Review: Star Wars Battlefront II – Daar waar de nieuwe filmtrilogie ogenschijnlijk het grijze gebied tussen licht en duisternis zal verkennen, voert Star Wars Battlefront II een simpele innerlijke strijd tussen goed en kwaad. De game is een product dat voortkomt uit de samenwerking tussen DICE, Motive Studios, Criterion en uitgever Electronic Arts. Welke partij precies welke verantwoordelijkheid droeg is niet helemaal duidelijk, maar dat er iets niet goed is gegaan, moge duidelijk zijn. Star Wars Battlefront II is misschien wel de meest beladen release van 2017 en dat is zeker niet in een positieve context.

Een teleurstellend verhaal in het grootse Star Wars universum

In Star Wars Battlefront II maak je waarschijnlijk voor het eerst kennis met de Inferno Squad, mocht je het introducerende boek niet gelezen hebben. Een elite-eenheid die in het leven is geroepen na de verwoesting van de eerste Death Star. Hun taak: voorkomen dat de Empire nog meer ernstige schade oploopt. De eenheid wordt aangevoerd door luitenant Iden Versio. Dochter van Garrick Versio, admiraal van het Imperial Security Bureau. Gezien het feit dat ze de dochter van een admiraal is, wordt haar weleens verweten dat ze het baantje gekregen heeft via haar vader. Iets waarvan zij het tegendeel op elk moment zal willen bewijzen. Het is voor gamers een prachtige, nieuwe invalshoek vanaf de andere kant van het spectrum.

Voorafgaand aan dit verhaal van de game, schreef Christie Golden dus al een boek over deze eenheid. In die uiteenzetting komen we te weten hoe de Inferno Squad de Partisans infiltreren, de groep extremisten die je misschien wel kent uit de film Rogue One. Ook in dat boek is het bijzonder om eens te lezen, hoe het er vanaf de andere kant uitziet in het Star Wars universum. Het is daarom nog erger dat de uiteindelijke singleplayer van Battlefront II lak lijkt te hebben aan alles wat Christie Golden in haar boek uit de doeken doet. Het eerste uur van de singleplayer zet interessante karakters neer, afwisselende gameplay en een sterke hoofdpersoon. Om vervolgens te vervallen in een waterval aan clichés, repeterende gameplay en bizar genoeg een open einde.

Niet dat een open einde per se slecht is, maar op een campagne van ongeveer vier uur zou je wel iets meer verwachten. Het is goed merkbaar dat er duidelijk haast bij kwam kijken, toen het project in ontwikkeling was. Relaties worden zonder pardon overboord gegooid, er wordt leentjebuur gespeeld bij zo’n beetje elke Star Wars film en karakters worden er met de haren bij gesleept. Gelukkig blijft de gameplay nog wel overeind, zeker naar het einde toe. De landschappen worden wat grotesker en je krijgt meer vrijheid in je aanpak. Waardoor je even kunt vergeten wat voor verhaal je aan het volgen bent.

De basis van Battlefront II staat als een huis

Qua ruimteoorlog opera mag Battlefront II dus een bescheiden plaats innemen in het Star Wars universum. Gelukkig staat daartegenover dat de gameplay werkelijk als een huis staat. Zowel in de singleplayer als in de multiplayer valt hier helemaal niets op aan te merken. Daarbij komt ook dat de audiovisuele presentatie, de ziel van Star Wars geweldig bij de keel grijpt. De graphics, sound design en alles wat daarbij komt kijken is tot in de puntjes uitgewerkt. Al in de eerste vijf minuten van de singleplayer beweeg je moeiteloos door een ruimteschip heen en knal je wat rebellen naar het hiernamaals. Na een bijzonder leuke introductie van een robotje, dat de show steelt zoals BB-8 dat in The Force Awakens deed.

De game is, naast de singleplayer, verder opgedeeld in een multiplayer en Arcade modus. De multiplayer laat je in Galactic Assault in grootschalige gevechten meespelen, waarbij je ook bepaalde gestelde doelen moet voltooien met je team. Starfighter Assault is hetzelfde principe, alleen dan in de ruimte. Vooral de nieuwe aanpak met interessante missies voor elk team, maken deze modus een stuk leuker dan die van het eerste deel. Strike is hiervan een compactere versie op de grond, gefocust op directe en snelle actie. Blast pakt het nog iets simpeler aan en laat je in kleine arena’s in tien-tegen-tien gevechten uitmaken wie de beste is. Heroes vs. Villains maakt het gedeelte multiplayer af; hier kun je met je favoriete helden en slechteriken de strijd aangaan.

Mocht je niet zo’n zin hebben om online te spelen, dan kun je de Arcade modus aanzetten. Hier kun je alleen, samen met een vriend(in) of zelfs tegen een vriend(in) je gang gaan. Je hebt zogenaamde ‘Battle Scenarios’, waarin je allerlei opdrachten krijgt om uit te voeren. Naarmate je verder komt, worden ze uiteraard moeilijker. Denk hierbij aan binnen een bepaalde tijd een x-aantal vijanden verslaan, een team battle winnen en een aantal variaties hier op. Een leuke modus, maar als je even doorspeelt ben je er met een paar uurtjes wel doorheen. Reden om terug te komen is er niet echt, behalve een verschil in moeilijkheidsgraad en natuurlijk prestatie.

Hoewel een beetje karig, toch een verrassende multiplayer

Natuurlijk zit je deze review eigenlijk maar om één ding te lezen: hoe denken wij over het loot crate-systeem en in algehele zin; de progressie van Battlefront II. Met een media-aandacht waar je U tegen zegt, is het een zeer lastige situatie geworden voor de ontwikkelaar en uitgever. Laat ik vooropstellen dat de multiplayer van Battlefront II weldegelijk goed in elkaar is gezet. Het doet grotendeels denken aan Battlefield 1, niet geheel verwonderlijk aangezien DICE ook verantwoordelijk is voor die game. Je speelt in teams samen en kunt kiezen uit verschillende classes. Asssault, Heavy, Officer en Specialist. Vrij te vertalen naar een soldaat voor het front, een zwaarbewapende ondersteunende eenheid, een aansturende eenheid en een sluipschutter.

Naarmate je verder komt in het spel kun je steeds meer wapens en meer mogelijkheden tot het gebruik van Star Cards vrijspelen. In de game is het duidelijk te merken dat de rolverdeling essentieel is, om tot een succes te komen. Als je als kippen zonder kop op het doel afrent, word je met de grond gelijk gemaakt. Assault moet de eerste stoot geven en proberen de verdediging of aanval op te zetten. De Heavy dient de veroverde plek of verdediging in stand te houden, door bijvoorbeeld met vijf man sterk om een doel heen te gaan staan. De Officer kan hier dan bijspringen met turrets, health upgrades en meer. De Specialist zorgt voor het overzicht en kan zowel goed aanvallen als verdedigen.

Tijdens het spelen verdien je punten, vrijwel voor alles wat je doet. Zelfs dood gaan levert je honderd punten op, omdat je het leven gaf voor het doel. Meewerken aan het behalen van een doel, het doden van een tegenstander, het spotten van vijanden, het wordt allemaal berekend als een bijdrage aan de overwinning. Hiermee is het ook meteen zo dat de meeste kills niet per se betekent dat je ook bovenaan in de ranglijst eindigt. Je kunt in theorie drie kills maken en alsnog bovenaan eindigen. Als je veel punten hebt verzameld kun je speciale classes vrijspelen, zoals een Death Trooper, een Wookie krijger, tank,  jetpack eenheid en meer. De variatie is zeker aanwezig en maakt het verzamelen van punten leuk en uitdagend. De kers op de taart is het vrijspelen van een sleutelpersonage.

Wanneer je genoeg punten hebt verzameld kun je, afhankelijk van de zijde waarvoor je vecht, kiezen uit een hero of villian. Het is echter jammer dat met een game die zich spreidt over drie tijdperken, het aantal helden of slechteriken te verwaarlozen valt. Op het moment van schrijven zijn er slechts veertien vrij te spelen. Sommigen hebben ook nog een bijbehorend schip voor de Starfighter Assault modus, maar echt veel is het niet. Zeker niet als je kijkt naar de veelgeprezen game uit 2005. Geen Obi-Wan Kenobi, Mace Windu, General Grievous of dergelijke. Er is al een character model van Grievous ontdekt in de code, dus er zal ongetwijfeld in de toekomst meer aan komen. Voor nu is het echter redelijk mager.

Qua maps is het een beetje hetzelfde verhaal. Met name Kamino en Kashyyyk zijn zeer indrukwekkend, zowel qua audiovisuele presentatie als speelbaarheid. Mooie maps met veel mogelijkheden en een echte wow-factor. Ze worden na een tijdje ook niet saai, omdat ze gewoon heel goed in elkaar zitten. Toch zijn ook tien locaties met diverse variaties een beetje weinig voor een game die zich over zoveel historie uitspreidt. Ook hier gaan we er maar vanuit dat er na verloop van tijd een boel toegevoegd zal worden. Afgezien van de beetje magere content, is de multiplayer van Battlefront II toch verrassend leuk en uitdagend.

The elephant in the room

Toch moeten we nu het gedeelte bespreken wat we al even eerder aanhaalden: het progressiesysteem. Star Wars Battlefront II maakt gebruik van Star Cards, speelkaarten waarmee je upgrades kunt toevoegen aan je classes en sleutelfiguren. Je komt aan deze kaarten, crafting parts en andere items door loot crates te kopen. Deze kun je weer bemachtigen door het verzamelen van credits. Ook het vrijspelen van je favoriete helden gebeurt door middel van credits. Op het eerste gezicht lijkt dit systeem vergelijkbaar met wat bijvoorbeeld een Call of Duty ook doet. Schijn bedriegt echter en wie de eindverantwoordelijke ook moge zijn, het verziekt de ervaring op een verschrikkelijke manier.

Ten eerste heb je geen enkele invloed op wat er uit de loot crates komt. Je kunt kiezen uit ‘Trooper’, ‘Starfighter’ of ‘Hero’ qua crates en dat is het. De upgrades en dergelijke krijg je op de gok. Dit maakt het onmogelijk om een speelstrategie toe te passen en kost tegelijkertijd ook ernstig veel tijd als je het toch probeert. Hoewel je voor vrijwel alles credits krijgt, is de beloning zo mager dat je uren en uren bezig bent om een fatsoenlijke aanpak vrij te spelen. Een goede sessie in Galactic Assault levert je ongeveer tussen de driehonderdvijftig en vierhonderd credits op. Een loot crate kost voor een Trooper maar liefst 4000 credits. Vervolgens moet je maar hopen dat je de juiste Star Cards krijgt.

Wil je graag de credits besteden aan het vrijspelen van een hero? Dan ben je voor Luke Skywalker ongeveer veertig goede potjes online verder. Luke is één van de duurdere hero’s, maar je krijgt een idee van de aanpak. Sowieso hadden deze personages niet achter slot en grendel moeten zitten. Het systeem gaat zelfs zo ver dat je ook beperkt wordt in hoeveel credits je kunt vrijspelen, als je niet online speelt. De campagne levert bijvoorbeeld credits op, maar je kunt die niet allemaal tegelijk claimen. Hetzelfde geldt voor de Arcade modus, na een tijdje moet je even zestien uur gaan wachten tot je weer credits mag verdienen. De oplossing? Het kopen van Crystals, een mooie verbergnaam voor echt geld. Je kunt tegen betaling met Crystals kopen wat je wilt, dat bespaart je een heleboel tijd.

Het systeem was al even in opspraak en ongelofelijk maar waar versoepeld, het was dus nog veel erger. Op het moment van schrijven zijn de microtransacties tijdelijk niet beschikbaar, omdat er opnieuw bekeken wordt hoe het systeem moet werken. Dit komt natuurlijk naar aanleiding van de gigantische hoeveelheid negatieve reacties. Verder komt dit voornamelijk doordat je één simpele conclusie kan trekken; Battlefront II is gemaakt volgens een ‘pay-to-win’ systeem, waarbij een gebruiker die niet meer gaat betalen benadeeld wordt. Je betaalt al een hoop geld voor een game, maar wil je lekker kunnen spelen? Dan moet je nog even wat extra’s betalen. Nee? Oh, nou dan kan je tientallen uren gaan zitten grinden totdat je krijgt wat je nodig hebt. Misselijkmakend.

Ware het nou dat de loot crates alleen cosmetische veranderingen opleverden, dan was er nog wel omheen te werken. Dat is echter niet de realiteit en ook de beperkingen in het verdienen van credits zorgen ervoor dat je constant een soort beklemmende speelervaring krijgt. Je bent meer bezig met het verdienen van credits na een tijdje, dan dat je daadwerkelijk van dat tiende potje online geniet. Ik betrapte mezelf er vaak op de game uit te zetten, als ik weer een melding kreeg dat ik zestien uur moest wachten op m’n credits. Hoewel het systeem nu opnieuw bekeken wordt is de schade al gedaan, Battlefront II zou op deze manier niet mogen bestaan. De kanspelenautoriteit onderzoekt nu zelfs of dit wel mag.

Conclusie

Het cijfer dat je hieronder ziet staan reflecteert de boodschap die de game uitdraagt, in bepaalde zin niet de daadwerkelijke kwaliteit. Hoewel de content nog wat magertjes is, wordt de Star Wars ziel verwezenlijkt op je scherm. De audiovisuele presentatie is bij vlagen zelfs zeer indrukwekkend, de gameplay zit degelijk en solide in elkaar, de multiplayer is los van al dat gezeik leuk en uitdagend. De singleplayer is overduidelijk te kort en veel te gehaast om je er echt om te laten geven. Dat valt misschien nog te overkomen, maar het progressiesysteem en met name de loot crates niet. Als community moeten we hier samen sterk tegen staan en duidelijk ‘nee’ zeggen. Het is eeuwig zonde dat zo’n geliefde franchise zo moet lijden onder de hebberigheid van de licentiehouder. Koop deze game niet.

Pluspunten

  • De Star Wars ziel wordt verwezenlijkt in audiovisuele presentatie
  • Degelijke en solide gameplay
  • Multiplayer blijft voor langere tijd uitdagend en leuk

Minpunten

  • Het progressiesysteem werkt tegen de gebruiker
  • Ontworpen om microtransacties aantrekkelijk te maken
  • Loot crate-systeem verhindert een eigen aanpak
  • Singleplayer te kort en gehaast

5.0