Gespeeld: The Inpatient – Op de E3 hebben we The Inpatient al kunnen ervaren, maar dit was echter van korte duur, want na een kwartier moesten we de VR-headset alweer afzetten. Erg jammer, omdat we erg onder de indruk waren van de game. Misschien aan de andere kant ook wel weer een opluchting, omdat het zo spannend en eng was. Dit keer hebben we de game nogmaals kunnen spelen met een veel langere speeltijd. Zodoende kunnen we nu wat uitgebreider onze ervaring met jullie delen, zodat je goed te weten komt hoe interessant deze game zal zijn voor PlayStation VR.

Zoveel keuzes

Zoals we eerder al lieten weten, speelt de game zich af in een gesticht waar jij als patiënt bent opgenomen. Jij hebt een hoop problemen tussen je oren zitten en door hier te verblijven, hoop je dat alles goed komt. The Inpatient zou The Inpatient niet zijn als dit gepaard gaat met een hoop nachtmerries en complicaties. In het begin van de game krijg je op een rustig tempo de kans om de besturing te leren en dat is het simpele principe van de beide Move controllers gebruiken om vooruit te komen. De linker Move gebruik je om vooruit te bewegen en de rechter Move dient als middel – door te swipen – om alle kanten op te kijken. Ook zul je af en toe objecten moeten oppikken om dit te bestuderen of te gebruiken, wat eveneens met de Move controller gaat.

Gaandeweg het verhaal krijg je verschillende keuzes voorgelegd in de conversaties, zoals je dat van Until Dawn gewend bent. Dit zal invloed hebben op de loop van het verhaal. De effecten hiervan hebben we in onze speelsessie eigenlijk maar vrij weinig kunnen opmerken, maar dat komt vooral omdat we het niet uren hebben gespeeld. In Until Dawn kreeg je echter gelijk na je keuze feedback op je gekozen antwoord in een conversatie. Hierdoor kreeg je enigszins een idee wat voor invloed jouw keuzes hadden. In The Inpatient hebben we dat dus niet goed kunnen ervaren, dus wellicht dat het allemaal wat meer op termijn effect heeft. Overigens, sommige keuzes die je maakt worden af en toe benadrukt met de bekende vlinders uit Until Dawn, maar vooralsnog is het afwachten hoe groot de effecten zijn.

Goede en enge sfeer

Het concept van keuzes maken nodigt natuurlijk wel meteen uit om de game vaker te spelen, zodat je de verschillen in conversaties echt gaat merken. Een straf zal dit niet zijn, want de conversaties zijn geweldig geschreven en dat op een manier dat je altijd nieuwsgierig bent naar wat er nog meer komen gaat. Op een gegeven moment word je in je cel ofwel verblijf, zoals de medewerkers het noemen, vergezeld door een medepatiënt. Dit zorgt ervoor dat de sfeer en de ontwikkelingen in het verhaal extra bedrukkend worden. Veel zullen we hier niet van verklappen, maar wat we wel kwijt willen is dat alles een hoop interessanter wordt op het moment dat je nieuwe vriend zijn intrek in je kamer neemt.

Wat uiteindelijk wel een straf is om meermaals mee te maken bij meerdere playthroughs, zijn de dromen waar je je in zult wanen. Omdat niet alle draadjes in je hoofd goed vastgeknoopt zitten, zul je dromen hebben die als nachtmerries gepresenteerd worden. Zo heeft mijn collega Lennard nog steeds hartproblemen na zijn eerste kennismaking met The Inpatient. Dat is deels te danken aan de sfeer die werkelijk ongekend is voor een horror game in VR. De spanning en het mysterieuze worden zeer goed neergezet en dat gepaard met een VR-beleving waarin je vrij kan rondlopen, zorgt ervoor dat de spanning eens te meer wordt opgevoerd. Indrukwekkend, dat zonder meer.

Oude bekende sfeer

Ook in dit gedeelte van de game – het vrije rondlopen – kan je keuzes maken, bijvoorbeeld van hoe je je door de gangen van het gesticht in een nachtmerrie voortbeweegt. Dit zal ongetwijfeld een invloed op het verhaal hebben, maar daar kunnen we nu helaas nog vrij weinig over zeggen. Gepaard met hallucinaties en flashbacks zijn de engste gedeeltes die we speelden ook gelijk de meest interessante. Toch moeten we opmerken dat de spanning het meest opgebouwd wordt door het anticiperen op jumpscares. Dat is in de meeste horror games het geval, helemaal in VR, dus dat is wellicht wat voorspelbaar. Toch hopen we dat de ontwikkelaar meer creatieve manieren heeft bedacht om je in de game de stuipen op het lijf te jagen. Een VR horror game eng maken door enkel jumpscares te gebruiken, verliest immers snel zijn charme en dat zou jammer zijn.

Buiten dat kunnen we er niet omheen dat de sfeer er erg goed in zit. Ook moeten we erbij vertellen dat als je de game gaat spelen en je hebt Until Dawn gespeeld, dat het erg goed op elkaar aansluit. De stijl, de conversaties en het mysterieuze zullen fans van Until Dawn herkennen als ze zich aan The Inpatient wagen. Dat is een erg sterk punt, aangezien de game als een soort prequel op Until Dawn functioneert en dat maakt ons extra enthousiast om straks door de game heen te gaan, zeker ook met de enge sfeer die er in hangt. De wereld die Supermassive Games heeft gecreëerd met Until Dawn en nu The Inpatient, is er één waar we zeker meer over willen ontdekken.

Voorlopige conclusie

Alles bij elkaar genomen maakt dat we erg positief zijn over The Inpatient. De sfeer is van een ongekend niveau, wat mede te danken is aan virtual reality, de personages en de dialogen. Het gesticht is een uitermate creepy omgeving waar je als speler goed geïntimideerd door kan raken. Dit maakt het als totaalplaatje toch wel één van de meest interessante VR-games die in 2018 gaat uitkomen. Het enige waar we nog nieuwsgierig naar zijn, is hoe de keuzes in de gesprekken het verhaal zullen beïnvloeden. Dat is een kwestie van afwachten, maar we hopen dat het uiteindelijk resulteert in een situatie waarbij we meerdere malen schone luiers moeten aantrekken voor de diverse playthroughs.