te zijn. De snelheid waarmee je over de aardkloot vliegt is ongelofelijk en met name de transitie van bijvoorbeeld vliegen over de zeebodem naar het opstijgen naar de dampkring, is ongelofelijk goed uitgewerkt. De besturing is heel eenvoudig en daarom ook prettig. Opstijgen doe je met R1, dalen met L1. Om rond te kijken en om te navigeren gebruik je de analoge sticks. Andere skills worden verdeeld over de resterende knoppen. Al met al is dit heel intuïtief en het werkt prima.

Grafisch is Megaton Rainfall absoluut geen hoogvlieger, maar dat is niet heel storend. De alien ruimteschepen zijn allemaal uniek vormgegeven en hebben ieder een eigen aanvalspatroon, maar het ontbreekt enigszins aan details. Zwakke punten worden altijd aangegeven met een rode kleur, dus aan het begin zul je bij ieder type alien even moeten zoeken naar de zwakke plek. De schepen variëren van kleine voertuigjes die moeilijk van afstand neer te schieten zijn tot grote wormen die door gebouwen heen vreten om zo schade aan te richten. Ook kom je gigantische UFO’s tegen die je moet vernietigen voordat zij de hele stad met één voltreffer in as veranderen. Het instorten van wolkenkrabbers en de manier waarop schade aangericht wordt in de steden, deed me denken aan de Earth Defense Force serie: grafisch verre van fantastisch, maar het zet (wellicht onbedoeld) een B-film sfeer neer die heel goed past bij het scenario dat een stad in puin gelegd wordt door buitenaardse wezens.

De keuze van audio is echter enigszins wat vreemd. De geluidseffecten bestaan uit onheilspellende, donkere tonen die aankondigen dat je te maken hebt met een buitenaardse beschaving, maar kort voordat de eerste wolkenkrabber instort, geeft een techno soundtrack een hele andere draai aan de game. Hierdoor voelt het opeens aan als een nieuwe game van ontwikkelaar Housemarque (bekend van o.a. Resogun, Super Stardust, Nex Machina). Ook merkte ik dat ik anders ging spelen door deze verandering in muziek en dus sfeer en eigenlijk werd mijn beleving er zelfs beter door. Door de verandering in toon, is het niet heel duidelijk wat Megaton Rainfall nu precies probeert te zijn. Het is zeker geen serieus spel, maar het is wel serieus genoeg om geen arcade shooter te zijn.