DLC Special: Little Nightmares – The Hideaway – Little Nightmares blijft ook een hele tijd na de oorspronkelijke release één van de meest charmante horrorgames op de virtuele markt. Het unieke stijltje balanceert nagenoeg perfect op de flinterdunne lijn tussen feeëriek en huiveringwekkend, terwijl de amper uitgewerkte, doch op uiterlijk vlak onmiddellijk iconische creaturen uit de spelwereld je schaamteloos tot speculeren dwingen. Show don’t tell, noemen ze dat – en tevens één van de stokpaardjes van de ondergetekende. Het vorige uitbreidingspakket bevatte een aangenaam, doch niet bepaald innoverend verlengstuk. En dit tweede DLC-level doet eigenlijk exact hetzelfde.

Subject Weet-Ik-Veel

The Hideaway volgt opnieuw één van de onfortuinlijke jonge zieltjes die als gevangenen op The Maw – een monsterlijk, drijvend complex waar… ja, niemand weet eigenlijk wat daar precies gaande is – allerlei onmenselijke experimenten moeten ondergaan. Bij aanvang van het level, dat ongeveer een uur aan extra gameplay met zich meebrengt, ontsnap je uit de lijkzak waarin je opgesloten zit. Vervolgens mag je een aantal omgevingspuzzels doorstaan, terwijl je uit de klauwen van je achtervolgers blijft en wanhopig een uitweg zoekt, in de hoop dat je weldra The Maw voorgoed achter je zal kunnen laten. Gezellig is anders.

Kaboutertjes

Waar je in The Depths af te rekenen kreeg met een gedrocht dat je Jaws-gewijs vanonder het wateroppervlak naar het leven stond, teert The Hideaway heel wat minder op de groteske nachtmerriemachines die van de hoofdgame zo’n naargeestige ervaring maakten. Dit keer staat het puzzelen centraal, met als belangrijkste gimmick de samenwerking tussen jou en de Nomes – oftewel de kleine kaboutertjes die je regelmatig in je ooghoeken ziet opduiken. De kereltjes vangen en voor je kar spannen is de boodschap; figuurlijk dan, aangezien je ze op de één of andere manier zover moet zien te krijgen dat ze je helpen.

Same old, same old

Die nadruk op samenwerking werkt aanvankelijk verfrissend, al blijkt snel dat deze wending niet bepaald verregaande gevolgen heeft voor de gameplay. Je beweegt je nog steeds door een sinistere 2,5D-wereld heen waarin diepe schaduwen en uit proportie getrokken meubelen de plak zwaaien, terwijl je de occasionele vijand ontwijkt en er probeert achter te komen hoe je precies in de volgende kamer geraakt. Ook dit keer blijkt het level design een schot in de roos, al missen we een kamer of object dat deze aflevering op zichzelf memorabel maakt. The Hideaway kiest namelijk wel erg nadrukkelijk voor meer van hetzelfde.

Het level design en grafisch stijltje mogen dan wel hoge toppen scheren, hetzelfde kan niet gezegd worden over de gameplay, die nog altijd voor de nodige frustratie zal zorgen. De 2,5D-levels bevatten een misleidend dieptezicht, waardoor je regelmatig naast de voorwerpen zal grijpen die je echt nodig hebt. Het vangen van de Nomes had ook iets eenvoudiger gemogen; tien minuten lang als een malle achter een rond een tafel spurtende kabouter hollen, is niet meteen mijn definitie van een boeiende spelervaring. Oh, en ik ben er redelijk van overtuigd dat ik op een bepaald moment verder geraakt ben door ‘onbewust vals te spelen’.

Conclusie

The Hideaway biedt meer van hetzelfde. Niet meer, niet minder. Fans van Little Nightmares kunnen dit nieuwe level dan ook zonder aarzelen in huis halen, terwijl mensen die eerder teleurgesteld de aftiteling van de hoofdgame zagen passeren, gerust hun portemonnee op zak mogen houden. Jammer dat de ontwikkelaar er niet in slaagt om de gameplay wat intuïtiever te maken en zo het frustratiegehalte naar beneden te krikken. Al te storend wordt het gelukkig nooit; The Hideaway heeft genoeg trucjes achter de hand om je op zijn minst een uurtje aan het scherm gekluisterd te houden. En dat zou moeten volstaan… Toch?