Review: Syndrome – “Heerlijk!” dacht ik toen we de verlate review code kregen van Syndrome. “Eindelijk weer eens een lekkere survival horror game met een sci-fi setting”. Games die sterk leunen op Dead Space of System Shock geven mij altijd de hoop dat ze de goede ideeën van die games overnemen en hopelijkerwijs evenaren of zelfs overtreffen. Syndrome blijkt een titel te zijn die je met weemoed doet terugdenken aan de tijd die we in Alien Isolation op de Nostromo hebben doorgebracht en de tijd dat we talloze Necromorphs ontleedden met Isaac op de USG Ishimura in Dead Space. Syndrome is jammer genoeg een game van een ander kaliber.

Welkom bij de masterclass in shitty game design

Chief techie Galen wordt wakker uit zijn cryoslaap en ziet dat het ruimteschip ‘Valkenburg’ aan puin ligt. De crew is dood of nergens te bekennen. Wat hij wel tegenkomt, is een leger van gemuteerde cyborgs. Langzaam leert hij dat dit het gevolg was van het aan boord brengen van een vreemd voorwerp dat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat de crew elkaar te lijf is gegaan. Komt het je bekend voor? Dan heb je waarschijnlijk Dead Space gespeeld, want het verhaal lijkt er verdacht veel op. In eerste instantie valt het allemaal nog mee – althans, dat denk je. “Ziet er best goed uit,” hoor ik mezelf nog zeggen, maar toen…

De eerste opdracht is om de blast shields dicht te doen om zodoende het schip te beschermen. De uitvoering daarvan komt op het volgende neer: zoek in de donkere gangetjes naar twee terminals en activeer de blast shields. Je weet nog niet welke objecten interactief zijn, dus je probeert overal tevergeefs op te drukken. Uiteindelijk blijkt dat enkel rode terminals interactief zijn. Nadat je de blast shields gesloten hebt, moet je de deur naar de lobby ontsluiten. Hiervoor zoek je de derde rode terminal. Eenmaal in de lobby is je opdracht om de motor van het schip te herstarten. Zoek een rode terminal. Om de motor te starten, moet je twee ondersteunende systemen eerst activeren. Zoek de twee terminals.

Enfin, dit grapje wordt oneindig herhaald. Later in het spel moet je terminals of keycards vinden die over het hele schip verspreid kunnen liggen, waardoor je moet backtracken met een hoofdletter B. Syndrome rekt zich kunstmatig lang uit doordat backtracken een fundamenteel onderdeel van de gameplay is. Binnen 15 minuten begin je het interieur van de Valkenburg al beu te worden. Het lijkt er op dat het schip on-the-fly is ontworpen door de ontwikkelaars, want logica is ver te zoeken op de Valkenburg; wie ontwerpt er nou een ruimteschip waarin het aantal doodlopende gangen een groot deel van de ruimte in beslag nemen?

De besturing van Galen is ook niet geweldig. Zo kun je af en toe blijven hangen achter objecten zonder reden. Galen kan een paar seconden sprinten, maar wanneer zijn stamina uitgeput is, moet je wachten tot de cooldown voorbij is voordat je opnieuw kunt rennen. Wellicht bedoeld om de spanning met je vijanden op te voeren, maar vijanden hebben lak aan jouw mogelijkheid om te sprinten en daarom voelt het aan als onnodig. Vijanden spawnen soms in de ruimte waarin Galen zich bevindt, met een mogelijke instakill als gevolg.

Je mag in dat geval hopen dat je de game hebt opgeslagen, want je kunt enkel handmatig opslaan in Syndrome. Geen probleem zou je zeggen, ware het niet dat sommige opslagpunten te veel risico met zich meebrengen om ernaartoe te gaan. Dan kan je beter naar een ander niveau gaan, mits je bereid bent om een paar laadschermen te doorstaan waarbij je geen garantie hebt dat er geen vijand achter je spawnt. Nog even terugkomend op de vijanden in Syndrome: de vijanden en de bijbehorende AI zijn lachwekkend, evenals de houterige animaties waarmee ze zich voortbewegen. Er is bovendien geen enkel moment waarop je echte angst voelt.

Als kers op de taart moeten we ook nog even de audio aanhalen. De eerste indruk is goed, totdat je in de eerdergenoemde lobby terecht komt. Galen slaakt vanaf dat punt namelijk om de paar minuten een angstkreet uit, ongeacht wat er om hem heen gebeurt. De audio heeft weinig tot geen relatie tot de gebeurtenissen op de Valkenburg. Alles opgeteld is Syndrome een amateuristisch in elkaar gezet wanproduct. Maar wacht, we zijn nog niet klaar!

“We moeten VR op de doos zetten!”

Als je naar de spec sheet kijkt van Syndrome, dan zie je dat deze game PlayStation VR ondersteunt. Het is echter niet de singleplayer campagne die je kan spelen in virtual reality. Het betreft hier namelijk een ‘Endless’ modus waarbij je zoveel mogelijk dagen moet proberen te overleven terwijl de cyborgs je van alle kanten bestoken. Je zoekt naar keycards, terwijl je onderweg health en ammunitie oppikt. Het grootste probleem hierbij is dat het heel snel heel erg saai wordt. Vijanden kunnen ook hier weer recht op je bakkes spawnen waardoor je – als je pech hebt – meteen gedood wordt. Het zicht in VR is beperkt tot een vijftal meter waardoor je geen enkel overzicht hebt van welke vijanden er op je afkomen. De VR ondersteuning is bovendien dermate beperkt dat het een schande is dat er ‘PS VR compatible’ naast staat. Het is niet meer dan een tech demo, en dan nog een slecht uitgevoerde ook.

Schofterig duur

Kijk, iedere game heeft natuurlijk zijn minpunten en vaak kies je ervoor om deze te accepteren. Je maakt dan de afweging tussen wat een game je gaat kosten en hoeveel plezier je er uit denkt te halen. Als een ontwikkelaar €39,99 durft te vragen voor haar game, dan schept dat bepaalde verwachtingen. Als ik dit spel voor €39,99 gekocht zou hebben, zou ik me verschrikkelijk belazerd voelen. Zou de game ongeveer €10,- gekost hebben, dan zou dat nog steeds te veel zijn, maar dan was het meer in verhouding met hetgeen je verwacht en uiteindelijk krijgt.

Daarnaast zijn er wellicht mensen die deze game aanschaffen voor het virtual reality component. Ook hier kunnen we niet genoeg benadrukken dat het label ‘PS VR Compatible’ te veel eer doet aan de beschikbare VR-modus, want die is zeer karig en je bent er bijzonder snel op uitgekeken. Normaliter zouden we geen aparte alinea aan de prijs wijden, maar in dit geval is de hoogte van de prijs die je betaalt buitenproportioneel ten opzichte van hetgeen je krijgt en het voelt als onze verantwoordelijkheid om jullie dit duidelijk te maken.

Conclusie

Syndrome is een verschrikkelijke sci-fi survival horror game die je bij voorbaat al drie platinum trofeeën zou moeten opleveren als je er 2 uur speeltijd op hebt zitten. De graphics en de besturing zijn om te janken en ik heb nog nooit zoveel moeten backtracken als in Syndrome. De titel ondersteunt een Endless modus in VR, maar die is puur bedoeld om VR op de doos te kunnen zetten in de hoop dat mensen het waanzinnige bedrag van €39,99 neertellen voor dit gedrocht. Als je echt een goede sci-fi survival horror wil spelen op je PS4, schaf dan in godsnaam Alien Isolation aan (of speel hem opnieuw), want Syndrome is een ware marteling. De 2 punten die Syndrome van ons krijgt zijn enkel omdat de setting doet denken aan toppers als Dead Space, System Shock en Alien: Isolation. Doe iedereen een plezier en laat Syndrome ver links liggen, je kunt je tijd en geld vele malen beter besteden.

Pluspunten

  • Sci-fi horror setting

Minpunten

  • Knippen/plakken graphics
  • Slecht leveldesign
  • Afschuwelijke besturing
  • Slechte VR support
  • Backtracking tot kunst verheven
  • Schofterige vraagprijs
  • Bugs

2.0