Review: Lost Sphear – Er zijn gamers die niet blij zijn met de staat van de RPG’s van vandaag de dag. Vooral het zo goed als verdwijnen van turn-based gevechten is voor velen een doorn in het oog. Gelukkig zijn er af en toe ontwikkelaars die met een nieuw project terug gaan in de tijd en wel voldoen aan de wensen van deze groep mensen. Zo kwam in 2016 I am Setsuna uit, die aardig in de smaak viel en goed scoorde bij de pers. Dezelfde ontwikkelaar heeft nu wederom een ‘ouderwetse’ RPG gemaakt, namelijk Lost Sphear, en hoopt natuurlijk het vorige succes ten minste te evenaren. Maar is dat ook gelukt?

De witte mist

Het avontuur begint met een groep jonge vrienden die de taak op zich hebben genomen om hun dorp te beschermen tegen monsters. Als zij op een dag het dorp verlaten, gebeurt er iets vreemds. Verschillende delen van het land lijken verdwenen te zijn en in de plaats daarvan is er een soort dikke witte mist te zien. Ook mensen en dieren die hier aanwezig waren, zijn verdwenen. De vrienden besluiten om naar een oplossing te zoeken, maar weten niet waar ze moeten beginnen. Voor hun inmiddels verdwenen dorp komen ze ‘Van’ tegen, die meer lijkt te weten over deze vreemde witte mist. Na een kleine schermutseling blijkt één van de vrienden over een kracht te beschikken die de oplossing kan zijn voor het probleem. Van besluit zich bij de groep aan te sluiten en samen gaan zij op zoek naar de oorzaak van de witte mist.

Hetzelfde?

Het eerste dat direct in het oog springt als je begint te spelen, is dat Lost Sphear heel erg veel lijkt op de eerder uitgegeven game van Toky RPG Factory. Wat je dus niet hoeft te verwachten van Lost Sphear, is een adembenemende presentatie. Zo behoudt het spel dezelfde grafische stijl als I am Setsuna en deze is meer functioneel dan mooi. Nu begrijp ik dat ze voor een ‘old school’ uiterlijk gaan, maar de game kost 50 euro, dus je mag hier toch wel iets meer van verwachten. Er had ten minste wat meer detail kunnen worden toegevoegd. De opzet van de wereld is ook hetzelfde gebleven, dus je reist op een grote map naar de verschillende dorpjes en kerkers. De muziekstukken zijn over het algemeen iets uitgebreider en lekker om naar te luisteren. Toch deed ik het volume heel af en toe even zachter zetten, doordat sommige muziekstukken een beetje gingen irriteren. Gelukkig was dit maar sporadisch het geval.

Schijn bedriegt

Het lijkt er op het eerste gezicht ook op dat er aan de gameplay weinig is veranderd, maar langzaam aan wordt duidelijk dat hier meer werk van is gemaakt. Er is wederom gekozen voor een turn-based vechtsysteem, maar dat is nu iets dynamischer. Er loopt namelijk een tijdsmeter mee, waarmee je kan zien wanneer wie aan de beurt is om aan te vallen/verdedigen. Tevens heb je nu meer bewegingsvrijheid tijdens de gevechten en kan je daardoor je personages op strategische plekken zetten. Je kan nu ook zelf bepalen hoe deze aanvallen eruitzien. Zo kan je er voor kiezen om je volledig te storten op het counteren van het offensief van je tegenstanders, of er voor zorgen dat jouw bewegingen krachtiger zijn. Natuurlijk kan je hier ook nog een combinatie van maken. Tevens kan je ‘artifacts’ in de wereld bouwen die je weer verschillende ‘buffs’ geven. Ook hier geldt dat je zelf bepaalt welke dit zijn. Je kunt dus zelf een beetje de vechtstijl van elk personage bepalen en dat is tof.

Daar komt ook nog eens bij dat je op een gegeven moment in een ‘Volcosuit’ – een soort mech – kunt kruipen. Deze zorgen voor krachtige aanvallen en een betere verdediging, maar slurpen wel veel brandstof. Je kunt deze robotachtige machines dus niet wanneer je maar wilt gebruiken. Het zelf kunnen invullen hoe je je personage vorm wilt geven en het gebruik van mechs maakt het vechtsysteem vrij diep. Aangezien de hoofdmoot van Lost Sphear bestaat uit gevechten, ga je een leuke tijd tegemoet. Tel daar nog eens een aardig verhaal en tientallen uren aan gameplay bij op en dan lijkt er niets in de weg te staan om de game goed te laten scoren.

Maar dan…

Nu klopt het wel dat Lost Sphear een leuk spel is en het slaagt er ook in om een ervaring voor te schotelen die doet denken aan ‘ouderwetse’ RPG’s, maar daar moeten wel wat kanttekeningen bij geplaatst worden. De game blinkt namelijk nergens echt in uit. Het blijft vrijwel op elk punt steken op ‘goed’, maar er zijn een paar onderdelen die onder dit niveau zitten. Al eerder werd aangehaald dat de muziek niet altijd even sterk is en dat de game er grafisch meer functioneel dan mooi uitziet. In dit rijtje past ook het leveldesign van de verschillende kerkers; deze zijn namelijk wat ongeïnspireerd. Het is vrijwel overal erg basic gehouden en de ‘puzzels’ die aanwezig zijn, zijn lachwekkend simpel. Deze voegen dan ook helemaal niets toe aan het spel.

Op goed geluk

Een ander probleem wat het spel een beetje in de weg zit, is dat de eindbaas-gevechten regelmatig van geluk afhangen in plaats van strategisch inzicht. Deze scènes zorgen sowieso voor een soms te grote ‘spike’ in moeilijkheidsgraad, want deze monsters weten je soms zo aan te vallen dat je simpelweg geen kans maakt. Zo kwam ik op een gegeven moment een grote kikker tegen. Voordat ik ook maar één seconde de controle over mijn team had, zorgde het beest er voor dat alle vier de teamgenoten werden vergiftigd en drie van hen ‘confusion’ aan de broek kregen. Voordat ik maatregelen kon nemen, werd het personage die alleen was vergiftigd, compleet uitgeschakeld. De rest van het team maakten daarop elkaar af door de opgelegde ‘confusion’ van de kikker. Dit soort momenten komen vrij regelmatig voor bij eindbazen en dat zorgt voor een oneerlijke strijd en dat is domweg niet leuk.

Conclusie

Lost Sphear doet wat het beloofde, maar daar is in principe ook alles mee gezegd. Het vechtsysteem zit goed in elkaar, het verhaal is oké en je krijgt aardig wat uren aan gameplay gepresenteerd. Het spel schotelt dus een aardige RPG voor die doet terugdenken aan vroegere jaren, maar het blinkt nergens in uit. Daar komt nog eens bij dat eindbaas-gevechten soms erg oneerlijk zijn en de dungeons vrij ongeïnspireerd overkomen. Tevens is het grafisch erg simpel en voor een spel van 50 euro mag je hier toch wel iets meer van verwachten. Als je op zoek bent naar een 'ouderwetse' turn-based RPG, dan kan je je met Lost Sphear wel degelijk vermaken, alleen je moet er niet de wereld van verwachten.

Pluspunten

  • Diep vechtsysteem
  • Aardig verhaal
  • Tientallen uren gameplay
  • Geeft je zo goed als alles wat je van een 'old school' RPG mag verwachten...

Minpunten

  • …het is alleen niet super bijzonder
  • Eindbaasgevechten kunnen oneerlijk zijn
  • Dungeons zijn wat ongeïnspireerd
  • Grafisch vrij basic

7.0