Review: Call of Duty: WWII

Review: Call of Duty: WWII – De veelgehoorde vraag om terug te gaan naar de Tweede Wereldoorlog krijgt met Call of Duty: WWII antwoord. Geen gespring meer, exosuits, hoge snelheden en andere futuristische zaken, maar terug naar de basis. Met je kisten in de modder; relatief langzame, maar betrouwbare wapens; en kameraadschap aan het front in Frankrijk na de bestorming van Omaha Beach. De eindstrijd tegen de nazi’s is begonnen om ze voor eens en altijd te verslaan en Europa van de onderdrukking te bevrijden. Call of Duty: WWII is een spektakel, een eerbetoon en een ervaring die je gespeeld moet hebben.

Kameraadschap is de sleutel tot succes

De singleplayer campagne van Call of Duty: WWII is naar goede gewoonte van de franchise kort maar krachtig. Met pakweg een uur of zes aan gameplay loop je door het verhaal heen, dat je dit keer voornamelijk vanuit het perspectief van Ronald ‘Red’ Daniels beleeft. Deze jongeman maakt onderdeel uit van een squad met voornamelijk jonge gasten en hoewel ze erg jong zijn, zijn het stuk voor stuk helden die in dit verhaal een zeer belangrijke rol spelen in het terugdringen van de Duitsers. Net zoals in elke andere Call of Duty heb je ook nu weer mensen om je heen, maar ditmaal speelt kameraadschap een belangrijkere rol.

Vaak zijn figuren inwisselbaar en strijden ze met je mee gedurende het avontuur, nu hebben ze ook daadwerkelijk allemaal een rol te vervullen. Zo heb je Zussman, je beste maat die half Joods is, maar nog het meeste empathie kent en fungeert als medic. Je hebt sergeant Pierson, die kei- en keihard is, en luitenant Turner, die de boel een beetje moet aansturen. Het kameraadschap onder de jonge jongens – je squad bestaat uit meer personen dan degenen genoemd – staat vaak onder druk in de heftige situaties en het loopt zelfs bij momenten bijna uit de hand. Toch toont dat op de juiste manier hoe belangrijk samenwerking is en hoe moeilijk het soms is om bepaalde herinneringen te verdrukken die een enorme impact op de menselijk geest hebben.

Met een relatief klein clubje soldaten word je gedurende de campagne op verschillende missies gezet en steeds is dat weer een stukje dichter bij Duitsland. De tijdspanne waarin het verhaal zich ontvouwt, is ook niet een paar dagen, maar zelfs een aantal maanden. Hierdoor ga je geregeld snel vooruit in de tijd en pak je als het ware enkel de belangrijke momenten van Red en zijn squad mee. Dit begint natuurlijk bij de bestorming van Omaha Beach, dat op een bijzonder indrukwekkende wijze wordt getoond. Enkele uren later achtervolg je een trein en weer even later ben je op een stealth missie in Parijs, om vervolgens in de ijzige kou van de winter in de Ardennen te belanden.

Keer op keer moet je samen met je squad zien te overleven en zeer uitdagende gevechten aangaan. Het genoemde kameraadschap komt natuurlijk naar voren in de cut-scènes tussen de missies door, maar ook tijdens de gameplay is het gevoel van menselijkheid en een realistische ervaring belangrijker dan ooit. Niet langer ben je als enige die supersoldaat die wel even het klusje klaart. Je health zal bijvoorbeeld niet automatisch bijgevuld worden, dus je moet regelmatig naar Zussman voor een healthkit, waarmee je je wonden kunt verzorgen. Zijn je kogels op? Dan is luitenant Turner je man. Voor granaten kan je bij Stiles terecht en voor het spotten van vijanden weer bij sergeant Pierson.

Iedereen in je squad heeft een belangrijke rol en samenwerking komt hierdoor beter naar voren. Natuurlijk kan je onderweg ook gewoon kogels en granaten oppakken, maar als je echt even klem zit, zijn je squadleden altijd bereid een helpende hand te bieden. Dit versterkt de band onderling alleen maar en je ziet ook dat ze qua band groeien naarmate de oorlog vordert. Dat is dat ze alles voor elkaar doen, op rustige momentjes niet te beroerd zijn om geintjes te maken, enzovoort. Het menselijke, het gevoel van een onbreekbare band hebben met je collega’s en samen de strijd aangaan komt naar voren als nooit eerder in een Call of Duty.

Achtbaanrit 2.0

De onderlinge band en het samenwerken komt goed naar voren tijdens de campagne, die overigens één en al spektakel is. Door momenten over een langere tijdspanne te ervaren komt het geheel ook net even wat geloofwaardiger over, omdat je enkel de ‘hoogtepunten’ beleeft en niet met een onrealistische situatie zit waarbij de soldaten over een tijdspanne van twee dagen non-stop met actie geconfronteerd worden. Het tonen van empathie, de gruwelijkheden, onfortuinlijke gewonde soldaten uit de modder trekken, de onderlinge band, de frustratie en irritatie, maar ook het adequaat handelen in lastige situaties geeft deze campagne een soort menselijkheid, wat in zekere zin vrij uniek is voor Call of Duty.

Natuurlijk is het één en al spektakel en genieten, maar toch vergeet men niet dat deze oorlog niet alleen maar plezier moet zijn. Om te spelen in deze context misschien wel, maar het is duidelijk dat Sledgehammer Games deze vreselijke gebeurtenis met alle respect wil behandelen en dat lukt ze goed. Desalniettemin moeten we niet onder stoelen of banken schuiven dat we hier met de klassieke achtbaanrit te maken hebben, maar dan wel in een 2.0 variant. Nog nooit heb ik praktisch de gehele singleplayer campagne op het puntje van m’n stoel gezeten. Het tempo ligt hoog, het is vaak een complete chaos en bij momenten extreem intens.

Dit komt omdat je continu te maken hebt met vrij ingrijpende gebeurtenissen. Dit loopt uiteen van de aanval op D-Day tot het achtervolgen van een trein en van het instorten van een kerktoren tot afwisselende gameplay elementen die we verder niet zullen spoilen. Het blijft maar gaan en de continue druk van de Duitsers is ontzettend goed voelbaar, omdat het zo chaotisch is opgezet. Dit maakt deze campagne van begin tot einde genieten en nadien duik je er rustig nog een keer in om nogmaals van die prachtige setpieces te genieten. Maar Call of Duty: WWII biedt natuurlijk meer dan dat.

Vertrouwde multiplayer

De multiplayer van Call of Duty: WWII voelt heel erg vertrouwd aan. Het tempo ligt vrij hoog, maar niet te hoog, en de maps waarop je tekeer kunt gaan, zijn van een gemiddelde grootte. Daarbij kennen de maps vrijwel allemaal chokepoints voor de close quarters combat, maar ook snipers en de long-range spelers hebben genoeg bewegingsruimte. De ene map is wat beter vormgegeven dan de ander, maar in alle gevallen heb je ze vrij snel door en er is er niet echt één die snel verveelt of er juist bovenuit steekt. Hoewel Carentan toch wel wat nostalgische gevoelens met zich meebrengt. De maps zijn overigens ook behoorlijk gevarieerd en niet allemaal op de singleplayer gebaseerd. Zo tref je een zonnige map op Gibraltar aan, maar ook een map in de Londense haven en winterse Ardennen. Aan afwisseling dus geen gebrek.

Over de gameplay van de multiplayer kunnen we vrij kort zijn, want die voelt uitstekend aan. Het is met name erg goed om te zien dat men het tempo juist heeft weten te krijgen. Call of Duty: WWII kan immers lang niet zo snel zijn als een Black Ops III of Infinite Warfare, maar de vrij trage gameplay van Call of Duty 2 is ook weer een no-go. De juiste balans vinden is dus best een uitdaging geweest, maar dat is Sledgehammer gelukt. Daarbij biedt de multiplayer zoals vanouds ontzettend veel speelplezier, maar we moeten wel opmerken dat het aantal modi en maps een beetje aan de lage kant is. Met in totaal 9 maps (10 met Carentan erbij) en 9 modi is het niet bijzonder uitgebreid ten opzichte van eerdere delen. Nu valt dat enigszins te nuanceren doordat men de War modus heeft toegevoegd, maar lang niet iedereen zal dat per se even interessant vinden.

War is fantastisch!

De War modus is de grote nieuwe toevoeging aan de multiplayer en iedereen heeft ongetwijfeld Operation Breakout wel gezien of gespeeld in de beta. Naast deze operatie biedt de War modus voor nu nog twee andere operaties, waaronder het bestormen van Omaha Beach. Dat is in de singleplayer al een indrukwekkende ervaring en dat is in de War modus misschien nog wel leuker, omdat je hierin tegenover menselijke tegenspelers wordt geplaatst. Het is ook goed om te zien dat Sledgehammer per operatie andere opdrachten heeft ingebouwd, waardoor het gevarieerd blijft. In Operation Neptune is het in eerste instantie de bedoeling om Omaha Beach te bestormen en de bunkers in te nemen. Nadien moet je in de tweede linie communicatieapparatuur vernietigen en als laatste twee enorme kanonnen uitschakelen.

In Operation Griffin is het dan weer zaak om drie tanks te begeleiden, om ze nadien van benzine te voorzien binnen de tijd en als laatste is het zaak om met de laatst overgebleven tank een brug in te nemen. Andersom is het uiteraard de bedoeling om de aanvallers van je af te slaan en dat wisselt zich per potje altijd af. Dus de aanvallers zullen ook de verdedigende rol aan moeten nemen en vice versa, wil je een compleet potje War tot een goed einde brengen. De gewone multiplayer is, zoals al aangegeven, zeer degelijk en goed voor veel speelplezier. Maar laten we wel wezen, dat is natuurlijk het bekende verhaal. De War modus voelt echt als een verfrissing aan en we moeten eerlijk bekennen dat we tijdens het reviewen hier de meeste lol in hadden. Laat staan als je dit straks met een vaste club vrienden speelt waarin iedereen zijn vooraf bepaalde rol heeft. Dit kan dus nog weleens een hele grote worden en dat zien wij in ieder geval graag gebeuren.

Doe je ding in Headquarters

Een andere vrij grote vernieuwing die erg goed uitpakt, is de zogenoemde ‘Headquarters’. Dit is in feite een algemene multiplayer lobby waar tot 48 man in rond kan lopen. Dit is gesitueerd op het strand en in de duinen van Omaha Beach en daar kan je tussen de potjes door genoeg dingen doen. Denk aan scorestreaks testen, je wapens uittesten op de shooting range, dagelijkse opdrachten aannemen, supply drops openen, je personage en wapens customizen en nog veel meer. Leuk is trouwens ook de 1 versus 1 moshpit, waarin je het tegen elkaar opneemt. Dit biedt ruimte voor maximaal twee spelers en anderen worden in de wachtrij geplaatst. Terwijl anderen wachten kunnen ze echter wel meekijken en het kan zomaar zijn dat er 20 toeschouwers zijn die jouw kunsten bewonderen.

Divisions geven meer vrijheid

Als laatste, voordat we nog even naar de Zombies gaan, de Divisions. Dit is het nieuwe klasse systeem dat je in de multiplayer treft en deze geeft je erg veel vrijheid. Per divisie kan je nu levelen en daarmee speel je extra mogelijkheden vrij. Als voorbeeld de infanterie divisie waarbij je bij level 1 een extra attachment krijgt, bij level 2 een extra magazijn, level 3 sneller sprinten, enzovoort. Het loont dus om de divisie langdurig te gebruiken, want door te levelen, krijg je alsmaar meer mogelijkheden die je kunnen helpen. Elke divisie heeft zijn eigen unieke specialiteiten, maar als je naar de wapens gaat kijken ben je geheel vrij om een loadout samen te stellen. Het aanbevolen wapen voor de infanterist is een mitrailleur, maar als je liever een shotgun wil gebruiken, kan je dat gewoon doen.

Verder kun je natuurlijk nog een secundair wapen kiezen, een bepaalde granaat en scorestreaks. Uiteraard ontbreken ook de perks niet. Hoewel je per divisie automatisch door de divisie in kwestie te levelen al wat divisie gebonden voordelen hebt en krijgt, kun je ook nog een algemene perk kiezen met de ‘basic training’ optie. Deze perks zijn niet aan een divisie gebonden en kunnen dus altijd gekozen worden. Onder de perks tref je ook weer volop variatie aan, want dit kan bijvoorbeeld sneller herladen tijdens het sprinten zijn, een tweede primaire wapen meenemen, scorestreaks die niet resetten bij doodgaan enzovoort. Het zijn allemaal bekende elementen, maar doordat je per divisie vrij bent om een loadout samen te stellen geeft je dat nog meer mogelijkheden om voor jou de ideale set-up te creëren en dat is erg prettig.

Nazi zombies: spannend, duister en creepy

De multiplayer van Call of Duty: WWII is enerzijds erg vertrouwd, maar anderzijds kent het genoeg vernieuwing en dat ook na jaren weer in een historische setting. Dat maakt dat gedeelte van de game erg aangenaam en zeer lang speelbaar, mede dankzij de War modus die zeer goed uit de verf komt. De singleplayer is ook een uitstekend onderdeel van de game, dus als laatste rest ons natuurlijk nog de Zombies modus. Ditmaal is voor een veel meer duistere sfeer gekozen en de vijanden zijn nu nazi Zombies waarop flink geëxperimenteerd is, want nog nooit zagen zombies er zo ontzettend smerig en angstaanjagend uit. In grote lijnen lijkt deze modus heel erg op de Zombies modi van de voorgaande delen qua gameplay, maar dan met een andere toon.

Het level waarin je rondloopt is vrij donker en het wordt als maar erger naarmate je verder komt, aangezien je een bunker vol zombies betreedt om daar traditiegetrouw allerlei acties te verrichten, zodat de puzzels opgelost kunnen worden. Dit kan best een uitdaging zijn, maar als je eenmaal de mechanieken doorhebt, kom je een heel eind. Zij het niet dat de zombies een flinke uitdaging vormen, misschien nog wel meer dan voorheen. In ruil daarvoor krijg je wel de mogelijkheid om een eigen loadout samen te stellen. Een eigenlijk bekend verhaal, maar de twist hierin zit hem in dat je kan kiezen uit een klasse en elke klasse heeft weer zo z’n eigen voordelen. Offensive heeft als speciale kracht (‘Special’ genaamd) dat deze ongelimiteerd kan blijven vuren zonder te hoeven herladen voor een bepaalde tijd.

De Support klasse heeft als feature dat de zombies die speler voornamelijk volgen en als speciale optie kan deze klasse beschikken over dubbel zoveel vuurkracht voor een bepaalde tijd. De medic is weliswaar wat zwakker, maar die wordt weer genegeerd door de zombies. Kortom, een team samenstellen waarin iedereen zijn eigen rol heeft is dus belangrijk. De klasse die je kiest heeft een eigen ‘Special’, maar die kan je met klassegebonden mods modificeren bij de loadout, waar je tevens een keuze in wapens en granaten kunt maken, mits vrijgespeeld. Er zijn echter ook algemene mods te kiezen, maar om die te gebruiken moet je ze eerst vrijspelen met zogenoemde Raven tokens en die verdien je weer door steeds verder in deze modus te komen.

De Zombies modus is erg uitgebreid en kent veel diepgang zolang je blijft spelen, want dan unlock je steeds meer mogelijkheden. De algehele toon en sfeer is ook het compleet tegenovergestelde van de Zombies modus uit Infinite Warfare en dat zal veel fans zeker kunnen bekoren. In de basis is en blijft het concept hetzelfde als de voorgaande jaren, maar het tempo ligt overal net iets hoger. Het is ook een stuk intenser omdat zombies werkelijk overal vandaan komen en niet zozeer enkel vanuit vaste spawnpunten. Uitdaging, leuke puzzels, een perfect passende sfeer en intense adrenalineopwekkende gameplay is waar het kortweg eigenlijk op neerkomt.