Review: Max: The Curse of Brotherhood

Review: Max: The Curse of Brotherhood – Jonge broertjes, het is fijn om ze te hebben, maar in je jonge jaren kon je ze ongetwijfeld ook weleens achter het behang plakken. Max is in Max: The Curse of Brotherhood een geinig kereltje die na school thuiskomt om zijn jongere broertje in zijn slaapkamer aan te treffen. Zijn broertje maakt er echter een rotzooi van en sloopt het speelgoed van Max. Daar is hij niet blij mee en op internet zoekt hij naar een manier om van zijn broertje af te komen. Dat is echter geen goed idee, want de eerste beste spreuk zorgt ervoor dat zijn broertje opgeslokt wordt in een wormgat. Max wilde dat eigenlijk ook weer niet en duikt nog net op tijd het gat in. Tijd om Felix, z’n broertje, te redden.

Een wereld vol gevaar

De wereld waar Felix naar ontvoerd is en waar Max in terechtkomt, is die in een andere dimensie en daar loert het gevaar in elke hoek. Max ziet dat zijn broertje wordt meegenomen door een enorm monster en zodoende zet hij de achtervolging in. Na enige tijd achtervolgen wordt zijn broertje meegenomen door een vogel en lijkt alle hoop verloren. Max geeft echter niet op en vervolgt zijn weg om bij een mysterieus oud vrouwtje te belanden. Zij geeft vervolgens wat toelichting op de wereld en daaruit blijkt dat er een machtige vijand is die alles in de wereld controleert en die moet aangepakt worden.

Voordat het vrouwtje verdwijnt geeft ze Max wel een magische kracht, ze stopt haar ziel namelijk in een viltstift en die blijkt in de gameplay van groot belang te zijn, want meer dan eens zal deze stift Max verder kunnen helpen in zijn tocht. Deze tocht brengt Max naar allerlei gebieden en gedurende het avontuur moet hij allerlei hindernissen zien te overwinnen. Dat gaat in het begin gemakkelijk door gewoonweg goed te springen en de juiste route te zoeken, maar dat wordt na verloop van tijd steeds uitdagender, omdat je puzzels treft waar je je viltstift voor nodig hebt. Die stift zal ook nog eens verder uitgebreid worden qua krachten, waardoor het steeds creatiever wordt.

Stiften maar

De game kent een traditionele 2D opzet in een 3D wereld waarbij Max van links naar rechts moet platformen om verder te geraken. Je begint in eerste instantie in de woestijn om nadien in een jungle te belanden en ook krijg je nog met lava en meer te maken. Max is een jong jochie, dus hij beschikt niet over levens. Als hij een fout maakt gaat hij dood en mag je opnieuw beginnen. Gelukkig zijn de checkpoints wel zo geplaatst dat je nooit teveel opnieuw moet doen en dat is best fijn. Zeker omdat het later in de game best wel uitdagend kan worden.

Naast het standaard spring, klim en klauterwerk heb je gaandeweg steeds meer je magische stift nodig. Dat begint in eerste instantie met de mogelijkheid om platformen vanuit de grond omhoog te trekken, die je als ware tekent. Dit geeft Max de mogelijkheid om bepaalde plaatsen te overbruggen of te bereiken. Later in de game kan je met diezelfde stift ook takken tekenen die je ook weer af kan snijden en kan gebruiken om ergens bovenop te klimmen, mits ze de juiste vorm hebben. Ook tref je nog de mogelijkheid aan om bijvoorbeeld een luchtstroom op gang te brengen, zodat Max snel verplaatst wordt zonder in een gat te vallen.

De manier van spelen met deze magische stift is leuk gevonden en doet denken aan de magiër van Trine, waarmee je platformen en kubussen kon tekenen. Het gevolg daarvan is dat je regelmatig locaties treft waarbij je goed moet nadenken over hoe je de omgeving kan gebruiken om verder te geraken en dat is enerzijds erg leuk, anderzijds kan het soms best even goed zoeken zijn naar de oplossing. Het is echter nooit té ingewikkeld, dus echt vast komen zitten zal je niet en dat komt de toegankelijkheid natuurlijk ten goede. De game is ook nooit extreem moeilijk, maar vergis je niet in het vriendelijke uiterlijk.

Mooie stijl

De gehele wereld van Max: The Curse of Brotherhood kent een zeer aangename visuele stijl. De verschillende gebieden zijn zeer kleurrijk en het ziet er supermooi en gedetailleerd uit. Het is gedurende het avontuur echt genieten, puur vanwege de kleurrijke invulling en de aangename stijl die op één of andere manier rustgevend is. Ook de muziek is erg prettig en past goed bij de algehele vibe van de game. Daarmee weet de ontwikkelaar in technisch opzicht een behoorlijk degelijk avontuur af te leveren dat bovendien goed is voor pakweg een uur of zes tot acht aan gameplay en dat is niet gek voor een 2D platformer. Hetgeen je wel voor lief moet nemen is dat het verhaal niet zo interessant is, maar dat maakt de gameplay gelukkig weer goed.

De game kent veel positieve aspecten, maar we willen je wel even attenderen op een paar wat mindere punten. Zo heb je af en toe een achtervolging waarbij je zeer accuraat moet zijn in je bewegingen, want het kleinste foutje kan al het einde betekenen. Dat werkt toegankelijkheid niet in de hand en als je daarbij ook nog met je stift in de weer moet, dan kan dat door een paniekerig moment, omdat het ineens zo snel moet erg lastig worden. Je timing moet dus op orde zijn en waar je tijdens het normale platformen op zich alle tijd kan nemen om je moves te bepalen, is dat bij achtervolgingen of in de buurt van vijanden bij momenten wat haastig, waardoor de moeilijkheidsgraad onbedoeld toeneemt. Verder merkten we ook dat het gebruik van de stift – hoewel erg leuk gevonden – het tempo toch regelmatig een beetje beperkt en dat is niet altijd even fijn.